بریده‌هایی از کتاب داستان های دلنشین از مولانا

‫خدواند در دستی حضور دارد که آن را می‌گیری ‫و در قلبی حضور دارد که آن را شاد می‌کنی

به محض این‌که درد، درسش را به شما آموزش دهد؛ از بین می‌رود.

روزی از لقمان می‌پرسند: «کدام یک از انسان‌ها عالم‌تر هستند؟» او چنین جواب می‌دهد: «آن کسی که از دانش دیگران استفاده کرده و آگاهی خود را بالاتر می‌برد.»

از خود عالمی بخواه و از عالم هیچ

‫با قضاوت دیگران را نه؛ ‫بلکه خود را تعریف می‌کنیم.

تمام لحظاتی که در این دنیا به عبادت یا به نیکی کردن می‌گذرد، تبدیل به خوبی‌هایی غیر قابل شمارش می‌شود؛ مانند خارهای بی‌نهایتی که همه تبدیل به گل می‌شوند. و اگر خوبی کردن بخاطر عشق درونی فرد وبدون چشمداشت باشد بازخوردهای بسیاری زیبایی را وارد زندگی آن فرد می‌کند.

غیرممکن نامِ به‌خصوصی دارد که به آن امید می‌گویند.

‫توکل کن ‫آن موقع می‌بینی ‫دستان خدا زودتر از تو دست به کار شده‌اند

توکل کردن فقط شرایط بیرونی را تغییر نمی‌دهد، ‫بلکه درون ما را نیز متحول می‌کند.

من چشمانی که تنها عیب انسان‌ها را ببیند، کور کردم تو هم مانند من آن‌ها را با چشمی زیبابین ببین.

روح تو مانند آب زلالی است و بدن تو مانند کوزهٔ نگه‌دارندهٔ آب است. حسد، بدگویی و غیبت مانند سمومی هستند که آب درون کوزه را تیره و تار می‌کنند. این آب سمی هر جا که وارد شود آن‌جا را سمی و مسموم می‌کند و عاقبت کوزه هم از این سموم متلاشی می‌شود.

«مانند آبی که رسوبات خود را کنار گذاشته و شفاف شده هر چیزی که از عشق و محبت بگذرد شفاف شده و شفا می‌یابد. از عشق، مرده زنده می‌شود؛ از عشق پادشاهان بنده می‌شوند و در نتیجه این عشق آگاهی به وجود می‌آید.»

از همه اوهام و تصویرات دور نورِ نورِ نورِ نورِ نورِ نور (مثنوی مولانا)

انسان هر قدر هم که دارای آگاهی و دانش باشد گاهی نمی‌تواند به حقیقت موضوع برسد و نمی‌تواند گردانندهٔ اصلی را ببیند. در نهایت فکرمی‌کند که این کار یا خود به خود انجام شده و یا به واسطهٔ چیز دیگری انجام شده است. اما مولانا می‌گوید که گردانندهٔ تمام عقل‌ها خداوند است و عقل بدون خواست الهی سنگی بیش نیست. پس انسان آگاه در تمام کارها گرداننده را می‌بیند نه انجام‌دهنده را. مورکی بر کاغذی دید او قلم گفت با مور دگر این راز هم که عجایب نقش‌ها آن کلک کرد همچو ریحان و چو سوسنزار و ورد

من هرگز آرزو نکرده‌ام بلکه همیشه دعا کرده‌ام که عمرم به عمر تو گره بخورد

قلبی که عشقِ واقعی را چشیده باشد حتی به یک قطره آب هم با دیدهٔ احترام نگاه می‌کند

حرص دائماً انسان را به ضرر می‌اندازد. هر کس که حریص است دائماً زیان می‌بیند. حرص نه تنها مال را زیاد نمی‌کند بلکه آن را کم هم می‌کند.

هرگز وقتی دیدی شیر می‌خندد فکر نکن که به ایمنی رسیده‌ای.

همیشه و در هر زمانی باید حرف راست را زد اما هر حرف راستی را نباید در هر جایی بیان کرد.

دنیای هر کسی به اندازهٔ وسعت اندیشهٔ اوست.

بدون تلاش عشق به وجود نمی‌آید

بدون تلاش عشق به وجود نمی‌آید

معمولا اکثر کسانی که ادعایی دارند در باطن چیزی برای ارائه ندارند چون آن‌هایی که صفات حقیقی دارند هرگز ادعایی ندارند.

اگر قسمتت باشد حتی از یک مورچه هم دَرست را می‌گیری و اگر قسمتت نباشد تمام دنیا هم برای تو آشکار شود، چیزی نخواهی آموخت.

بدون پرداخت پول به کسی نان نمی‌دهند. نان پولیست اما گریه کردن و اشک چشم مجانی است.

در دنیا آدم‌هایی وجود دارند که با ارزش‌ترین چیز برایشان مال دنیاست. دوستی آن‌ها هرگز حقیقی نیست. اگر زمانی به کمک آن‌ها احتیاج داشتی ممکن است درد تو را گوش دهند وحتی برایت ناراحت هم شوند اما هرگز کمکی نمی‌کنند تا درمانی برای آن درد پیدا شود. چون گوش دادن و حرف زدن مجانی است.

خاموش باش قلبم، خاموش با این باور خاموش شو که بعد از سکوت، بهترین‌ها پیش خواهد آمد

از بی‌ادبی کسی به جایی نرسید دُریست ادب به هر گدایی نرسید