بریده‌هایی از کتاب مانایی

وقتی می‌توانیم تحولی پدید آوریم که زنده باشیم. مرده‌ها قادر به حل مشکلات خود و جامعه‌شان نیستند.

ضمناً ما از مرگ نمی‌ترسیم، ما صرفاً دوستداران زندگی هستیم.

به گمانم مردم وقتی واقعاً پیر می‌شوند که دیگر آینده‌ای مقابل خود نمی‌بینند. اگر می‌خواهی سن واقعی کسی را بفهمی به سخنان او گوش کن. اگر از گذشته صحبت می‌کند و در باب کارهایی که قبلاً کرده است سخن می‌راند، یعنی پیر شده است،

گاهی هیچ‌کاری نکردن خطرناک‌ترین انتخاب است.

ما زیستن را ارزش می‌دانیم نه مرگ را. به محض اینکه متولد می‌شویم، ثانیه‌شمار مرگمان هم به راه می‌افتد. مرگ حتمی است و درهرحال درِ خانه‌مان را خواهد زد، ولی تولد و برخورداری از مجال زیستن حتمی نیستند. پس چرا به سوی مرگ بشتابیم؟ شتافتن به سوی مرگ و نادیده گرفتن زندگی چه مشکلی را حل می‌کند؟ وقتی می‌توانیم موقعیتمان را بهبود ببخشیم که بیش از هرچیزی، دوستدار و ستایشگر خودِ زندگی باشیم.

هیچ‌یک از درمان‌های بشر برای مداوای سرطان پیشرفتهٔ ریه نتوانسته است مرگ‌ومیر ناشی از این بیماری را به اندازهٔ کاهش مصرف جهانی سیگار ظرف دو دههٔ گذشته پایین بیاورد. چنین پیشرفتی تا حدی مرهون ممنوعیت‌های گسترده‌ای است که علیه سیگار کشیدن وضع شده است. این اقدام پیشگیرانهٔ ساده (پرهیز از سیگار) بیش از هر مداخلهٔ ابداع‌شده در پزشکی جان انسان‌ها را نجات داده است.

ورزش تا حد زیادی نیرومندترین "دارو" برای افزایش طول عمر است. تقریباً هیچ مداخلهٔ دیگری به اندازهٔ ورزش قادر نیست طول عمر ما را بلندتر و کارایی شناختی و جسمانی ما را حفظ کند.

همان‌طورکه طی فصول مربوط به ورزش خواهیم گفت، تودهٔ عضلانی بیشتر با طول عمر بالاتر و کارایی بهتر ارتباط دارد

ما از مرگ نمی‌ترسیم، ما صرفاً دوستداران زندگی هستیم.

به محض اینکه متولد می‌شویم، ثانیه‌شمار مرگمان هم به راه می‌افتد. مرگ حتمی است و درهرحال درِ خانه‌مان را خواهد زد، ولی تولد و برخورداری از مجال زیستن حتمی نیستند. پس چرا به سوی مرگ بشتابیم؟

اگر بتوانید به نحوی (عمدتاً از طریق کاهش وزن) چربی را از کبد خارج کنید، التهاب هم برطرف می‌شود و کبد کارایی عادی خود را بازخواهد یافت.

به همین سبب است که چربی احشایی با افزایش خطر ابتلا به سرطان و بیماری‌های قلبی‌عروقی مرتبط است.

طول عمر دو وجه دارد: وجه نخست مدت‌زمانی است که زندگی می‌کنید و به‌عبارتی، طول عمرِ زمانی شماست، اما بخش دوم، و به همان اندازه پراهمیت، میزان خوب زندگی کردنتان -کیفیت سال‌های عمرتان- است. این دوره بازهٔ سلامتی نامیده می‌شود

اساساً اصل همهٔ دعواها بر سر زیستنی شایسته است.

هدف ما این است: به تأخیر انداختن مرگ و بهترین استفادهٔ ممکن از سال‌های اضافی عمر. بدین‌ترتیب باقی زندگی‌مان به جای دوره‌ای توأم با ترس، به مجالی برای لذت بردن بدل می‌شود. پرسش بدیهی بعدی این است: چطور به چنین هدفی نائل آییم؟ چطور در عین افزایش طول عمرمان، طول بازهٔ سلامتی خود را نیز افزایش دهیم؟ چطور در همان حالی که روند افول جسمانی، شناختی و هیجانی‌مان را کُند یا حتی وارونه می‌سازیم، سر رسیدن چهار اسب‌سوار را نیز به تعویق بیندازیم؟

همان اختلال سوخت‌وسازی سبب‌ساز دیابت نوع ۲ به بروز و ریشه گرفتن بیماری قلبی، سرطان و بیماری آلزایمر هم کمک می‌کند. توجه کردن به سلامت سوخت‌وسازی بدن می‌تواند خطر سر رسیدن تمامی چهار اسب‌سوار را کاهش دهد.

تا وقتی زندگی هست، امید هم هست. _ مارکوس تولیوس سیسرو

هیچ رابطه‌ای میان کلسترول مواد غذایی با کلسترول جریان خون وجود ندارد، هیچ رابطه‌ای. ما همیشه این را می‌دانستیم. کلسترول رژیم غذایی اصلاً مهم نیست، مگر آنکه شما مرغ یا خرگوش باشید.» (۹

هر کسی و هرچیزی که امروز زنده است روزی ناگزیر خواهد مرد. وضعیت به خیابانی یک‌طرفه می‌ماند.

سابقاً تغذیه را بر هر امر دیگری اولویت می‌دادم، اما اکنون ورزش را قوی‌ترین "داروی" انبار تسلیحاتی‌مان برای افزایش طول عمر و بازهٔ سلامتی می‌دانم. داده‌ها در این باب عاری از هرگونه ابهامی هستند: ورزش نه‌تنها زمان فرارسیدن مرگ را به تأخیر می‌اندازد، بلکه بهتر از هر نوع مداخلهٔ دیگری از بروز زوال شناختی و جسمانی پیشگیری می‌کند. به‌علاوه، ما احتمالاً با ورزش کردن احساس بهتری هم پیدا می‌کنیم، بنابراین احتمالاً ورزش بر سلامت هیجانی ما هم تأثیر مثبتی بر جای می‌گذارد