بریده‌هایی از کتاب به امید دل بستم

«همهٔ کسانی که کتاب می‌خونن زیبا هستن. شب‌بخیر غریبه.»

اگر کتاب‌ها و فیلم‌ها یک خوبی داشته باشند این است که باعث می‌شوند برای مدتی همه‌چیز را فراموش کنی.

می‌گوید: «من رو به خاطر بسپار. یادت باشه اینکه ستاره‌ها افتادن به این معنی نیست که ارزش آرزوکردن رو نداشتن.»

«اگر بخوای کسی رو که این‌قدر تو رو خوب می‌شناسه رها کنی از بین می‌ری. با خودت فکر می‌کنی چطور ممکنه کس دیگری رو به این اندازه دوست داشته باشی

«هیچ‌چیز مثل احساس گناه نشان از انسان‌بودن نیست.

«زمان، بیماری و مرگ همه‌چیز رو می‌دزدن. چرا ما بخشی از اون‌ها رو پس نگیریم؟»

مجبور بودیم تظاهر کنیم

رازها باعث می‌شوند آدم آسیب‌پذیر شود. آسیب‌پذیری هم چیزی است که باعث می‌شود آدم منزوی شود

وقتی زندان‌بان تو را آزاد می‌گذارد، دیگر برای دویدن از او اجازه نمی‌گیری.

عشق گاهی به آدم‌ها قدرتِ این را می‌دهد که خائن و نابکار باشند. وقتی کسی که دوستش داری و دوستت دارد به تو آسیب می‌رساند، خیلی طاقت‌فرسا است – مثل سوزنی زیر پوستت یا چاقویی در دنده‌هایت. نفرت یک انتخاب است. اما عشق این‌طور نیست. هیچ‌چیز به‌اندازهٔ عشق از کنترل ما آدم‌ها خارج نیست.

بیماربودن به انسان می‌آموزد دلیل و برهان تنها تلاش‌هایی نافرجام برای توجیه بدبختی هستند

«اما گاهی اوقات پدر و مادرها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعاً هست دوست دارن.»

«اگر بخوای کسی رو که این‌قدر تو رو خوب می‌شناسه رها کنی از بین می‌ری. با خودت فکر می‌کنی چطور ممکنه کس دیگری رو به این اندازه دوست داشته باشی.

وقتی کسی را پیدا می‌کنید که تا این حد شما را از خود بی‌خود می‌کند، کسی که می‌توانید به او خیره شده و به حرفش گوش کرده و بدون اینکه گذشت زمان را بفهمید با او صحبت کنید، کسی که همیشه در فکرتان باشد، این احتمال وجود دارد که به او معتاد شده باشید. هر آنچه که اعتیادآور باشد برای شما خوب نیست

اگر کتاب‌ها و فیلم‌ها یک خوبی داشته باشند این است که باعث می‌شوند برای مدتی همه‌چیز را فراموش کنی. فراموش‌کردن بخش بسیار مهمی از پشت‌سر گذاشتنِ اندوه است.

عشقِ زندگی‌ام دارد می‌میرد.

ای کاش هر جای دیگری از جهان با هم ملاقات می‌کردیم. ای کاش من، من نبودم. ای کاش می‌توانستم تو را لمس کنم و با تو باشم و آن‌طور که لیاقتش را داری با تو رفتار کنم. بیش از هر چیز آرزو می‌کنم آن‌قدر شجاع بودم که تو را دوباره دوست می‌داشتم.

خورشید نمی‌تواند نور خود را ببیند.

«از نظر تو من مثل خورشید هستم؟» می‌گویم: «تو درخشانی.»

نادیده‌گرفتنِ آنچه که دوست داری کار مشکلی است، حتی زمانی که وجود آن چیز به‌اندازهٔ آنچه ازش متنفری دارای قید و شرط است.

ستاره‌هایم دارند سقوط می‌کنند. و من نمی‌توانم نجاتشان بدهم.

«رعدوبرق خوبه.» «نه وقتی که داخل قفسهٔ سینه‌ات طوفانی به پا بشه.»

برای تمام کسانی است که تنهایی را می‌شناسند و برای تمامی آن‌هایی که در جست‌وجوی خود هستند.

چه چیزی باعث می‌شود یک آدم واقعی باشد؟ فقط همین که بتوانید آن‌ها را لمس کنید؟ گرمای وجودشان را احساس کنید، روی پوستشان دست بکشید، نبضی که در رگ‌هایشان می‌زند را احساس کنید؟ یا همین که اسم یک نفر به زبان بیاید باعث می‌شود واقعیت پیدا کند؟ وقتی آن را در محیط بر زبان می‌رانید و همه‌جا با اندیشه و تصویری مغزی از آن‌ها پر می‌شود؟

«خودت می‌دونی تو تنها زندگی‌ای هستی که بهش نیاز داشتم.»

تمام عمرِ خود را کنار هم به تظاهرکردن گذراندیم، اما اگر هم بیش‌ازحد تظاهر کنی، حقیقت بالأخره به آدم یادآوری می‌کند که نباید آن را نادیده بگیری

تقدیم به هرکسی در این دنیا که می‌خواهد کمتر احساس تنهایی کند.

«لحظه‌ای که ناامیدی به امید دل بست.»

اعترافات بی‌رحمانه هستند و آدم را تسلیم خودشان می‌کنند

«اما گاهی اوقات پدر و مادرها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعاً هست دوست دارن.»