بریده‌هایی از کتاب تنها کسی که باقی ماند

وقتی کسی حرف نمی‌زند، به‌راحتی می‌تواند نادیده گرفته شود و من این‌گونه بودم.

لحظه‌ای در آستانهٔ در مردد می‌مانم. در انتظار، امیدوار، ساکت و با حالتی ملتمسانه برای اینکه چیز بیشتری بگوید. هرچیزی. خداحافظ، به جهنم، گم شو. هرچیزی به‌جز این سکوت کینه‌توزانه که باعث می‌شود احساس کنم هیچی نیستم. بدتر از هیچی. احساس نامرئی بودن. این احساسی است که دارم.

طبق تجربهٔ من، در هر دروغی حداقل ذره‌ای حقیقت نهفته است.

«وقتی کتاب همراهت باشه، هیچ‌وقت تنها نیستی.

حتی زندان هم می‌تواند برایت آرامش‌بخش باشد، وقتی تنها چیزی باشد که آن را می‌شناسی.

آقای گرلین مرا انتخاب کرد چون لنورا هوپ بیماری است که اگر من او را بکشم، برای هیچ‌کس ـ حتی برای پلیس ـ مهم نیست.

او مرا زنی جوان، باهوش، مملو از امید و آرزو و بلندپرواز می‌دید. او مرا کسی می‌دید که خودم نیز دلم می‌خواست همان باشم.

وقتی کسی حرف نمی‌زند، به‌راحتی می‌تواند نادیده گرفته شود و من این‌گونه بودم.

زندان‌ها هم اگر به‌درستی روشن می‌شدند و می‌درخشیدند، می‌توانستند دوست‌داشتنی به نظر برسند.

تو می‌خواهی بدانی که آیا من همان‌طور که همه می‌گویند خبیث و دیوسرشتم یا نه. پاسخ منفی است و در عین حال مثبت نیز هست.

من درک می‌کنم که وقتی کسی فقیر است، چطور فقر بر همهٔ نگرانی‌های دیگرش سایه می‌افکند.

مادرم به من اطمینان می‌داد که نباید نگران باشم. او می‌گفت با کتاب خواندن می‌توان بدون بیرون رفتن از خانه کل دنیا را گشت.

مادرم همیشه می‌گفت: «وقتی کتاب همراهت باشه، هیچ‌وقت تنها نیستی. اصلاً و ابداً.»

یکی از رفتارهای مختص مردان مغرور و خودبزرگ‌بین این است که سعی می‌کنند غرورشان را مخفی کنند.

حرف زدن درمورد اتفاقات گذشته خاطرات بد را سنگین می‌کند و باعث می‌شود تروتازه به نظر برسند.