بریده‌هایی از کتاب چطور زندگی می کنید؟

اما حقیقت دردناک دنیای امروز این است: آدم‌هایی که با آسیب‌دیدن مشکلات بیشتری خواهند داشت بیشتر از بقیه در خطر آسیب‌دیدگی قرار دارند.

ما همه انسانیم. پس اگر نتوانیم آن‌گونه که شایستهٔ انسان است زندگی کنیم، یک جای کار می‌لنگد. جامعه‌ای که نمی‌گذارد انسان‌ها مثل انسان زندگی کنند خطاکار است. انسان مادامی که قلب پاک و درستکاری داشته باشد این حقیقت را انکار نخواهد کرد. مهم نیست امروز چقدر این موضوع شرم‌آور است، اما جامعهٔ ما هنوز به نقطه‌ای نرسیده است که در آن همه بتوانند زندگی انسانی داشته باشند. ممکن است فکر کنیم بشر پیشرفت کرده است، اما ما هنوز تا این اندازه موفق نبوده‌ایم. و فقر همچنان مشکل امروز و روزهای آتی است.

بنابراین وقتی می‌بینم تو از آنچه از سر کوته‌فکری، بی‌ادبی و تعصب است ابراز تنفر می‌کنی و برای انسانی که صداقت و شجاعت دارد احترام قائلی... چطور بگویم؟ بی‌نهایت باعث آرامش خاطرم می‌شود.

اعتراف به اشتباه به‌راستی دردناک است. بیشتر مردم بهانه‌ای می‌تراشند که زیر بار اعتراف به اشتباه خود نروند. اما کاپر، اگر تو اشتباهی مرتکب شدی، شجاعانه به آن اقرار کن و رنج بکش. چون در تمام آسمان‌ها و زمین تنها انسان است که از چنین قدرتی برخوردار است.

بالای سرشان آسمان وسیع و بی‌انتها گسترده بود و ستاره‌ها پیوسته چشمک می‌زدند. در چنان شبی، فکرکردن به اجرام آسمانی دوردست باعث می‌شد احساس کنی داری در فضا ناپدید می‌شوی

پس اگرچه بی‌تردید همه می‌خواهند از درد و رنج فرار کنند، اما با این اوصاف درد چیزی است که باید به‌خاطرش سپاسگزار باشیم، چیزی که به آن نیازمندیم. به‌خاطر احساس درد است که پی می‌بریم نقصی در بدنمان پیدا شده است و درعین‌حال می‌فهمیم دقیقاً وضعیت طبیعی بدنمان چگونه باید باشد.

اما کاپر، اگر تو اشتباهی مرتکب شدی، شجاعانه به آن اقرار کن و رنج بکش. چون در تمام آسمان‌ها و زمین تنها انسان است که از چنین قدرتی برخوردار است.

درکل، مردمی که بتوانند خودشان را از شیوهٔ تفکر خودمحوری رها کنند در جهان بسیار انگشت‌شمارند.

چه بسیار انسان‌های پارسا و شریف اما کوچک هستند که بهترین نیت‌ها را در دل دارند، ولی تنها به‌خاطر ضعف نمی‌توانند آن‌ها را عملی کنند.

اما خب، باز باید تکرار کنم چیزی سرسخت‌تر و ریشه‌دارتر از این تمایل انسان نداریم که نگرشش به چیزها و نحوهٔ تفکرش دربارهٔ آن‌ها باید به‌گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه‌چیز است.

دنیا پر است از انسان‌هایی که خوب اما ضعیف‌اند. انسان‌هایی که برای خود و دیگران بی‌غرض بدبختی به بار می‌آورند و تنها دلیلش ضعف آن‌ها است. شاید روح قهرمانی که خودش را فدای پیشرفت بشر نمی‌کند پوچ و خالی باشد، اما خوبی هم بدون روحیهٔ قهرمانی اغلب پوچ و بی‌ارزش است.

و تو چطور؟ تو چه چیزی می‌خواهی بیافرینی؟ تو چیزهای بسیاری را از این دنیا برداشتی، اما نمی‌دانم در عوض چه چیزی به این دنیا پس می‌دهی. تو از امکانات استفاده می‌کنی بدون این‌که برگردی و درموردشان فکر کنی؛ اما درعین‌حال هنوز چیزی خلق نکرده‌ای.

انسان ذاتاً تمایل دارد نگرشش به چیزها و نحوهٔ تفکرش دربارهٔ آن‌ها به‌گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه‌چیز است.

تک‌تک آدم‌ها در این جهان پهناور مولکول‌هایی جدا ازهم هستند. ما گرد هم جمع می‌شویم تا جهان را خلق کنیم، و به‌علاوه، ما به دست موج‌های جهان به حرکت درمی‌آییم و درنتیجه جان می‌گیریم.