بریده‌هایی از کتاب داستان های دلنشین از مولانا

‫خدواند در دستی حضور دارد که آن را می‌گیری ‫و در قلبی حضور دارد که آن را شاد می‌کنی

به محض این‌که درد، درسش را به شما آموزش دهد؛ از بین می‌رود.

روزی از لقمان می‌پرسند: «کدام یک از انسان‌ها عالم‌تر هستند؟» او چنین جواب می‌دهد: «آن کسی که از دانش دیگران استفاده کرده و آگاهی خود را بالاتر می‌برد.»

تمام لحظاتی که در این دنیا به عبادت یا به نیکی کردن می‌گذرد، تبدیل به خوبی‌هایی غیر قابل شمارش می‌شود؛ مانند خارهای بی‌نهایتی که همه تبدیل به گل می‌شوند. و اگر خوبی کردن بخاطر عشق درونی فرد وبدون چشمداشت باشد بازخوردهای بسیاری زیبایی را وارد زندگی آن فرد می‌کند.

‫توکل کن ‫آن موقع می‌بینی ‫دستان خدا زودتر از تو دست به کار شده‌اند

من چشمانی که تنها عیب انسان‌ها را ببیند، کور کردم تو هم مانند من آن‌ها را با چشمی زیبابین ببین.

غیرممکن نامِ به‌خصوصی دارد که به آن امید می‌گویند.

‫با قضاوت دیگران را نه؛ ‫بلکه خود را تعریف می‌کنیم.

توکل کردن فقط شرایط بیرونی را تغییر نمی‌دهد، ‫بلکه درون ما را نیز متحول می‌کند.