بریده‌هایی از کتاب چطور زندگی می کنید؟

اما حقیقت دردناک دنیای امروز این است: آدم‌هایی که با آسیب‌دیدن مشکلات بیشتری خواهند داشت بیشتر از بقیه در خطر آسیب‌دیدگی قرار دارند.

ما همه انسانیم. پس اگر نتوانیم آن‌گونه که شایستهٔ انسان است زندگی کنیم، یک جای کار می‌لنگد. جامعه‌ای که نمی‌گذارد انسان‌ها مثل انسان زندگی کنند خطاکار است. انسان مادامی که قلب پاک و درستکاری داشته باشد این حقیقت را انکار نخواهد کرد. مهم نیست امروز چقدر این موضوع شرم‌آور است، اما جامعهٔ ما هنوز به نقطه‌ای نرسیده است که در آن همه بتوانند زندگی انسانی داشته باشند. ممکن است فکر کنیم بشر پیشرفت کرده است، اما ما هنوز تا این اندازه موفق نبوده‌ایم. و فقر همچنان مشکل امروز و روزهای آتی است.

بنابراین وقتی می‌بینم تو از آنچه از سر کوته‌فکری، بی‌ادبی و تعصب است ابراز تنفر می‌کنی و برای انسانی که صداقت و شجاعت دارد احترام قائلی... چطور بگویم؟ بی‌نهایت باعث آرامش خاطرم می‌شود.

اعتراف به اشتباه به‌راستی دردناک است. بیشتر مردم بهانه‌ای می‌تراشند که زیر بار اعتراف به اشتباه خود نروند. اما کاپر، اگر تو اشتباهی مرتکب شدی، شجاعانه به آن اقرار کن و رنج بکش. چون در تمام آسمان‌ها و زمین تنها انسان است که از چنین قدرتی برخوردار است.

بالای سرشان آسمان وسیع و بی‌انتها گسترده بود و ستاره‌ها پیوسته چشمک می‌زدند. در چنان شبی، فکرکردن به اجرام آسمانی دوردست باعث می‌شد احساس کنی داری در فضا ناپدید می‌شوی

پس اگرچه بی‌تردید همه می‌خواهند از درد و رنج فرار کنند، اما با این اوصاف درد چیزی است که باید به‌خاطرش سپاسگزار باشیم، چیزی که به آن نیازمندیم. به‌خاطر احساس درد است که پی می‌بریم نقصی در بدنمان پیدا شده است و درعین‌حال می‌فهمیم دقیقاً وضعیت طبیعی بدنمان چگونه باید باشد.

و تو چطور؟ تو چه چیزی می‌خواهی بیافرینی؟ تو چیزهای بسیاری را از این دنیا برداشتی، اما نمی‌دانم در عوض چه چیزی به این دنیا پس می‌دهی. تو از امکانات استفاده می‌کنی بدون این‌که برگردی و درموردشان فکر کنی؛ اما درعین‌حال هنوز چیزی خلق نکرده‌ای.

دنیا پر است از انسان‌هایی که خوب اما ضعیف‌اند. انسان‌هایی که برای خود و دیگران بی‌غرض بدبختی به بار می‌آورند و تنها دلیلش ضعف آن‌ها است. شاید روح قهرمانی که خودش را فدای پیشرفت بشر نمی‌کند پوچ و خالی باشد، اما خوبی هم بدون روحیهٔ قهرمانی اغلب پوچ و بی‌ارزش است.

اما کاپر، اگر تو اشتباهی مرتکب شدی، شجاعانه به آن اقرار کن و رنج بکش. چون در تمام آسمان‌ها و زمین تنها انسان است که از چنین قدرتی برخوردار است.

چه بسیار انسان‌های پارسا و شریف اما کوچک هستند که بهترین نیت‌ها را در دل دارند، ولی تنها به‌خاطر ضعف نمی‌توانند آن‌ها را عملی کنند.

وقتی قلبت حقیقتاً متأثر می‌شود، و بعد به معنای آن لحظه‌ها فکر کنی. چیزهایی که تو از ته قلبت احساس می‌کنی، در اعماق قلبت، هرگز سر سوزنی تو را گمراه نمی‌کنند. و بنابراین در تمام لحظه‌ها، در هر حالتی، هر حسی که داری، با دقت به این مسائل فکر کن. وقتی این کار را بکنی، آن‌گاه روزی، جایی، تجربه‌ای یگانه که تنها یک بار در زندگی خواهی داشت در وجودت اثر عمیقی بر جای می‌گذارد و تو به درک چیزی می‌رسی که تنها محدود به آن لحظه نخواهد بود. آن اندیشه ایده‌ای خواهد شد که به‌راستی ازآنِ خودت است.

همهٔ انسان‌ها مثل رشته‌های یک تور با بی‌نهایت آدم دیگر که آن‌ها را نمی‌شناسند یا ندیده‌اند پیوند دارند، بدون این‌که حتی خودشان این را بدانند.

باید مطالعاتمان را در حد توان ادامه دهیم و از تجربه‌های انسان‌هایی که پیش از ما بوده‌اند یاد بگیریم، وگرنه تمام تلاش‌های آن‌ها به هدر می‌رود. چون آن‌ها سخت تلاش کردند، اگر ما تلاش نکنیم مشکلاتی را حل کنیم که آن‌ها موفق به حلشان نشده‌اند، اشتباه بزرگی مرتکب شده‌ایم.

کاپر، دست‌کم تا زمانی که جای آن فقیر نبودی و درد رنج‌آور نداری را نچشیدی و بعد بارهاوبارها در برابر دنیا محکم نایستادی بدون این‌که عزت نفس خودت را از دست بدهی، شایستگی نداری مردم فقیری را که عزت نفس ندارند تحقیر کنی.

در دنیای امروز اکثریت قریب به اتفاق مردم فقیرند. اکثریت قریب به اتفاق مردم نمی‌توانند آن‌گونه که شایستهٔ انسان‌ها است زندگی کنند. این مشکل دوران ما است، مشکلی که از همهٔ مشکلات دیگر بزرگ‌تر است.

ما همه انسانیم. پس اگر نتوانیم آن‌گونه که شایستهٔ انسان است زندگی کنیم، یک جای کار می‌لنگد. جامعه‌ای که نمی‌گذارد انسان‌ها مثل انسان زندگی کنند خطاکار است. انسان مادامی که قلب پاک و درستکاری داشته باشد این حقیقت را انکار نخواهد کرد. مهم نیست امروز چقدر این موضوع شرم‌آور است، اما جامعهٔ ما هنوز به نقطه‌ای نرسیده است که در آن همه بتوانند زندگی انسانی داشته باشند. ممکن است فکر کنیم بشر پیشرفت کرده است، اما ما هنوز تا این اندازه موفق نبوده‌ایم. و فقر همچنان مشکل امروز و روزهای آتی است.

چه بسیار انسان‌های پارسا و شریف اما کوچک هستند که بهترین نیت‌ها را در دل دارند، ولی تنها به‌خاطر ضعف نمی‌توانند آن‌ها را عملی کنند. دنیا پر است از انسان‌هایی که خوب اما ضعیف‌اند. انسان‌هایی که برای خود و دیگران بی‌غرض بدبختی به بار می‌آورند و تنها دلیلش ضعف آن‌ها است. شاید روح قهرمانی که خودش را فدای پیشرفت بشر نمی‌کند پوچ و خالی باشد، اما خوبی هم بدون روحیهٔ قهرمانی اغلب پوچ و بی‌ارزش است.

چیزی سرسخت‌تر و ریشه‌دارتر از این تمایل انسان نداریم که نگرشش به چیزها و نحوهٔ تفکرش دربارهٔ آن‌ها باید به‌گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه‌چیز است.

تک‌تک آدم‌ها در این جهان پهناور مولکول‌هایی جدا ازهم هستند. ما گرد هم جمع می‌شویم تا جهان را خلق کنیم، و به‌علاوه، ما به دست موج‌های جهان به حرکت درمی‌آییم و درنتیجه جان می‌گیریم.

انسان ذاتاً تمایل دارد نگرشش به چیزها و نحوهٔ تفکرش دربارهٔ آن‌ها به‌گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه‌چیز است.

اما خب، باز باید تکرار کنم چیزی سرسخت‌تر و ریشه‌دارتر از این تمایل انسان نداریم که نگرشش به چیزها و نحوهٔ تفکرش دربارهٔ آن‌ها باید به‌گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه‌چیز است.

درکل، مردمی که بتوانند خودشان را از شیوهٔ تفکر خودمحوری رها کنند در جهان بسیار انگشت‌شمارند.

اما خب، باز باید تکرار کنم چیزی سرسخت‌تر و ریشه‌دارتر از این تمایل انسان نداریم که نگرشش به چیزها و نحوهٔ تفکرش دربارهٔ آن‌ها باید به‌گونه‌ای باشد که انگار خودش در مرکز همه‌چیز است.

تک‌تک آدم‌ها در این جهان پهناور مولکول‌هایی جدا ازهم هستند. ما گرد هم جمع می‌شویم تا جهان را خلق کنیم، و به‌علاوه، ما به دست موج‌های جهان به حرکت درمی‌آییم و درنتیجه جان می‌گیریم. البته معلوم است که موج‌های جهان خودشان هم از گرد هم آمدن تک‌تک مولکول‌ها به حرکت درمی‌آیند و آدم‌ها را همیشه نمی‌شود به مولکول‌های این ماده یا آن ماده تشبیه کرد.

مردمی که بتوانند خودشان را از شیوهٔ تفکر خودمحوری رها کنند در جهان بسیار انگشت‌شمارند. از این مهم‌تر، وقتی پای سودوزیان در میان باشد، دیگر بیرون‌آمدن از خویشتن و تصمیم‌های درست گرفتن بی‌نهایت سخت می‌شود. بنابراین می‌توان گفت کسانی که بتوانند در چنین مسائلی هم به شیوهٔ کوپرنیک فکر کنند آدم‌هایی استثنایی و بزرگ‌اند.

تا وقتی سرسختانه عقیده داشتیم سیارهٔ ما در مرکز همهٔ جهان است، انسان نمی‌توانست ماهیت اصلی جهان را بشناسد. و نیز وقتی آدم‌ها مسائل خود را تنها با دیدن خود در مرکز همه‌چیز حل‌وفصل می‌کنند، در انتها نمی‌توانند ماهیت اصلی جامعه را بشناسند.

هرکسی هر کاری می‌کرد، او با استقامت تحمل می‌کرد و از سر تنهایی و خوش‌خلقی احساسات تلخش را زیر نقاب لبخندی پنهان می‌کرد. دیگر همه فکر می‌کردند هر کاری هم بکنند یوراگاوا اصلاً عصبانی نمی‌شود و اندک‌اندک اذیت‌ها و مسخره‌کردن‌ها به عادت تبدیل شد.

مردم در کنار هم این جهان را می‌سازند و تک‌تکشان زندگی‌های مختلفی را از سر می‌گذرانند و من نمی‌توانم به تو درس بدهم و بگویم فلان چیز چه معنایی دارد یا بهمان چیز چه ارزشی دارد. این چیزی است که تو در حین بزرگ‌ترشدن خودت باید کشف کنی و حتی وقتی بزرگ شدی، باید درموردش مطالعه کنی و خودت جوابش را پیدا کنی.

اگر زندگی در این جهان معنایی داشته باشد، این است که باید مثل انسان‌های واقعی زندگی کنی و چیزهایی را حس کنی که در واقعیت احساس می‌کنی. این را هیچ‌کس، هرچقدر هم که انسان بزرگی باشد، از بیرون گود نمی‌تواند به تو درس بدهد.

در سال‌هایی که از راه می‌رسند، تو آرام‌آرام شروع به خواندن آثار آن‌ها و مطالعهٔ اندیشهٔ انسان‌های بزرگ خواهی کرد. اما حتی وقتی کتاب‌ها را خوب خواندی و با اندیشه‌های آن‌ها آشنا شدی، کلید اصلی حل معما... کاپر، بی‌تردید آن کلید تو خواهی بود. تو، خودت، و نه کس دیگری. چون تنها از راه زندگی‌ای که از سر می‌گذرانی و براساس تجربه‌ها و برداشت‌هایی که خودت خواهی داشت می‌توانی حقایق پنهان در کلمات این متفکران بزرگ را درک کنی.