بریده‌هایی از کتاب تو خود کوهی

ما دو یا سه اتفاق خجالت‌آور اخیرمان را به یاد می‌آوریم و تصور می‌کنیم که دیگران هم دائماً به آن فکر می‌کنند. می‌توانید دو یا سه اتفاق خجالت‌آور اخیر دیگران را به یاد بیاورید؟ البته که نمی‌توانید. چون توجهی به آن ندارید.

اغلب اوقات، چیزهایی که به‌خاطرش به دیگران حسادت می‌کنم بخشی از عمیق‌ترین آرزوهای ما هستند

وقتی ترسِ ازدست‌دادن چیزی را داشته باشیم، برای دفاع از خود، آن را از خود دور می‌کنیم.

وقتی به هدفی یا تغییری در زندگی اعتماد می‌کنیم تا به‌نحوی غیرطبیعی ما را «نجات» دهد، هرگونه حادثه یا شکستی ما را بر آن می‌دارد که دست از تلاش برداریم. برای مثال، اگر کاملاً مطمئن باشیم که شریک عاطفی جلوی افسردگی ما را می‌گیرد، دربارهٔ پذیرفته‌نشدن حساس خواهیم شد؛ زیرا چنین حسی را به ما القا می‌کند که انگار هرگز نمی‌توانیم از پس افسردگی بربیاییم.

اگر تعهد ریشه‌ای ناخودآگاه شما این باشد که دیگران به شما عشق بورزند، نیازتان عشق به خود است. هرچه کمتر به نیازهای ریشه‌ای خود برسید، نشانه‌های تعهد ریشه‌ای شما «روشن‌تر» خواهد شد.

پیشرفت واقعی اصیل است. پیشرفت واقعی تمام چرندیات پوششی را از بین می‌برد و به مشکلات واقعی می‌پردازد. پیشرفت واقعی بهبودی و تغییر است. پیشرفت واقعی یعنی برای نخستین بار به قلب خود بیش از چشم دیگری اهمیت دهید.

وقتی که می‌خواهید زندگی‌تان را طوری تغییر دهید که صرفاً متفاوت به نظر برسد، همچنان حول نظر افرادی می‌چرخید که را دوستتان نداشتند و هرگز هم قصدی برای این کار نداشتند.

پیشروی به معنای انتقام‌گیری نیست شاید پیشرفتتان چیزی نباشد که به چشم همه بیاید. با پیشرفت ممکن است تغییری در سطح دیده نشود. ما معنای بهبودی، پیشرفت و حرکت روبه‌جلو را در دنیای انتقام‌ها و تلافی‌ها، که سعی می‌کند به ما بگوید که تغییر نهایی‌تان باید در سطح اینستاگرام نمایان شود، گم کرده‌ایم.

ترس قرار نیست تا از شما محافظت کند؛ اقدام‌کردن از شما محافظت می‌کند. نگرانی قرار نیست از شما محافظت کند؛ آماده‌سازی از شما محافظت می‌کند. بیش از حد فکرکردن قرار نیست از شما محافظت کند؛ درک‌کردن از شما محافظت می‌کند.

خودتخریبی به‌این‌دلیل اتفاق می‌افتد که ما نمی‌پذیریم که آگاهانه نیازهای درونی خود را برطرف کنیم؛ زیرا معمولاً باور نداریم که قادریم آن‌ها را مدیریت کنیم. گاهی ما رابطه‌هایمان را تخریب می‌کنیم؛ چون عمیقاً می‌خواهیم تا خود را بیابیم، هرچند که می‌ترسیم تنها باشیم. گاهی زندگی کاری خود را تخریب می‌کنیم تا به‌دنبال خلق هنر برویم، حتی اگر با این کار ازنظر جامعه کمتر بلندپرواز به نظر برسیم. گاهی با روان‌کاوی، سفر بهبودی خود را خراب می‌کنیم؛ زیرا این کار به ما اطمینان می‌دهد از تجربه‌کردن احساساتمان اجتناب می‌کنیم. گاهی ما خودگویی‌مان را تخریب می‌کنیم؛ زیرا اگر به خودمان باور داشتیم، برای بازگشت به دنیا و خطرکردن، احساس آزادی می‌کردیم و این کار، ما را آسیب‌پذیر می‌کند.