بریده‌هایی از کتاب آسمان لاجوردی

«انسانی که خودش را باور نکرد و از خودش جز دهانی ندید، هیچ احتیاجی به خدا نخواهد داشت و برای خود ادامه‌ای نخواهد دید. کفر و ایمان، از انسان شروع می‌شود و به ادامه او و به الله می‌رسند: «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه.» » صراط، ص ۵۶.

این همه آمدورفت هزینه دارد. آن‌هایی که به خانه صفایی می آیند، برای نوشیدن جرعه‌ای معرفت، گاه فرسنگ‌ها می‌کوبند تا خودشان را برسانند. وقت رسیدن، هم خسته‌اند هم گرسنه. به‌راستی آشیخ‌علی هزینه این‌همه سفره‌داری را از کجا می‌آورد؛ آن‌هم در زمانه‌ای که هشتِ مردم گرو نُهِشان است؟

خدای من، آن روز که نه دستی ازت می‌خواستم، نه دهانی و نه حتی می‌دانستم که این‌ها را می‌خواهم، همه‌اش را به من ارزانی داشتی. امروز هم که بندگی هرکسی جز تو را می‌کنم، باز محرومم نمی‌کنی؛ می‌بخشی و نعمت‌هایت را به پایم می‌ریزی. وای به روزی که تو را و فقط تو را بخوانم و بخواهم؛ آن روز با من چه می‌کنی، ای مهربان‌ترین؟

هنگامی که از وصیت ایشان به فرزند شهیدش برایشان گفتم که «محمدجان، فرزندم، اول باید شهید شد و بعد جهاد کرد، نه آن‌که جهاد کنی تا به شهادت برسی»

اگر بنا بود من خوشی را با مستی، به دست بیاورم، چرا آدم شدم؟ انسانیتِ من در عقل و شعورِ من است، نه در بی‌عقلی‌ام.»

«با طرح سؤال، حرکت فکری آغاز می‌شود و با حرکتِ فکر، به شناخت‌ها می‌رسیم. و با این شناخت‌ها، به عشق‌ها و لطافت‌های روحی و با این عشق و لطافت، به اطاعت و تقوا.»

"من مسئولیت و سازندگی را در رد نظرات او نوشته‌ام ... ."»

«عبادت همین امور عبادی است که خداوند امر کرده و به شکل و شیوه خاص و با قصد قربت، مأمور به انجامشان هستیم: نماز، روزه، حج و دیگر عباداتی که همه می‌شناسیم؛ اما عبودیت شامل هر عملی می‌شود که علاوه بر امر خدا و قصد قربتی که از جانب ماست، با ملاک اهمیت هم همراه باشد ... .»

زمان، برای رفتن، از کسی اجازه نمی‌گیرد. مرگ شتری نیست که در خانه همه خوابیده باشد. برعکس، شتری است که اصلاً خواب به چشمش نمی‌آید. از بدو تولد، در کجاوه‌اش نشسته‌ای و نرم‌نرمک پیش می‌روی. مرگ از همان ابتدا شروع می‌شود. به خط پایان که برسی، نمی‌میری؛ تمام می‌کنی؛ مانند همین عقربه‌هایی که این‌یکی را هم خفه کرد و بشکن‌زنان رفت سراغ بعدی.

«ارزش جهاد به‌اندازه شهادت و حضور و بینشی است که در تو شکل می‌گیرد

حرکت آدمی با سؤال آغاز می‌شود. آدم، بدون سؤال، تا درِ بقالی هم نمی‌رود.

انسان از دو نیروی کنجکاوی و حقیقت‌طلبی برخوردار است. کنجکاوی فکر را حرکت می‌دهد و حقیقت‌طلبی آن را کنترل می‌نماید. و این نیروی کنترل می‌تواند جلوی سودها و هواها و تعصب‌ها را بگیرد.»

«... هدف حسین (ع) از قیام، نه شفاعت است و نه شهادت. این کلام خودِ امام است: "لَوْ تُرِک الْقَطا لَنَام؛ اگر می‌گذاشتند، می‌رفتم.

اصولاً با کسی که در مقام انکار برآمده، نمی‌شود از درِ برهان و استدلال وارد شد.