بریده‌هایی از کتاب داستان های دلنشین از مولانا

‫خدواند در دستی حضور دارد که آن را می‌گیری ‫و در قلبی حضور دارد که آن را شاد می‌کنی

به محض این‌که درد، درسش را به شما آموزش دهد؛ از بین می‌رود.

از خود عالمی بخواه و از عالم هیچ

روزی از لقمان می‌پرسند: «کدام یک از انسان‌ها عالم‌تر هستند؟» او چنین جواب می‌دهد: «آن کسی که از دانش دیگران استفاده کرده و آگاهی خود را بالاتر می‌برد.»

‫با قضاوت دیگران را نه؛ ‫بلکه خود را تعریف می‌کنیم.

تمام لحظاتی که در این دنیا به عبادت یا به نیکی کردن می‌گذرد، تبدیل به خوبی‌هایی غیر قابل شمارش می‌شود؛ مانند خارهای بی‌نهایتی که همه تبدیل به گل می‌شوند. و اگر خوبی کردن بخاطر عشق درونی فرد وبدون چشمداشت باشد بازخوردهای بسیاری زیبایی را وارد زندگی آن فرد می‌کند.

غیرممکن نامِ به‌خصوصی دارد که به آن امید می‌گویند.

‫توکل کن ‫آن موقع می‌بینی ‫دستان خدا زودتر از تو دست به کار شده‌اند

توکل کردن فقط شرایط بیرونی را تغییر نمی‌دهد، ‫بلکه درون ما را نیز متحول می‌کند.

من چشمانی که تنها عیب انسان‌ها را ببیند، کور کردم تو هم مانند من آن‌ها را با چشمی زیبابین ببین.

همکلام شدن با کسی که مانند تو نیست مانند زنده رفتن به داخل گور؛ کاری بی‌معنی است.

روح تو مانند آب زلالی است و بدن تو مانند کوزهٔ نگه‌دارندهٔ آب است. حسد، بدگویی و غیبت مانند سمومی هستند که آب درون کوزه را تیره و تار می‌کنند. این آب سمی هر جا که وارد شود آن‌جا را سمی و مسموم می‌کند و عاقبت کوزه هم از این سموم متلاشی می‌شود.

«مانند آبی که رسوبات خود را کنار گذاشته و شفاف شده هر چیزی که از عشق و محبت بگذرد شفاف شده و شفا می‌یابد. از عشق، مرده زنده می‌شود؛ از عشق پادشاهان بنده می‌شوند و در نتیجه این عشق آگاهی به وجود می‌آید.»

حرص دائماً انسان را به ضرر می‌اندازد. هر کس که حریص است دائماً زیان می‌بیند. حرص نه تنها مال را زیاد نمی‌کند بلکه آن را کم هم می‌کند.

هرگز وقتی دیدی شیر می‌خندد فکر نکن که به ایمنی رسیده‌ای.

همیشه و در هر زمانی باید حرف راست را زد اما هر حرف راستی را نباید در هر جایی بیان کرد.

از همه اوهام و تصویرات دور نورِ نورِ نورِ نورِ نورِ نور (مثنوی مولانا)

این حرف‌های حکیمانه هم از آن اوست: «دو چیز هست که هرگز نباید فراموش شود. اولی بزرگی خداوند و دومی مرگ است. آن‌چه که باید فراموش شود خوبی‌ای است که به دیگران شده و بدی‌ای که در حق تو شده.»

لقمان جواب می‌دهد: «من چشم و زبانم را به روی حرام بسته‌ام، به غذای کم قانع هستم، به عهد و پیمان خودم وفادارم، در موضوعاتی که به من ارتباطی ندارد دخالتی نمی‌کنم برای همین مورد اعتماد همگان هستم.»

انسان هر قدر هم که دارای آگاهی و دانش باشد گاهی نمی‌تواند به حقیقت موضوع برسد و نمی‌تواند گردانندهٔ اصلی را ببیند. در نهایت فکرمی‌کند که این کار یا خود به خود انجام شده و یا به واسطهٔ چیز دیگری انجام شده است. اما مولانا می‌گوید که گردانندهٔ تمام عقل‌ها خداوند است و عقل بدون خواست الهی سنگی بیش نیست. پس انسان آگاه در تمام کارها گرداننده را می‌بیند نه انجام‌دهنده را. مورکی بر کاغذی دید او قلم گفت با مور دگر این راز هم که عجایب نقش‌ها آن کلک کرد همچو ریحان و چو سوسنزار و ورد

من هرگز آرزو نکرده‌ام بلکه همیشه دعا کرده‌ام که عمرم به عمر تو گره بخورد

قلبی که عشقِ واقعی را چشیده باشد حتی به یک قطره آب هم با دیدهٔ احترام نگاه می‌کند

دنیای هر کسی به اندازهٔ وسعت اندیشهٔ اوست.

«من فقط برای اینکه به وصال دختر پادشاه برسم، چهل شبانه روز الله گفتم، پروردگارم با اینکه می‌دانست هدف من چیست تمام این مردم و پادشاه را به پای من آورد. من در راه اشتباهی بودم. ای کاش نه به خاطر دختر پادشاه بلکه به خاطر خود خداوند آن ذکرها را می‌گفتم.» و بعد چند باری نام خداوند را بلند بلند فریاد زد و بعد آخرین نفسش را کشید و از دنیا رفت.

این داستان دلیل این نیست که حضرت موسی گناهکار و یا زشت بوده است. بلکه نشانهٔ تواضع و آگاهی از این است که تمام موجوداتی که خداوند خلق کرده را بالاتر از خود می‌دیده است.

بدون تلاش عشق به وجود نمی‌آید

بدون تلاش عشق به وجود نمی‌آید

معمولا اکثر کسانی که ادعایی دارند در باطن چیزی برای ارائه ندارند چون آن‌هایی که صفات حقیقی دارند هرگز ادعایی ندارند.

اگر قسمتت باشد حتی از یک مورچه هم دَرست را می‌گیری و اگر قسمتت نباشد تمام دنیا هم برای تو آشکار شود، چیزی نخواهی آموخت.

بدون پرداخت پول به کسی نان نمی‌دهند. نان پولیست اما گریه کردن و اشک چشم مجانی است.