بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

شریک زندگی ایده‌آل باید ترکیبی از درمانگر، دستیار شخصی، معلم، میزبان، آشپز، پرستار و محافظ شخصی باشد.

واقع‌گرایی عاشقانه به‌وضوح بیان می‌کند که نباید از ما خواسته شود که برای شریک زندگی خود همه‌چیز باشیم.

این کتاب نمونه‌ای از یک ضد کلیشه خوب بر علیه تصورات خام و پوچی است که بسیاری از مقوله عشق و عاشقی دارند.

این‌که ما خودمان را نفرین‌شده تصور کنیم بسیار آسان است. ما هم احساس ناراحتی می‌کنیم، هم از این‌که احساس ناراحتی و اندوه می‌کنیم، ناراحتیم.

درضمن، این یک پیش شرط است که ما می‌توانیم درهر رابطه دراز مدت، به‌آسانی شریک زندگی‌مان را طرد کنیم یا وقتی مشکلی رخ داد، از او فرار کنیم. اما در رابطه عاشقانه طولانی مدت ممکن است یک مسئله آزاردهنده را که به‌تازگی پیش آمده است، به‌اجبار برای

ما همه کمبودِشجاعت، آمادگی، اعتمادبه‌نفس و هوش داریم و سرمشقی درست برای زندگی‌کردن نداریم و به درستی بزرگ نشده‌ایم؛ به جای این‌که توضیح بدهیم می‌جنگیم؛ به جای این‌که بیاموزیم غر می‌زنیم؛ به جای این‌که نگرانی‌های خود را تجزیه و تحلیل کنیم کج‌خلقی می‌کنیم.

انسان‌ها می‌توانند باعث سرخوردگی، عصبانیت، رنجیده‌خاطر شدن و ناامیدی ما شوند و ما هم همین کار را با انسان‌های دیگر می‌کنیم.

ایده‌آل عاشقانه بیان می‌کند که ما با شریک زندگی‌خود بهتر از هر کس دیگر در دنیا رفتار خواهیم کرد، ما او را انتخاب کرده‌ایم، چون بسیاردوستش داریم. بنابراین، مهربان‌ترین بخش وجودی خود را در رابطه نشان می‌دهیم، برای مثال با او بسیار بهتر از بقیه دوستانمان خواهیم بود. اما واقعیت به‌طورجدی و هوشمندانه‌ای متفاوت است. اگر همه‌چیز بر اساس نقشه پیش برود، ما دوست داریم در عشق به چیزی مانند هیولا تبدیل شویم. همان طور که واقع‌گرایی عاشقانه تصدیق می‌کند، ما به‌طرزی چشمگیر نسبت به شریک زندگی‌مان نامهربان‌تر از هر کس دیگری در دنیا خواهیم بود.

همه ما باید به‌تنهایی بمیریم و این یعنی خیلی از دردهایمان را باید به‌تنهایی تحمل کنیم. دیگران می‌توانند با کلماتشان ما را تشویق کنند، اما در واقع ما گاهی در زندگی در تلاطم امواج اقیانوس در حال غرق‌شدن خواهیم بود درحالی‌که دیگران، حتی بهترین آن‌ها، در ساحل ایستاده‌اند و از بیرون ما را تشویق می‌کنند.

ما انتظار داریم که عشق منشأ بزرگ‌ترین خوشی‌ما باشد، اما در واقع عشق یکی از مستقیم‌ترین راه‌هایی است که به بدبختی ما می‌انجامد.

انسان‌ها می‌توانند باعث سرخوردگی، عصبانیت، رنجیده‌خاطر شدن و ناامیدی ما شوند و ما هم همین کار را با انسان‌های دیگر می‌کنیم.

زندگی کنونی‌مان ما را غمگین و مضطرب می‌کند، چون از خیلی جهات در گذشته زندگی بهتری داشتیم.

همه ما باید به‌تنهایی بمیریم و این یعنی خیلی از دردهایمان را باید به‌تنهایی تحمل کنیم.

هیچ‌کس من را کاملاً درک نکرده است و من هم به‌طورکامل کسی را درک نکرده‌ام و این چیزی است که درباره همه صدق می‌کند. هیچ انسانی دیگری را به‌طورکامل درک نمی‌کند.

اما در واقع احساس تنهایی زیاد، بخش تغییرندادنی از حساس و هوشمندبودن انسان است.

رابطه بین زن و مرد اصولاً از هیچ کدام از فضاهای فعالیتی انسان که در آن‌ها به ارتقای مهارت‌ها احتیاج داریم، متفاوت نیست. از طرفی می‌گوید که این عجیب نیست که تصور کنیم می‌توانیم بی علم و دانش یک هواپیما را فرود بیاوریم یا عمل جراحی مغز انجام دهیم، اما نمی‌توانیم بدون دانش عشق بورزیم.

دلیل نگران‌کننده دیگری که باعث رفتار زشت و بدجنسی‌کردن ما با همسرمان می‌شود، این است که نگران این نیستیم که ترکمان کند. بنابراین، با او بدرفتاری می‌کنیم.

برای عاشق‌بودن لازم نیست بی‌عیب و کامل باشیم. فقط باید قادر باشیم که در زمان مناسب، قبل از این‌که با دیوانگی‌هایمان به کسی آسیب بزنیم، بدون اینکه حس خودنمایی و تظاهر را منتقل کنیم درباره نقص‌هایمان توضیح بدهیم.

اشتباهات ابتدایی در پی احساسات پرحرارت نخستین.

اگر ما رابطه‌ای را شروع کنیم هیچ‌گاه نباید کسی را که در ابتدا به نظرمان فرشته بوده را برای این‌که دقیقاً آنچه نبوده، سرزنش کنیم.

ما امیدواریم که بتوانیم در رابطه دونفره، برخی از احساساتی را که در دوران کودکی داشتیم، دوباره داشته باشیم.

آنچه ما از عشق دریافت می‌کنیم در واقع از روایت اجتماعی آمده که اساساً ناقص و گمراه‌کننده است.

در فرهنگ عاشقانه (کتاب‌ها، داستان‌ها، اشعار و…) به مشکلات و کشمکش‌هایی که در زندگی مشترک اتفاق می‌افتد، اشاره‌ای نشده است.

ما پذیرای واقعیت عشق خواهیم بود زمانی که بپذیریم که اتوکردن و کارهای دیگرِ شبیه به آن تحقیرکننده نیستند.

رابطه ما در هر حالتی هم که باشد، محال است که کسی بتواند همه تجربه‌های مهم را برای درک و همدردی لازم با شرایط ما، داشته باشد.

هرچند ما نیاز داریم که برای باقی‌ماندن در یک رابطه بسیار مصمم و ماهرانه عمل کنیم، همان قدر احتیاج داریم که برای دانستن این‌که چه زمانی باید از آن رابطه خارج شویم، باهوش باشیم.