بریده‌هایی از کتاب دائو د جینگ

اگر می‌خواهی کل شوی، بگذار که جزء باشی. اگر می‌خواهی صاف شوی، بگذار که خمیده باشی. اگر می‌خواهی پر شوی، بگذار که خالی باشی. اگر می‌خواهی که تولد دوباره بیابی، بگذار که بمیری. اگر می‌خواهی همه‌چیز به تو داده شود، از همه‌چیز دست بکش.

از فکر کردن دست بکش تا به مسائلت پایان دهی.

حقایق اصلی هنر زندگی را که فقط در ظاهر متناقض دیده می‌شوند، در اعماق تجربهٔ خویش درمی‌یابد: متوجه می‌شود هرچه بیشتر به‌راستی تنها باشیم، پرمهرتر می‌شویم؛ هرچه روشن‌تر ورای خوب و بد را ببینیم، بهتر می‌توانیم تجلی نیکی باشیم. هرچه بیشتر از دل‌بستگی‌های خویش دست بکشیم، عشق خویش زنده‌تر می‌کنیم.

اگر می‌خواهی رهبری بزرگ باشی باید یاد بگیری دنباله‌روِ دائو باشی. از تلاش برای تسلط بر اوضاع دست بکش. برنامه‌ها و مفاهیم انعطاف‌ناپذیر را رها کن؛ جهان خود را اداره خواهد کرد. هرچه بیشتر منع کنی مردم کم‌فضیلت‌تر خواهند شد. هرچه بیشتر سلاح جمع کنی مردم ناامن‌تر خواهند شد. هرچه بیشتر یارانه بدهی مردم اتکابه‌نفس کمتری خواهند داشت.

اگر پی ببری به‌قدر کافی داری، به‌راستی ثروتمندی. اگر در مرکز بمانی و از صمیم قلب پذیرای مرگ باشی، تا ابد پایداری.

اگر می‌خواهی از چیزی رها شوی، باید ابتدا اجازه دهی که شکوفا شود. اگر می‌خواهی چیزی را بگیری، باید ابتدا اجازه دهی که داده شود. این درک ظریف چگونگی امور است. نرم بر سخت پیروز می‌شود. کُند بر تُند پیروز می‌شود. بگذار کارهایت پوشیده بمانند. فقط نتایج را به مردم نشان بده.

دائو دست‌نیافتنی‌ست. چگونه ذهن او با دائو همراه می‌ماند؟ او به عقاید نمی‌چسبد. دائو تاریک و مبهم است. چگونه او را درخشان می‌کند؟ برای اینکه خود می‌گذارد. دائو از پیش از وجود زمان و فضا هست. دائو فراتر از هست و نیست است. چگونه می‌دانم این حقیقت دارد؟ به درونم می‌نگرم و می‌بینم.

آن‌گاه که دائوی عالی فراموش شود، نیکی و پرهیزکاری پدید می‌آیند. آن‌گاه که هوشمندی بدن کاهش یابد، زیرکی و دانایی قدم پیش می‌گذارند. آن‌گاه که در خانواده آرامش نباشد، وظیفه‌شناسی نسبت به پدر و مادر آغاز می‌شود. آن‌گاه که کشور اسیر بی‌نظمی شود، وطن‌پرستی زاده می‌شود.

در پی دانش، هر روز چیزی اضافه می‌شود. در عمل کردن به دائو هر روز چیزی کم می‌شود. کمتر و کمتر به زورورزی نیاز خواهی داشت تا آنکه سرانجام به بی‌عملی می‌رسی. آن‌گاه که هیچ کاری نکنی، هیچ کار نکرده‌ای باقی نمی‌گذاری. استادیِ حقیقی به این ترتیب به دست می‌آید که دخالت نکنی و اجازه دهی هر چیز در مسیر خود پیش برود.