بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده‌ ماندن

غم نبودن شما برای دیگران بزرگ‌تر از دردی است که از زیستن می‌کشید.

رنج زمان را طولانی می‌کند. اما تنها به این خاطر که رنج ما را وادار می‌کند نسبت به زمان هشیار باشیم.

چقدر از زندگی‌مان را واقعاً در زمان حال زندگی می‌کنیم؟ چقدر را به‌جای آن یا هیجان‌زده و نگران آینده‌ایم یا پشیمان و سوگوار گذشته؟

افسردگی چیزی نیست که به آن «اعتراف کنید»، چیزی نیست که به‌خاطرش از شرم سرخ شوید، این یک تجربۀ انسانی است. یک تجربۀ پسر ـ دختر ـ مرد ـ زن ـ پیر ـ جوان ـ سیاه ـ سفید ـ فقیر ـ ثروتمند. این شما نیست. صاف و ساده، چیزی است که برای شما اتفاق افتاده

بهترین روش برای شکست دادن یک هیولا پیدا کردن یکی ترسناک‌تر است.

«اما درنهایت فرد برای زندگی کردن بیشتر از کشتن خودش به شهامت نیاز دارد.»

«و اگرچه دل خواهد شکست، باز با دل شکسته به زیستن ادامه می‌دهی.»

دنیای اجناس و تبلیغات واقعاً زندگی نیست. زندگی چیز دیگری است. زندگی چیزی است که وقتی همۀ آن مزخرفات را کنار می‌گذارید، یا دست‌کم مدتی آن‌ها را نادیده می‌گیرید، به‌جا می‌ماند.

هدفی محقق‌نشده موجب رنج می‌شود، اما درواقع دست‌یابی به آن تنها رضایتی کوتاه ایجاد می‌کند.

حفظ نفرت در درونتان احساس بی‌حاصلی است. مثل این است که برای تنبیه یک عقرب که شما را نیش زده آن را بخورید.

من آن‌قدر ضعیف بودم؟ یا زندگی نوعی نبرد بود که بیشتر مردم متوجه نمی‌شدند؟

گاهی فقط انجام کارهایی که از آنجا هراس داشتم ــ و جان به در بردن ــ بهترین نوع معالجه بود. اگر کم‌کم دارید از بیرون رفتن هراس پیدا می‌کنید، بیرون بروید. اگر از فضاهای بسته می‌ترسید، مدتی در یک آسانسور بمانید. اگر اضطراب جدایی دارید، خودتان را وادار کنید مدتی تنها بمانید. وقتی افسرده و مضطرب هستید، مکان آسایش شما تمایل دارد از بزرگی یک دنیا به اندازۀ یک تخت کاهش یابد. یا یک‌راست به هیچ تبدیل شود.

گاهی فقط انجام کارهایی که از آنجا هراس داشتم ــ و جان به در بردن ــ بهترین نوع معالجه بود. اگر کم‌کم دارید از بیرون رفتن هراس پیدا می‌کنید، بیرون بروید. اگر از فضاهای بسته می‌ترسید، مدتی در یک آسانسور بمانید. اگر اضطراب جدایی دارید، خودتان را وادار کنید مدتی تنها بمانید.

غرق شدم، به‌سرعت، درون یک واقعیت تنگناهراسانه و خفه‌کنندۀ تازه غرق شدم. و بیشتر از یک سال طول کشید تا دوباره حتی احساس کنم نیمه‌عادی‌ام.

عجیب‌ترین چیز در مورد ذهن این است که پرتنش‌ترین چیزها می‌تواند در آن جریان داشته باشد اما هیچ‌کس دیگر آن‌ها را نبیند. دنیا شانه بالا می‌اندازد. مردمک‌هایتان ممکن است گشاد شوند. شاید آشفته به نظر برسید. پوستتان ممکن است از عرق بدرخشد. اما ممکن نبود کسی که مرا در آن ویلا می‌دید بفهمد چه احساسی دارم، ممکن نبود حس کند در چه جهنم غریبی به سر می‌برم، یا چرا مرگ به چنان طرز خارق‌العاده‌ای فکر خوبی به نظر می‌رسد.

می‌بینید با درماندگی در آرزوی هر رنج دیگری، هر درد جسمی‌ای، هستید، چون ذهن بی‌نهایت است و رنج‌های آن ــ وقتی اتفاق می‌افتند ــ می‌تواند به همان اندازه بی‌نهایت باشد.

اگر هرگز باور داشته‌اید یک افسرده می‌خواهد شاد باشد، در اشتباه هستید. آن‌ها اصلاً به تجمل شادمانی اهمیت نمی‌دهند. فقط می‌خواهند فقدان درد را حس کنند. از ذهنی در آتش بگریزند که در آن افکار مانند اموال کهنۀ ازبین‌رفته در آتش‌سوزی شعله می‌کشند و دود می‌کنند.

ما نه‌فقط دنیایی از «جنس ستارگان» بلکه به همان وسعت و پیچیدگی نیز هستیم.

«این هرگز دوباره بازنگشتن آن چیزی است که زندگی را چنین شیرین می‌کند.»

این فقط یک پیاده به مغازه رفتن ساده نبود؛ این آپولو ۱۳ بود.

«نه. مشکلی نیست. من همین بغل زندگی می‌کنم.» همین بغل‌دست جنون.

شما در سیارۀ دیگری هستید. هیچ‌کس نمی‌فهمد بر شما چه می‌گذرد. اما درواقع آن‌ها می‌فهمند. شما فکر می‌کنید آن‌ها نمی‌فهمند چون تنها از دیدگاه خودتان نگاه می‌کنید. شما قبلاً هرگز چنین احساسی نداشته‌اید، و شوک سقوط به شما آسیب شدیدی وارد آورده، اما دیگران هم همین‌ها را تجربه کرده‌اند. شما در سرزمینی تاریکِ تاریک با میلیون‌ها جمعیت هستید.

تو برچسب خورده‌ای، خوب که چی؟ «افسرده.» همه اگر از یک روان‌شناس مناسب سؤال کنند، برچسبی خواهند داشت.

روزی شادمانی‌ای را تجربه می‌کنی که با این درد برابری می‌کند. به‌خاطر بیچ بویز از شادی اشک خواهی ریخت، به صورت نوزادی نگاه خواهی کرد که در آغوش تو خفته، دوستان خیلی خوبی پیدا می‌کنی، غذاهای خوشمزه‌ای می‌خوری که تا به حال امتحان نکرده‌ای، می‌توانی از مکانی مرتفع به چشم‌اندازی نگاه کنی بدون فکر کردن به امکان مرگ بر اثر سقوط. کتاب‌هایی هستند که تا کنون نخوانده‌ای و دنیای تو را غنی می‌کنند، فیلم‌هایی که باید در حال خوردن ظرف‌های بزرگ ذرت بوداده تماشا کنی، و می‌رقصی و می‌خندی و عشق می‌ورزی و کنار رودخانه می‌دوی و گفت‌وگوهای دیروقت شب خواهی داشت و خنده‌های از ته دل. زندگی در انتظار تو است. ممکن است مدتی اینجا گیر افتاده باشی، اما دنیا جایی نمی‌رود. اگر می‌توانی، اینجا دوام بیاور. زندگی همیشه ارزشش را دارد.

«اگر آنچه حس می‌کنم به‌طور مساوی بین مردم دنیا تقسیم شده بود، یک چهرۀ شاد هم روی زمین یافت نمی‌شد. نمی‌دانم هرگز بهبود می‌یابم یا نه. متأسفانه، نمی‌توانم بهبود یابم. باقی ماندن در وضعی که هستم غیرممکن است. یا باید بمیرم یا باید بهتر شوم.»

فکر این‌که در بازی مار و پلکان زندگی هر چیزی که به گمان ما پله بوده درواقع یک مار بوده ما را یک‌راست به اعماق می‌راند.

نکتۀ آزاردهنده در مورد افسردگی این است که فکر کردن دربارۀ زندگی اجتناب‌ناپذیر است. افسردگی از همۀ ما متفکر می‌سازد.

بیشتر افسرده‌ها به یک لینکلن یا دیکنسون یا چرچیل یا مونش یا فروید یا کافکا (یا مارک تواین یا سیلویا پلات یا جئورجیا اوکیف یا ایان کرتیس یا کورت کوبین) تبدیل نخواهند شد. اما خوب، بیشتر مردم هم نخواهند شد.

بیشتر مردم در بحث بیماری روانی از کلمۀ «علی‌رغم» استفاده می‌کنند. این چیز و آن چیز و آن‌طور و آن‌طور اتفاق افتاد علی‌رغم ابتلا به افسردگی/ اضطراب/ اختلال وسواس فکری عملی/ هراس از مکان‌های باز/ هر چیزی. اما گاهی آن «علی‌رغم» باید به «برای این‌که» تبدیل شود. برای مثال، من به‌خاطر افسردگی می‌نویسم. قبلاً نویسنده نبودم. به‌سادگی شور مورد نیاز ــ با کنجکاوی و انرژی بی‌امان ــ وجود نداشت. ترس ما را کنجکاو می‌کند. اندوه باعث می‌شود به فلسفه گرایش پیدا کنیم («بودن یا نبودن؟» برای بسیاری از افسرده‌ها یک سؤال هر روزی است).

رئیس‌جمهور همیشه از افسردگی رنج می‌برد. هرگز کاملاً به آن غلبه نکرد، اما با آن زندگی کرد و به موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کرد.