بریده‌هایی از کتاب عشقالگر

تقدیم به عاشقانِ بی‌بهره از وصال آن‌هایی که سرزمین قلب‌هایشان با دردِ شریفِ «عشق» به جنگ رفت و «اِشغال» شد. الإمامُ علی (ع): «الهِجرانُ عُقوبَةُ العِشقِ؛ هجران کیفر عشق است.»

آدم‌ها مانند اثر انگشت‌هایشان متفاوت‌اند، زخم‌هایشان هم همین‌طور. شاید به همین دلیل ساده است که هیچ‌وقت واقعاً نمی‌توان «درد» را به کسی حالی کرد.

هم جنگ و هم عشق برای تصاحب‌اند: اولی برای تصاحب اراضی و دومی برای تصاحب قلب.

همراه بودن چیز مهمی است. اگر اعضای یک خانواده باهم همراه باشند، هیچ مشکلی نمی‌تواند از پا درشان بیاورد. اگر زن‌وشوهر یکدیگر را همراهی کنند، احدی نمی‌تواند زندگی‌شان را متزلزل کند و اگر ملتی کیان کشورش را همراهی کند، هیچ قدرتی نمی‌تواند آرامش و آسایش را از آن‌ها بگیرد؛

انسان بیش از هرچیز، در جنگ و شاید در عشق خودش را نشان می‌دهد؛ دو مقوله‌ای که به‌ظاهر، ربطی به هم ربطی ندارند؛ اما در واقعیت، شباهت‌های فراوانی دارند.