بریده‌هایی از کتاب پرتاب های فلسفه

اما زمانی که به نحوی نوستالژیک به کودکی خود می‌اندیشیم و آن را آرزو می‌کنیم و از دوران خوش ِ آن یاد می‌کنیم، واقعاً چه چیزی را آرزو می‌کنیم؟ معصومیتِ خودمان را؟ پاکی خودمان را؟ ابداً هیچ‌کدام. چون به‌واقع هرگز پاک و معصوم نبوده‌ایم. ما دقیقاً آرزومندِ بازگشت به «آزادی» و «بی‌قیدی» کودکی‌مان هستیم. نام دیگرِ این آزادی و بی‌قیدی «وحشی‌گری» است.

تربیتِ کودک ماهیتاً تفاوت چندانی با تربیت حیوان ندارد: به‌ویژه پیش از به زبان آمدن. زبان‌آموزی به کودکان همراه است با فرهنگ‌آموزی و متمدن کردن این حیوانات وحشی. آن‌گاه که کودکان به سخن درمی‌آیند، دیگر بخش اصلی تربیت پایان یافته و از سطح حیوان به سطح انسان (حیوانِ ناطق) برکشیده شده‌اند. اما آن‌ها هنوز واجد وجدانی اخلاقی نیستند، و در نتیجه به‌راحتی دروغ می‌گویند، به‌راحتی فریب می‌دهند، به‌راحتی خشونت می‌ورزند، و حتی اگر امکانش باشد بدون هیچ احساس گناهی به‌آسانی دست به جنایت می‌زنند

نکته اصلی اما این است که، در حقیقت، عذاب وجدان مدرن بازتولیدکننده همان عذاب وجدان کهن است. شکستن یا تخطی از رژیم غذایی جایگزینِ شکستنِ توبه شده است، گویی ما با نوعی «الهیاتِ مدرنِ تغذیه» مواجهیم. در این میان، حتی شیک‌ترین روان‌شناسان و کارشناسان نیز به نحوی از کنترل وسوسه پرخوری صحبت می‌کنند که هیچ فرقی با پندواندرزهای اساتید اخلاق یا واعظان در کنترل و سرکوب وسوسه‌های شیطانی ندارد.

نکته اصلی اما این است که، در حقیقت، عذاب وجدان مدرن بازتولیدکننده همان عذاب وجدان کهن است. شکستن یا تخطی از رژیم غذایی جایگزینِ شکستنِ توبه شده است، گویی ما با نوعی «الهیاتِ مدرنِ تغذیه» مواجهیم. در این میان، حتی شیک‌ترین روان‌شناسان و کارشناسان نیز به نحوی از کنترل وسوسه پرخوری صحبت می‌کنند که هیچ فرقی با پندواندرزهای اساتید اخلاق یا واعظان در کنترل و سرکوب وسوسه‌های شیطانی ندارد.

خودِ نشان دادنِ ضرورتِ یک چیز به معنای محقق ساختنِ آن است.

متن مانند فرزندی است که پس از درک استقلال از خانه پدر بیرون می‌رود.

«هگل هم زهر است و هم پادزهر. هر کس در مواجهه با او اگر متواری نشود، ناگزیر مسموم خواهد شد. اما دستیابی به پادزهر هگل، بدون این مسمومیت ممکن نیست. پادزهر هگل، در بطن زهرآلودترین، ترسناک‌ترین و مخرب‌ترین مفهوم همه دوران‌ها، یعنی 'دیالکتیک نهفته است که ... همچنان واجد امکانات گسترده‌ای است که نه خود هگل، نه هیچ‌کدام از پیروان و دشمنانش، تصوری از ابعاد و شدت آن ندارند.