بریده‌هایی از کتاب پدرم و درخت گیلاس

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

صدايش غمگين و گرفته بود. مي‌دانستم جايي می‌‌رفتیم كه او براي اولين بار آنجا عاشق شده بود.

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند. می‌شل دل کاستیلو

صداي مادرم را كه هشدار مي‌دهد زير باران نخوابيد ناديده مي‌گيرم

هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند.

بدون اينكه اجازه بدهم كسي اشك‌هايم را ببيند گريه مي‌كردم.

انصاف است که من از عشق تو بسوزم و خاكستر شوم؟ تو ولی نعمت من باش و من غلام حلقه‌به‌گوشت بگذار بگويند اين هم غلام حلقه‌به‌گوش اوست اي گلِ نازنينِ من خوش باش

می‌گفت كه حاضر نيست برای لحظه‌ای پايش را از اينجا، از اين باغ بيرون بگذارد،

رؤیایم این بود که کشورم را به گلستاني تبدیل کنم كه او همیشه آرزوي بناكردن آن را در سر مي‌پروراند.

انگار که از زبان درختان باغ سخن می‌‌گوید، می‌‌خواست به من بفهماند كه هر درختي بايد كي و چه فصلی كاشته شود.

پدرم و درخت گيلاس هیچ چیز مانند رنج نمی‌‌تواند انسان را به سخن‌گفتن وادار کند. می‌شل دل کاستیلو