بریده‌هایی از کتاب پنجاه سال عبادت

جز خدا کسی نمی‌تواند انیس شبهای تار او باشد

خدایا می‌دانم که بنده‌ی خوبی برای تو نبودم. ولی به خودت قسم دلم تو را می‌خواست.‌

آنگاه فرمود: نماز! نماز! درباره خداوند از سرزنش مردمان نهراسید؛ چه، هر کس به شما ستم کند یا اندیشه‌ی بد داشته باشد، خداوند شر او را کفایت فرماید. با مردم به نیکی سخن بگویید، همان طور که خدا فرمود. امر به معروف و نهی از منکر را ترک مکنید که رشته کار از دست شما بیرون شود، آنگاه هر چه دعا کنید و از خداوند دفع شر خواهید، پذیرفته نگردد و به اجابت نرسد. بر شما باد هنگام معاشرت، به فروتنی و بخشش و نیکویی درباره یکدیگر. و زنهار از جدایی و تفرقه و پراکندگی و روی‌گردانیدن از هم. و در نیکوکاری، یار و مددکار یکدیگر باشید و بر گناه و ستمکاری کمک مباشید که شکنجه و عذاب خدا بسیار سخت است. خداوند نگهدار شما خاندان باشد و حقوق پیغمبرش را در حق شما حفظ فرماید. اکنون با شما وداع می‌کنم و شما را به خدا می‌سپارم و سلام و رحمتش را بر شما می‌خوانم.

بسیاری از ما فکر می‌کنیم چون گرفتاریم از خدا دوریم. اما شهدا ثابت می‌کنند: حقیقت این است که چون از خدا دوریم گرفتاریم.

من بنده‌ی بدی بودم و هستم. اما تو خدای خوبی بوده و هستی و خواهی بود

شهید کسی نیست که ناگهان به خون بغلتد و نام شهید بر خود بگیرد. شهید در این دنیا قبل از اینکه به خون بتپد شهید است. و شما همچنان که شهیدان را در این دنیا نمی‌توانید بشناسید و بفهمید، بعد از وصالشان نیز هرگز نمی‌توانید درکشان کنید.

خدایا آنان که به من بدی کردند مرا هوشیار کردند. آنان که به من انتقاد کردند به من راه و رسم زندگی آموختند، آنان که به من خوبی کردند به من مهر و وفا آموختند، پس خدایا به همه اینان که باعث تعالی دنیا و آخرت من شدند خیر و نیکی برسان.

اگر گناه و معصیت کورم کرده بینای رحمتم

به عشق به تو دل بستم. بعد از چندی که با تو معاشقه کردم به یکباره به خود آمدم! دیدم که من کوچک‌تر از آنم که عاشق تو شوم و تو بزرگ‌تر از آنی که معشوق من قرار بگیری. فهمیدم که در این مدت که فکر می‌کردم عاشق تو هستم اشتباه می‌کردم. این تو بودی که عاشق من بودی و مرا می‌کشاندی. اگر من عاشق تو بودم باید یک‌سره به دنبال تو می‌آمدم.

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

خدایا بهشت را نمی‌خواهیم جوار حسین (ع) را می‌خواهیم

اُنظر الی ما قال و لاتنظر الی مَن قال

من به سه خصلت ممتاز شده‌ام: عشق که از سخنم و نگاهم و دستم و حرکاتم و حیات و مماتم می‌بارد. در آتش عشق می‌سوزم و هدف حیات را جز عشق نمی‌شناسم. در زندگی جز عشق نمی‌خواهم، و جز به عشق زنده نیستم. فقر که از قید همه چیز آزاد و بی‌نیازم. اگر آسمان و زمین را به من ارزانی کنند، تأثیری در من نمی‌کند. تنهایی که مرا به عرفان اتصال می‌دهد. مرا با محرومیت آشنا می‌کند. کسی که محتاج عشق است، در دنیای تنهایی با محرومیتِ عشق می‌سوزد. جز خدا کسی نمی‌تواند انیس شبهای تار او باشد و...

بسیاری از ما فکر می‌کنیم چون گرفتاریم از خدا دوریم. اما شهدا ثابت می‌کنند: حقیقت این است که چون از خدا دوریم گرفتاریم.

به راستی ما کجای این سؤالها و جوابها قرار گرفته‌ایم!؟ کدام دختر دانشجویی که حتی حوصله ندارد عکسهای جنگ را ببیند و اخبار آن را بشنود، از قصه‌ی دختران معصوم سوسنگرد با خبر است!؟ آن مظاهر شرم و حیا را چه کسی یاد می‌کند که بی‌شرمان دامنشان را آلوده کردند و زنده‌زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند. کدام پسر دانشجویی می‌داند هویزه کجاست؟ چه کسی در هویزه جنگیده؟ کشته شده و در آنجا دفن گردیده؟ چه کسی است که معنی این جمله را درک کند: نبرد تن و تانک؟!

گریه نکنید، بلکه مزار ما را هم جستجو مکنید!! به این بیاندیشید که ما برای چه شهید شدیم

بهشت را به بها دهند نه به بهانه.

هرکس من را طلب می‌کند مرا می‌یابد، و کسی‌که مرا یافت مرا می‌شناسد، و کسی که مرا شناخت مرا دوست خواهد داشت. وکسی‌که من را دوست داشت، عاشق من می‌شود. و کسی‌که عاشق من می‌شود، من عاشق او می‌شوم و کسی‌که من عاشق او شوم، او را می‌کشم و کسی‌که من او را بکشم، خون‌بهایش بر من واجب است، پس خون‌بهای او من هستم (حدیث قدسی)

خوشا آنان که با عشق خمینی شهادت را پذیرفتند و رفتند خوشا آنان که در هنگامه‌ی مرگ به جای گریه خندیدند و رفتند خوشا آنان که از پیمانه‌ی حق شراب عشق نوشیدند و رفتند خوشا آنان که با شوق فراوان حریم دوست بوسیدند و رفتند والسلام جلیل ملک‌پور

... این وصیتنامه‌ها را بگیرید و مطالعه کنید و تفکر کنید.