بریده‌هایی از کتاب درس های شیمی

هیچ‌چیز بدتر از این نیست که شاهد خوشحالی ناعادلانۀ دیگران باشید.

من یاد گرفتم که مردم همیشه دنبال راه‌حل‌های ساده برای مشکلات پیچیده‌شون می‌گردن...

«آقای پاین، یه مرد هم می‌تونه ناهار درست کنه. از نظر بیولوژیکی، چیز غیرممکنی نیست.»

«این فقط تصور تو نیست؛ اکثر آدم‌ها واقعاً مزخرفن»

«هروقت به خودت شک کردی، هروقت ترسیدی، فقط به یاد داشته باش که شجاعت ریشۀ تغییره. و تغییر همون چیزیه که ما از نظر شیمیایی براش طراحی شدیم. پس فردا که از خواب بیدار شدی، این قول رو بده: دیگه نباید خودت رو عقب نگه داری. دیگه به اظهارنظرهای بقیه درمورد اینکه چه چیزایی رو می‌تونی به دست بیاری و چه چیزایی رو نه، بها نده. و دیگه به کسی اجازه نده که تو رو در دسته‌بندی‌های بیهودۀ جنسی، نژادی، اقتصادی و مذهبی غل‌وزنجیر کنه. خانم‌ها، اجازه ندید استعدادهاتون نهفته بمونه. آینده رو طراحی کنید. وقتی امروز به خونه برگشتید، از خودتون بپرسید چه چیزی رو تغییر خواهید داد. و شروع کنید.»

بزرگ کردن یک انسان دیگر درست شبیه شرکت کردن در آزمونی است که برای آن مطالعه نکرده‌ای. سؤالات چندگزینه‌ای دلهره‌آوری که هیچ گزینۀ درستی نداشتند.

باهوش بسازن.» «پس چی من رو می‌سازه؟» «انتخاب‌هایی که می‌کنی. جوری که زندگی می‌کنی.»

«این فقط تصور تو نیست؛ اکثر آدم‌ها واقعاً مزخرفن».

«وقتش رو ندارم.» «کی داره؟ بزرگسال بودن همینه دیگه. یه مشکل رو حل می‌کنی صد تا دیگه می‌ریزه رو سرت

وقتی کشیش هستی، ناگریزی که دروغ بگویی، چراکه مردم نیاز دارند به‌جای شنیدن این واقعیت آشکار که هیچ‌چیز خوب نیست و بدتر هم خواهد شد، بشنوند همه‌چیز خوب است و بهتر هم خواهد شد.

یه‌وقت‌هایی نباید بذاری اتفاقات بد تو رو تعریف کنن. باید باهاشون بجنگی.

«کاهو تا نود و شش درصد از آب تشکیل شده، پس شبیه هم نیستن. حالا چرا آب این‌قدر مهمه؟ چون رایج‌ترین مولکول بدن ماست؛ شصت درصد وجود ما آبه. می‌تونیم تا سه هفته بدون غذا زنده بمونیم، ولی بدون آب حداکثر چهار روز.»

هر چیزی که ما می‌خوریم برای موجود زنده عواقبی داره، چه برای حیوانات چه گیاهان. ولی ما به‌ندرت به این فکر می‌کنیم که چیزی که با چاقو داریم خوردش می‌کنیم، با دندون‌های آسیابمون لهش می‌کنیم و بعد می‌فرستیمش توی معده‌مون تا با اسید هیدروکلریک هضم بشه، یه موجود زنده است.

هیچ‌چیز بدتر از این نیست که شاهد خوشحالی ناعادلانۀ دیگران باشید.

انسان نوعی حیوونه. از نظر فنی، گاهی‌اوقات فکر می‌کنم حیوون‌هایی که ما اونا رو حیوون می‌دونیم بسیار پیشرفته‌تر از حیوون‌هایی هستن که ما هستیم، اما خودمون اینو نمی‌دونیم.

تعریف عشق این است که واقعاً بخواهید برای شخص دیگری تغییر کنید.

وقتی عزیزی را از دست می‌دهید، تازه متوجه می‌شوید زمان چقدر ارزشمند است.

ما همه انسانیم و حاصل تربیت، سیستم آموزشی خراب و تحمیل‌کننده‌های زندگی‌مون هستیم. درنتیجه، تقلیل زن‌ها به چیزی کمتر از مردها، و ارتقای مردها به چیزی بیشتر از زن‌ها، بیولوژیکی نیست، بلکه زاییدۀ فرهنگ اشتباهه. و این فرهنگ اشتباه با دو کلمه شروع می‌شه: رنگ صورتی، رنگ آبی.

بودن در یک خانۀ کاتولیک پسرانه این فرصت‌ها را در اختیار آدم نمی‌گذارد. نابغه بودن کافی نیست. اگر موتزارت به‌جای خانواده‌ای فرهیخته در سالزبورگ، در یک خانوادۀ فقیر در بمبئی متولد می‌شد، آیا بازهم سمفونی شمارۀ ۳۶ را می‌ساخت؟ پس کالوین چطور از هیچ آمده بود و به یکی از معتبرترین دانشمندان جهان تبدیل شده بود؟

از منظر علم شیمی، نفرین و بدبیاری خرافه‌ای بیش نیست، اما زندگی هم فرضیۀ علمی نبود که بارها و بارها بدون آنکه عواقبی در پی داشته باشد آزمون‌وخطایش کرد.

به نظرتون چرا بیشتر مردم به متن‌هایی که هزاران سال پیش نوشته شدن اعتقاد دارن؟ و چرا هرچی منبع این متونْ غیرطبیعی، غیرقابل‌اثبات، غیرمحتمل و کهن‌تر باشه، مردم بیشتر بهشون ایمان دارن؟

تصور کنید همۀ مردها زن‌ها رو جدی بگیرن. آموزش‌وپرورش متحول می‌شه. نیروی کار انقلاب می‌کنه. مشاورهای ازدواج از رده خارج می‌شن.

خوشحالی او مساوی با خوشحالی خودش بود. تعریف عشق این است که واقعاً بخواهید برای شخص دیگری تغییر کنید.

ما به اندازۀ مردها فرصت و احترام و دستمزد دریافت نمی‌کنیم. از صفر شروع می‌کنیم و همون‌جا هم غرق می‌شیم.

تصور می‌کرد یک خانواده تکیه‌گاه روزهای سخت است نه خودِ سختی.

شاید برات قابل‌لمس نباشه، اما زندگی با خانواده لزوماً به این معنی نیست که بهشون تعلق داشته باشی.

رنج جسمی، مردم را به‌گونه‌ای پیوند می‌دهد که زندگی روزمره نمی‌تواند.

۹۸ درصد از چیزهایی که مردم نگران آن‌ها هستند هرگز به حقیقت نمی‌پیوندند.

انسان‌ها عجیب بودند. آن‌ها تا وقتی زنده‌اند با گردوخاک می‌جنگند، اما وقتی می‌میرند، با کمال میل در آن دفن می‌شوند.

به نظر الیزابت، بچه داشتن کمی شبیه زندگی با آدم‌فضایی‌هاست. آن‌ها از شما یاد می‌گیرند و شما از آن‌ها. و البته درنهایت، آن‌ها شبیه شما می‌شوند که کمی جای تأسف است، چراکه یک کودک برخلاف بزرگسال‌ها، از کشف کردن چیزهای جدید خسته نمی‌شود.