بریده‌هایی از کتاب جهان زیر سیگاری من است

زندگی هیچ انسجام دراماتیکی ندارد؛ ترکیبی است از لحظات بی‌ربط که فقط حجم و ذهن ما به آن وحدت می‌بخشد.

مادربزرگ: همیشه شوخ بودی و شیطون؟... یادته، تو! توی اَیوون چهار زانو نشسته بودی ـ هزار ماشا الله... عینهو رستم ـ باد شمال موهای بورِتو بالا و پایین می‌داد. پدر بزرگ: ولی من؟ ـ‌من موهایم‌ـ هیچ‌وقت بور نبودند. مادربزرگ: میخوام آخه... قشنگ‌تر نشونت بدم...

این تلاطم، سرنوشت من بود نه انتخابم.

امروز ساختار زندگی به‌گونه‌ای‌ست که نمی‌توانیم احساساتمان را تقسیم بر دو کنیم... یا باید بدویم و به اتوبوس برسیم یا باید بمانیم و به کلاغ‌ها خیره شویم... و کم نیستند آدم‌هایی که به اتوبوس‌ها نرسیده‌اند.

انسان فقط در رابطه با انسان‌های دیگر است که معنی پیدا می‌کند.