بریده‌هایی از کتاب تصاویری که باید دید

ما حول درد می‌گردیم، اما مبادا که از نومیدی خود احساس شرم کنیم؛ که نومیدی پیامد ناگزیر زندگی است. هرچه هم دیگران بگویند، هیچ عجیب نیست که درد بکشیم. هیچ ضرورتی هم ندارد که دلیرانه بر همه‌چیز چیره شویم.

اجتماعات ما هر از گاهی با مسئلهٔ فایدهٔ هنر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. پاسخ ما سرراست است: هنر سلاحی است علیه ملال. اصلا چه‌بسا هنر ابزاری باشد برای گلاویز شدن با تنهایی، احساس ستوه، بدگمانی، هراس، واهمه، خیال واماندگی، خشم از کسانی که ما را وانهاده‌اند، خفت نفْس، و پشیمانی از کژفهمی‌های خود. باید به آن درآویزیم، درست همان‌طور که به ساقه‌ای نحیف (بر لب پرتگاه) یا تخته‌ای ظریف (در دل دریا) دل می‌بندیم.