بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

شریک زندگی ایده‌آل باید ترکیبی از درمانگر، دستیار شخصی، معلم، میزبان، آشپز، پرستار و محافظ شخصی باشد.

واقع‌گرایی عاشقانه به‌وضوح بیان می‌کند که نباید از ما خواسته شود که برای شریک زندگی خود همه‌چیز باشیم.

این کتاب نمونه‌ای از یک ضد کلیشه خوب بر علیه تصورات خام و پوچی است که بسیاری از مقوله عشق و عاشقی دارند.

این‌که ما خودمان را نفرین‌شده تصور کنیم بسیار آسان است. ما هم احساس ناراحتی می‌کنیم، هم از این‌که احساس ناراحتی و اندوه می‌کنیم، ناراحتیم.

درضمن، این یک پیش شرط است که ما می‌توانیم درهر رابطه دراز مدت، به‌آسانی شریک زندگی‌مان را طرد کنیم یا وقتی مشکلی رخ داد، از او فرار کنیم. اما در رابطه عاشقانه طولانی مدت ممکن است یک مسئله آزاردهنده را که به‌تازگی پیش آمده است، به‌اجبار برای

ما همه کمبودِشجاعت، آمادگی، اعتمادبه‌نفس و هوش داریم و سرمشقی درست برای زندگی‌کردن نداریم و به درستی بزرگ نشده‌ایم؛ به جای این‌که توضیح بدهیم می‌جنگیم؛ به جای این‌که بیاموزیم غر می‌زنیم؛ به جای این‌که نگرانی‌های خود را تجزیه و تحلیل کنیم کج‌خلقی می‌کنیم.

انسان‌ها می‌توانند باعث سرخوردگی، عصبانیت، رنجیده‌خاطر شدن و ناامیدی ما شوند و ما هم همین کار را با انسان‌های دیگر می‌کنیم.

اما در واقع احساس تنهایی زیاد، بخش تغییرندادنی از حساس و هوشمندبودن انسان است.

ایده‌آل عاشقانه بیان می‌کند که ما با شریک زندگی‌خود بهتر از هر کس دیگر در دنیا رفتار خواهیم کرد، ما او را انتخاب کرده‌ایم، چون بسیاردوستش داریم. بنابراین، مهربان‌ترین بخش وجودی خود را در رابطه نشان می‌دهیم، برای مثال با او بسیار بهتر از بقیه دوستانمان خواهیم بود. اما واقعیت به‌طورجدی و هوشمندانه‌ای متفاوت است. اگر همه‌چیز بر اساس نقشه پیش برود، ما دوست داریم در عشق به چیزی مانند هیولا تبدیل شویم. همان طور که واقع‌گرایی عاشقانه تصدیق می‌کند، ما به‌طرزی چشمگیر نسبت به شریک زندگی‌مان نامهربان‌تر از هر کس دیگری در دنیا خواهیم بود.