بریده‌هایی از کتاب مفید باش

مهم‌تر از آن، ذهنی باز داشتم و به جیم گوش دادم. واقعاً به او گوش دادم و این مهم‌ترین انتخاب شغلی‌ام بود.

‫نکتهٔ کلیدی این است که این تمرین‌ها باید خوب و شایسته باشد، نه اینکه مجموعه‌ای از تکرارهای بیهوده، پریشان، احمقانه با پشتی قوزکرده و بازوانی بی‌رمق. باید از فرم مناسب استفاده کنی. باید تمام تمرین را به انتها برسانی. باید تمام توانت را به کار بگیری. یادت باشد، اگر می‌خواهی کاری انجام دهی، انجامش بده و تمام تلاشت را بکن! فرقی نمی‌کند که دربارهٔ بالا بردن وزنه حرف می‌زنیم یا مصاحبهٔ مطبوعاتی یا سخنرانی. در هر صورت، باید هر دفعه، حواست جمع باشد و با تمام قوا تلاش کنی.

اگر می‌خواهی برنده شوی، باید بتوانی، هم روی نکته‌های بزرگ و هم روی موارد جزئی تمرکز کنی.

برای تمام اتفاقاتی که تا اینجا برایمان افتاده است، چه خوب و چه بد، دلایل و توضیحاتی وجود دارد؛ اما در بیشتر موارد، به این دلیل نبوده است که انتخابی نداشتیم. همیشه یک انتخاب داریم.

ابتدا، اهداف کوچکی برای خودت تعیین کن. در حال حاضر نگران اهداف بزرگ و گسترده نباش. هر روز روی بهبودها و دستاوردهایت تمرکز کن که می‌تواند شامل اهداف ورزشی یا تغذیه باشد. شاید دربارهٔ برقراری ارتباط با دیگران یا مطالعه یا منظم کردن خانه‌ات باشد. اول سروقت کارهایی برو که انجامشان را دوست داری یا به‌خاطر تکمیل کردنشان به خودت افتخار می‌کنی. آنها را هر روز با هدف کوچکی انجام بده و سپس، توجه کن که چگونه انجام آن کار کوچک، موضوع موردتوجهت را تغییر می‌دهد. ناگهان، متوجه نگاهِ متفاوتت به مسائل خواهی شد.

به‌خاطر افراد حاضر در زندگی‌ات است که امروز اینجایی و همین الان در حال خواندن این کتابی و سعی می‌کنی خودت را بهتر کنی؛ حال چه آن افراد خوب بوده باشند و چه بد. ‫وقتی واقعاً خوب فکر کنی متوجه می‌شوی که هیچ‌یک از ما تابه‌حال به‌تنهایی کاری انجام نداده‌ایم. همیشه کمک یا راهنمایی داشته‌ایم. دیگران به هر شکلی یا راه را برایمان هموار کرده‌اند یا مسیر درست را نشانمان داده‌اند، خواه از قبل از آن آگاه بوده باشیم یا نه. حالا که این را فهمیدی، مهم است که بدانی مسئولیت داری حقت را ادا کنی، مسئولیت داری به دیگران کمک کنی، مسئولیت داری نردبانی بگذاری تا گروه بعدی بالا بیایند

ما نمی‌توانیم داستان‌های زندگی‌مان را تغییر دهیم؛ اما می‌توانیم انتخاب کنیم که از آنجا به کجا برویم.

برای تو، مسیر و مقصد متفاوت خواهد بود. شاید راجع به انتخاب شغل و تغییر در چشم‌اندازت باشد. شاید نوعی سرگرمی باشد که می‌خواهی آن را به نوعی سبک زندگی تبدیل کنی یا هدفی که می‌خواهی آن را مأموریت زندگی‌ات کنی. واقعاً تا زمانی که این مسیر تمرکز دیدت را عمیق‌تر و گام‌های موردنیاز برای رسیدن به آن را واضح‌تر می‌کند، پاسخ اشتباهی وجود ندارد.

دانستن اینکه چه‌چیزی موفقیت است و چه‌چیزی نیست، چشم‌اندازت را به‌طرز خاصی شفاف می‌کند و من دریافته‌ام با وجود چنین شفافیتی، به آرامش خواهی رسید؛ زیرا تقریباً پاسخ‌گویی به هر سؤالی برایت آسان‌تر می‌شود.

برای اینکه به پرس سینهٔ دویست‌وبیست‌وپنج‌کیلویی برسم سریع‌ترین راه این بود که آدم‌ها بگویند این کار شدنی نیست. برای اطمینان از اینکه ستارهٔ سینما شوم ساده‌ترین راه این بود که وقتی برنامه‌ام را به دیگران گفتم بخندند و بگویند که از پس این کار برنمی‌آیی. ‫زمان روبه‌رو شدن با مخالفانی که در مسیر دستیابی به اهدافت قرار می‌گیرند، حق انتخاب داری. می‌توانی نادیده‌شان بگیری یا از آنها استفاده کنی، فقط نباید باورشان کنی.

تحقق یک رؤیا به تو این قدرت را می‌دهد که بیشتر و عمیق‌تر ببینی – دیدن پتانسیل‌های بیشتر جهان و دیدن عمیق‌تر توانایی‌های خودت.

یک تکه کاغذ و یک مداد بردار. چشم‌اندازت را بنویس. حالا رویش خط بکش و دوباره بنویس؛ فقط این بار بزرگ‌تر بنویس. دیدی، همان مقدار انرژی لازم است. ‫بزرگ فکر کردن از کوچک اندیشیدن سخت‌تر نیست. تنها قسمت سختش این است که به خودت اجازه دهی این‌طور فکر کنی. خب، من نه‌تنها به تو اجازهٔ این کار را می‌دهم، بلکه خواسته‌ام از تو همین است؛ زیرا وقتی به اهدافت فکر می‌کنی و آن چشم‌انداز را برای زندگی‌ات ایجاد می‌کنی، باید به خاطر داشته باشی که فقط مربوط به تو نیست. می‌توانی تأثیر زیادی بر اطرافیانت داشته باشی. وقتی تو در پی ایجاد زمینه‌های جدیدی در زندگی‌ات هستی، می‌توانی مسیرهای درخشانی را برای افرادی ایجاد کنی که حتی نمی‌دانستی در حال تماشایش هستند.

اگر تمرین‌هایت را نیمه‌کاره رها کنی و به جزئیات توجه نکنی، شالوده‌ای که بنیان می‌گذاری ناپایدار و غیرقابل‌اعتماد خواهد بود.

مشکلت کمبود زمان در روز نیست، بلکه مسئله چشم‌اندازِ زندگی‌ات است که زمان را بی‌اهمیت می‌کند.

پس به من نگو برای آموزش، مطالعه، نوشتن، ایجاد روابط یا انجام هر کاری که برای رسیدن به چشم‌اندازت نیاز داری، وقت نداری. ‫تلویزیونت را خاموش کن. موبایلت و باقی وسایل الکترونیکی به‌درنخورت را از پنجره پرت کن بیرون. بهانه‌هایت را برای کسی نگه دار که برایشان تره خرد می‌کند. دست‌به‌کار شو.

هرگز آن تعامل و آنچه دربارهٔ توجه و همساز شدن با مردم به من آموخت فراموش نمی‌کنم. هرگز نمی‌توانی از اینکه مشتری کیست به‌سادگی عبور کنی. همیشه مشخص نیست که برای گرفتن بله باید چه‌کسی را مخاطب قرار دهی و برای اینکه نه نشنوی باید از چه‌کسی فاصله بگیری. بدون توجه به اینکه چه‌کسی به تو توجه می‌کند، غیرممکن است که بفهمی چشم‌اندازت چه‌کسی را جذب می‌کند یا روی چه‌کسی تأثیر منفی می‌گذارد.

مشکلات و ناملایمات بخش عادی زندگی هرکسی است. چشم‌اندازت هرچه که باشد، برای تحققش قرار است با شرایط پرچالشی دست‌وپنجه نرم کنی. روزگار سختی است و چیزهایی وجود خواهد داشت که له‌ولورده‌ات می‌کند. باید یاد بگیری که چگونه این لحظات را مدیریت کنی. باید یاد بگیری که چه موقع تغییر رویه بدهی و نکات مثبت را در هرچیزی پیدا کنی.

وقتی دربارهٔ کاری که می‌خواهی انجام دهی یا موفقیتی که می‌خواهی در این دنیا کسب کنی فکر می‌کنی، به یاد داشته باش که وظیفه‌ات نه اجتناب از شکست و نه جست‌وجوی آن است. وظیفه‌ات این است که برای رسیدن به چشم‌اندازت – و فقط چشم‌انداز خودت، نه هیچ‌کس دیگری – سنگ‌تمام بگذاری و شکست را که حتماً بخشی از مسیر است بپذیری.

وقتی به‌دنبال چشم‌انداز بزرگ هستی، باید انتظار مواجهه با مخالفت‌ها را هم داشته باشی. افرادی که چشم‌اندازی دارند برای افرادی که چشم‌اندازی ندارند تهدید محسوب می‌شوند.

ایده‌های جدید برای این افراد ترسناک است. پروژه‌های بزرگ ترسناک است. آنها در کنار افرادی که می‌خواهند متفاوت و سنت‌شکن باشند، احساس ناراحتی می‌کنند. به هر دلیلی، با افرادی راحت‌ترند که می‌توانند راه‌های امتحان‌شده را بی‌چون‌و چرا بپذیرند.

تنها تأییدیه‌هایی که تابه‌حال به‌دنبالشان بودم، از داوران مسابقات بدن‌سازی، تماشاگران سینما در گیشه و رأی‌دهندگان پای صندوق‌های رأی بود. اگر هم به دستشان نیاوردم، اگر از دستشان دادم یا شکست خوردم، شکایتی نکردم. در عوض، از هرکدامشان درس گرفتم؛ مثلاً دوباره به باشگاه رفتم، از نو شروع کردم یا به کتاب‌های توجیهی رجوع کردم و تلاش کردم تا بهتر و هوشیارتر شوم و دفعهٔ بعد قوی‌تر برگردم.

فردی از همان ابتدا به همهٔ ما پسرها گفت که تربیت ذهن به‌اندازهٔ تربیت بدنمان مهم است.

فردی از همان ابتدا به همهٔ ما پسرها گفت که تربیت ذهن به‌اندازهٔ تربیت بدنمان مهم است. به ما آموخت که نمی‌توانیم فقط تشنهٔ موفقیت، پول، شهرت و عضله باشیم و باید تشنهٔ دانش هم باشیم. تناسب اندام و داشتن بدنی قوی و عضلانی کمکت می‌کند زندگی طولانی و سالمی داشته باشی، کمکت می‌کند دیگران را جذب خودت کنی، به تو امکان می‌دهد کارهای دشوار زیادی برای مراقبت از خانواده‌ات انجام دهی و البته برای من لازمهٔ قهرمان شدن در بدن‌سازی بود.

داشتن صبر و فروتنی برای خوب گوش دادن، عنصر ضروری کنجکاوی است و کنجکاوی راز یادگیری است.

به‌قول دالایی لاما: «وقتی صحبت می‌کنی، فقط چیزهایی را تکرار می‌کنی که از قبل می‌دانی؛ اما اگر گوش کنی، شاید چیز جدیدی یاد بگیری.»

در سال ۲۰۰۸، محققان دانشگاه هاروارد آزمایشی انجام دادند. در آن به گروهی از شرکت‌کنندگان پنج دلار و به گروه دیگر بیست دلار دادند و به آنها گفتند که یا خرجش کنند یا آن را ببخشند. محققان پس از بررسی شرکت‌کنندگان در پایان روز دریافتند افرادی که پولشان را بخشیدند، روز بسیار بهتری را در مقایسه با افرادی داشتند که آن را نگه داشته بودند.

نکتهٔ واقعاً جالبش اینجاست که بین افرادی که پنج دلار بخشیدند در مقایسه با کسانی که بیست دلار بخشیدند هیچ تفاوت معناداری در میزان افزایش شادی‌شان وجود نداشت. این‌طور نیست افرادی که بیست دلار بخشیدند، چهار برابر شادی بیشتری را تجربه کرده باشند؛ این یعنی مقداری که می‌بخشی مهم نیست، مهم عملِ بخشیدن است که شادی را افزایش می‌دهد.

اگر هنوز درگیر یافتن راه‌هایی برای بخشیدن هستی، روی چیزهایی که داری یا می‌دانی تمرکز نکن. فهرستی شخصی از کارهایی تهیه کن که دیگران در زندگی برایت انجام داده‌اند و سعی کن برای جبرانش همان لطف را در حق افراد دیگری انجام دهی که شاید در موقعیت مشابهی هستند.

آینه‌هاتون رو بشکنید! بله، در واقع، شیشه رو بشکنید. توی جامعهٔ ما که خودبینی موج می‌زنه، کمتر به خودتون و بیشتر به دیگران نگاه کنید. بیشتر از چهرهٔ خودتون، دربارهٔ چهرهٔ همسایه‌تون بدونید. وقتی به سی، چهل، پنجاه یا حتی هفتادسالگی برسید، چیزی که باعث شادی و رضایتتون می‌شه، تعداد دوستانتونه نه میزان ثروتتون.

آینه‌هاتون رو بشکنید! بله، در واقع، شیشه رو بشکنید. توی جامعهٔ ما که خودبینی موج می‌زنه، کمتر به خودتون و بیشتر به دیگران نگاه کنید. بیشتر از چهرهٔ خودتون، دربارهٔ چهرهٔ همسایه‌تون بدونید. وقتی به سی، چهل، پنجاه یا حتی هفتادسالگی برسید، چیزی که باعث شادی و رضایتتون می‌شه، تعداد دوستانتونه نه میزان ثروتتون. از پیشرفت محله، شهر، ایالت، کشور و هم‌نوعتون بیشتر از رشد ماهیچه‌ها، اندام، خودرو، خونه یا حساب بانکی‌تون رضایت دارید. از صلح‌جو بودن بیشتر از جنگجو بودن سود می‌برید. آینه‌ها رو بشکنید.»