بریده‌هایی از کتاب معصومه (ع)

بانوی مهربان قم، پناهگاهی است برای تمام کسانی که پناهی جز مادر ندارند و درد یتیمی مادر را چشیده‌اند و لذت و محبت نوازش‌گونه‌اش را دریافت کرده‌اند...

رسول‌خدا (ص) فرمود: بهترین شما، بهترینتان با خانواده است و من بهترین شما با خانواده هستم. جز کریمان زنان را تکریم نکنند و جز انسان‌های پست زنان را تحقیر ننمایند.

ای زن خود بفهم و به همه زن‌هایی که تو نماینده آنهایی اعلام کن که مسئولیت تربیت فرزندان و شوهرداری خوب که چشم شوهر در بیرون به گناه گشوده نشود و گوشش در بیرون منزل به گناه و آهنگ باطل و دستش به خیانت باز نشود معادل همه آن فضایل است که برای مردان برشمردی، اگر زنان خواهان ثواب و تقرب الهی‌اند و اگر فروع دین تعبدی است و ذات اقدس الهی مصالح ما را بهتر از ما می‌شناسد آن خدایی که زنان را شش سال زودتر از مردان مکلف کرد و به حضور پذیرفت چنین دستور داده است که خانواده اصل است.

رسول‌خدا (ص) فرمود: بهترین شما، بهترینتان با خانواده است و من بهترین شما با خانواده هستم. جز کریمان زنان را تکریم نکنند و جز انسان‌های پست زنان را تحقیر ننمایند.

حرم نه فقط جای زیارتی برای خوبان که راهی برای درماندگان، پناهی بر دل شکستگان، امیدی برای بی‌کسان است!

مردی با سری افتاده و صورتی سرخ از عصبانیت سراغ امام صادق (ع) رفت، امام با مهربانی نگاهش کردند، گفت: _ زنم وضع حمل کرده فرزندم دختر است! امام وقتی حال و روزش را دیدند گفتند: _ اگر خداوند از تو می‌پرسید من برایت فرزند انتخاب کنم یا تو برای خودت فرزند انتخاب کنی پاسخت چه بود؟ مرد بلافاصله جواب داد: _ خدا برایم فرزند انتخاب کند. امام صادق (ع) فرمودند: _ پس خداوند خواسته و برای تو دختر انتخاب کرده است.

دنیای کنونی حجاب را از زن می‌گیرد تا به شکل وسیلهٔ سرگرمی به بازار بیاید و غریزه را تامین کند، و چنین زنی دیگر معلم عاطفه نیست.

حرم نه فقط جای زیارتی برای خوبان که راهی برای درماندگان، پناهی بر دل شکستگان، امیدی برای بی‌کسان است! می‌ایستی مقابلشان و نم اشک را تقدیم چشمانت می‌کنند تا بغضت رها شود و آرام‌تر شود، سر به دیوار می‌گذاری و می‌شوند سنگ صبورت تا شروع به کلام کنی. سرزنشت نمی‌کنند، نصیحت نمی‌کنند، دلت را دست می‌گیرند و از آلودگی‌ها پاک می‌کنند. رازداری می‌کنند و همراهی؛ و تو سبک‌تر از همیشه بر می‌گردی به زندگی، و کاش برنگردی سمت هیچ اشتباهی! تنها درِ باز میان تمام خانه‌های دربستهٔ شهر، درِ حرم است...

تنها درِ باز میان تمام خانه‌های دربستهٔ شهر، درِ حرم است...

امام‌صادق (ع) می‌فرماید: - قم کوفهٔ کوچک ماست. برای بهشت هشت در است که سه در آن به سوی قم است. زنی در قم وفات می‌کند که از اولاد من و نامش فاطمه است. در روز قیامت با شفاعت او تمام شیعیان من وارد بهشت می‌شوند.

مطلوب فرهنگ اسلام تعادل در غیرت است، متاسفانه ما اسلامی سخن می‌گوییم و جاهلی می‌اندیشیم و آن را به حساب اسلام ناب می‌گذاریم، بی‌غیرتی را درباره مردها از فرهنگ غرب می‌گیریم و اظهار غیرت را در مورد زن‌ها از فرهنگ جاهلیت می‌گیریم و این دو را به حساب اسلام ناب می‌گذاریم و بعد فکر می‌کنیم که اسلام زن و مرد را یکسان نمی‌داند.

مطلوب فرهنگ اسلام تعادل در غیرت است، متاسفانه ما اسلامی سخن می‌گوییم و جاهلی می‌اندیشیم و آن را به حساب اسلام ناب می‌گذاریم، بی‌غیرتی را درباره مردها از فرهنگ غرب می‌گیریم و اظهار غیرت را در مورد زن‌ها از فرهنگ جاهلیت می‌گیریم و این دو را به حساب اسلام ناب می‌گذاریم و بعد فکر می‌کنیم که اسلام زن و مرد را یکسان نمی‌داند.

مطلوب فرهنگ اسلام تعادل در غیرت است، متاسفانه ما اسلامی سخن می‌گوییم و جاهلی می‌اندیشیم و آن را به حساب اسلام ناب می‌گذاریم، بی‌غیرتی را درباره مردها از فرهنگ غرب می‌گیریم و اظهار غیرت را در مورد زن‌ها از فرهنگ جاهلیت می‌گیریم و این دو را به حساب اسلام ناب می‌گذاریم و بعد فکر می‌کنیم که اسلام زن و مرد را یکسان نمی‌داند.

ای فاطمه درباره بهشت برایم شفاعت کن، به درستی که برای تو نزد خدا مقامی از مقامات بلند است.

حرم ۱ نامش تُکتم بود، از جزیرهٔ مارسی جنوب فرانسه، اسپانیای فعلی. تکتم یعنی چشمهٔ جوشان یا همان زمزم خودمان. وارد خانهٔ امام صادق (ع) که شد بر دل بانوی امام، حمیده‌خانم نشست. و چه بانوی قابلی بود؛ باحیا و باخدا، با تقوا و باسخا، مهربان و مه‌لقاء! حمیده‌خانم، او را نه مثل یک کنیز، که مثل دختری باوقار نگاه می‌کرد و آن‌چه از امام می‌آموخت به او نیز یاد می‌داد. عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص ۱۴

سال ۲۰۰ هجری خانه پر التهاب بود. بانوی ما فاطمهٔ معصومه (س) چشم از امامش علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) برنمی‌داشت. مأمون مأمور فرستاده بود که امام (ع) را به اجبار همراه خود ببرند. دل خواهر تپش به نام برادر دارد و این تپش وقتی به درد افتاد که امام کنار مزار پیامبر خدا (ص) وداعی کردند که اشک بر صورت همه روان کرد، و کلامی که دستور بود؛ - برای بردن من از میانتان، مجلس عزا برپا کنید و اشک بریزید! فاطمۀ‌معصومه (س) تکلیف خودش را از امامش دریافت کرد، نباید بگذارید راه امام، اندیشهٔ امام، جهاد امام با پرده‌ای به نام ولی‌عهدی پوشانده شود. این منصب دروغین، ظلم مضاعفی است... در مجالس بانوان، فاطمه (س) نقطهٔ شروع بود و نام حسین (ع) بود و غربت رضا (ع). عیون اخبار الرضا (ع)، ج ۲، ص ۲۱۷، ح ۲۸.

نامه‌ای نوشت علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) خطاب به خواهرش فاطمهٔ معصومه (س). نامه‌ای که فاطمه (س) تا آن را از دست پیک خاص برادرش گرفت و خواند، دیگر تأمل نکرد. امام (ع) از پیک خواسته بود در هیچ منزلی توقف نکند و در اندک زمان خودش را به مدینه و محضر خواهر برساند. نشانی دقیق منزل همراه پیک بود تا ذره‌ای تأخیر نیفتد در امر! صورت خستهٔ پیک همهٔ حرف بود؛ سریع حرکت کنید. امر بود بر فاطمهٔ معصومه (س) به همراه دیگر خواهر و برادران (ع)! لبیک به امر امام گفتند و آمادهٔ حرکت؛ مسیر حرکت دقیقاً مسیری بود که مأمون اجازه نداده بود تا کاروان امام‌رضا (ع) از آن برود... این یعنی دقت و آگاهی، یعنی تبلیغ و تبیین مسیری که شیعه‌نشین بودند و امام‌رضا (ع) را ندیدند تا مبادا قیام کنند. اما حالا نوبت بانو بود تا توطئه مأمون را خنثی کنند... تاریخ قم، ص ۲۱۳

مردهای معروف به هر مقامی رسیده‌اند زن هم می‌تواند به آن برسد اگر زندگی زنان تاریخی مانند مردان تاریخ بازگو می‌شد جامعه از غیر از این بود که هست. خطاب خدای سبحان در آیهٔ «یٰا أَیهَا الْإِنْسٰانُ إِنَّک کٰادِحٌ إِلیٰ رَبِّک کدْحاً فَمُلاٰقِیهِ»، خطاب به انسانیت است و در انسانیت مردانگی و زنانگی نقش ندارد، بلکه مهم آن است که انسان سرانجام به دیدار خدا می‌رسد یا به لقاء جمال الهی و یا لقاء جلال الهی! در این راه زن و مرد همتای یکدیگرند. زنان نمونه در بخش‌های نظامی، سیاسی، عرفان و حدیث بسیارند. ذات اقدس الهی زن را به حجاب آشنا می‌کند، ولی نام او را در قرآن به عظمت یاد می‌کند، به بیان سیاست هوشمندانه او می‌پردازد و او را الگوی انسان‌های مؤمن می‌شمارد. مهم هم این است که زنان عادی هم به این مقامات رسیده و الگو و حجت برای زنان و مردان شدند.

سال ۲۰۱ هجری یک‌سال پس از فراق امام رضا (ع)، ۲۳ یا ۷۲ نفر بودند که کاروان تشکیل دادند و پا در مسیر گذاشتند و عزم لبیک به امر امام را کردند. فضل و جعفر و هادی و قاسم و زید برادرانی بودند که دور خواهر را گرفتند. حال‌وهوا، کربلایی شده بود. راه که افتادند مدینه برایشان روضه وداع خواند چنانچه برای حسین (ع) خوانده بود و زینب کبری (س). کاروان غریب از بصره وارد عراق شد و از خوزستان وارد ایران! روزهای متوالی گذشت تا اصفهان و ساوه. بوی عطری می‌آورد نسیم. نسیمی جان‌فزا، عطر کربلا می‌آمد، بوی سیب و صدای خطر. کاروان آرام خاندان اهل‌بیت (ع)، مواجه شد با لشکری تا بن دندان مسلح. اینان سپاه همان مأمون عباسی بودند که شعار علی‌ولی‌الله می‌دادند و سکه به‌نام امام‌رضا (ع) می‌زدند و...

هجوم آنان دفاع می‌طلبید و چون کربلا اندک بودند مردان اهل‌بیت (ع) و بسیار بودند عباسیان ملعون! مقابل چشمان فاطمه (س) یک‌یک برادران و همراهان در خاک و خون غلتیدند و زینب‌وار به سوگ نشستن شد روزی فاطمه‌معصومه (س)! دشمن به همین هم بسنده نکرد، زهری که در طعام بانو ریخت بر جان ایشان اثر کرد، مریض احوال شدند، کاروان داغدار و بی‌پناه دختران اهل‌بیت (ع) در بیابان پیش می‌رفتند که بانو سراغ از نام سرزمین گرفتند و شنیدند که نزدیک «قم» هستیم. با تنی رنجور و دلی آزرده از شهادت همراهان و آرزوی دیدار برادر محبوبش امام‌رضا (ع) فرمودند: - مرا به قم برسانید زیر از پدرم شنیدم که شهر قم مرکز شیعیان ما می‌باشد! حیاة الامام الرضا (ع)، ص ۴۲۸.