بریده‌هایی از کتاب پپ گواردیولا

«وقتی تحسین و تکریم‌ها سرازیر بشن، وقتشه که بار و بندیل خودتو ببندی.»

«وقتی ترس‌مونُ از باخت از دست بدیم، دیگه پیروز نمی‌شویم.»

او مشتاق بود که بفهمد چطور کسی برای موفقیت گرسنگی می‌کشد و به‌طور سیری‌ناپذیری به‌دنبال پیروزی‌های موفقیت‌آمیز می‌رود. او معتقد است تیمی که همیشه پیروز می‌شود باید از شکست درس‌هایی بگیرد؛ درس‌هایی که فقط در باخت و شکست وجود دارند. پپ می‌خواهد بداند که شما چگونه با آن روبرو می‌شوید، سر الکس، چگونه ذهن خود را پاک می‌کنید، چگونه با شکست رابطه برقرار می‌کنید؟

در گذر زندگی بعضی اوقات احساس شکست‌ناپذیری می‌کنید که همین باعث ناامیدی و سقوط‌تان می‌شود، درست همان زمانی که فراموش می‌کنید سقوط هم جزیی از زندگی است.

شما بالاخره یک روزی عصبانی می‌شوی.

پپ فرهنگی را خلق کرد که در آن بازیکنان می‌دانند که اگر به سختی تلاش نکنند، نمی‌توانند در باشگاه باقی بمانند. باور کنید چنین چیزی به آسانی به‌دست نمی‌آید.

در لاسیل ویژگی‌های شخصیتی او به‌طور دائم آشکار شدند و توسعه یافتند: خودساخته، مجذوب زیبایی‌های طبیعت و غرق در فوتبال. اما بالاتر از همه این‌ها، پپ ثابت کرد که یک شنونده بسیار عالی است، همچون یک اسفنج، دانش تمام افراد اطرافش را جذب می‌کند، مخصوصاً درس‌هایی که از بزرگ‌ترها یاد می‌گیرد.

چه تیمش برنده شود و چه ببازد، پپ همیشه همان فرد بی‌ادعا و برازنده است.

حقیقت این است که به جای اینکه پپ انتقال به برشا را به نوعی پس‌رفت در دورهٔ حرفه‌ای خود ببیند، آن را روشی برای شناساندن سبک جدید فوتبال و در نتیجه روش تقویت دانش فنی خود می‌دید.

مردم خاطرات کوتاهی در جهان فوتبال دارند.

پپ در جلسه معارفه تیم در تابستان سال ۲۰۰۸ به آن‌ها گفت: «قول می‌دم که به سختی کار کنیم. نمی‌دونم که حتماً برنده می‌شویم یا نه اما تمام تلاش‌مونُ می‌کنیم، کمربندهاتونُ ببندین، از مسیر لذت ببرین.»

همیشه این‌طور فکر می‌کردم که هرچیزی، از جستجو برای چیزی که واقعا دوست داشته باشی شروع میشه،

پدرش نتیجه و پیامدها را فهمیده بود و تا حدودی پیش‌بینی کرده بود، و سپتامبر گذشته وقتی گواردیولا مدال طلا را از پارلمان کاتالان‌ها دریافت کرد، گفته بود که: «وقتی تحسین و تکریم‌ها سرازیر بشن، وقتشه که بار و بندیل خودتو ببندی.»

چه تیمش برنده شود و چه ببازد، پپ همیشه همان فرد بی‌ادعا و برازنده است.

در گذر زندگی بعضی اوقات احساس شکست‌ناپذیری می‌کنید که همین باعث ناامیدی و سقوط‌تان می‌شود،

اگر همیشه برنده باشید، اشتیاق کمتری برای ادامه پیروزی وجود خواهد داشت

«وقتی تحسین و تکریم‌ها سرازیر بشن، وقتشه که بار و بندیل خودتو ببندی.»

نباید چیزی بیشتر از یه تکه یا بخشی در این سازه و ساختار باشه. حقوق خودشُ می‌گیره و هرگز چیزی بیشتر از حق خودش طلب نمی‌کنه. آرزو نمی‌کنه که به عنوان یک القاکننده شناخته بشه یا یک معلم و راهنما. فقط می‌خواد همه بدونن که اون مربیه: یه مربی خوب. چیزهای دیگه، چه خوب و چه بد، بار مسئولیتیه که جامعه در نیاز به داشتن سرمشق روی دوشش گذاشته. شاید همه از خیانت، سودجویی یا تقلب مردمی که ارزش‌های خودخواهانه و فرصت‌طلبانه رو از طریق رسانه‌های تجاری یا سیاسی تحمیل می‌کنن خسته شده باشن. اون هم متعلق به همین جامعه است. اما به اون احترام می‌ذاره، و با روشی ساده سعی می‌کنه کارشُ به درستی انجام بده، کمک می‌کنه که از جایگاهی که هست در چشم مردم حس مشترک کامیابی رو به‌وجود بیاره، با وقار و آرامشی مثل یک آجرچین بدون اینکه به دنبال جلب توجه و تحسین دیگران باشه، فقط آجرها رو می‌چینه.»