بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

«آنچه از همه واضح‌تر، همه‌جا حاضر و جزء واقعیت‌های مهم است معمولاً جزء دشوارترین چیزهایی است که می‌شود دید و درباره‌اش صحبت کرد.»

این واقعیت که میلیون‌ها نفر یک صدای مشترک دارند به معنای فضیلت‌داشتن شَری که ازش پیروی می‌کنند نیست. این واقعیت که آن‌ها ایرادهای زیادی دارند باعث نمی‌شود این ایرادها حقیقت باشند و این واقعیت که یک‌میلیون نفر یک شکل از آسیب روانی را دارند باعث نمی‌شود این افراد عاقل باشند. ـ اریک فروم، جامعهٔ عاقل

«ما واقعاً اعصاب همدیگر را به لرزه درمی‌آوریم و مغزهای هم را تکان می‌دهیم.»

واژهٔ «تروما» به یونانی یعنی «زخم». متوجه باشیم یا نباشیم، این زخم‌خوردگی ما یا شکل برخورد با آن است که نشان می‌دهد رفتارمان باید چه باشد. باعث شکل‌یافتن عادت‌های اجتماعی است و طرز فکر ما را دربارهٔ جهان معین می‌کند.

هر گام در جهت یکپارچگی نیازمند یک چیز است: پذیرش رنج خودمان و رنجِ موجود در جهان.

حس امنیتِ کودک، اعتمادش به دنیا، روابط متقابلش با دیگران و مهم‌تر از همه ارتباطش با عواطف اصلی‌اش منوط به حضورِ مداومِ مراقبانی است که هماهنگ و دور از استرس هستند و قابلیتِ اتکای عاطفی دارند. هرچه این مراقبان پُراسترس‌تر یا پریشان‌تر باشند، معماری عاطفی ذهن کودک لرزان‌تر است.

«رنجی که مسائل تغییر محیطزیستی دارد بر جوانان وارد می‌کند این است: آن‌ها پیش خود تعبیر می‌کنند که آینده‌ای ندارند و بشریت رو به انحطاط است»؛ احساس می‌کنند دولت‌ها و بزرگ‌سالان به آن‌ها خیانت و طردشان کرده‌اند و همین به آن‌ها چنان غم و ناامیدی‌ای وارد کرده که «به استرس‌زایی مداوم برای آن‌ها تبدیل شده و این تأثیری خاص، پایدار و به‌مرور منفی در سلامت روانی کودکان و جوانان می‌گذارد.»

یکی از شکست‌های مداوم و فاجعه‌بار نظام سلامت نادیده‌گرفتن این است که علم تا امروز توانسته چه چیزی را ثابت کند. این شکستِ فلج‌کننده عملاً نمی‌گذارد ببینیم که آنچه تا امروز تثبیت شده عملاً دارد به ما می‌گوید چه چیزهایی را نمی‌دانیم یا چه چیزهایی را مدام داریم نادیده می‌گیریم

سخت‌کوشی، تمرکز بیرونی بر چندین کار و داشتن احساس ابروظیفه‌شناسی که اساسش هم این قاعده است: آدم باید وجود خود را با انجام‌دادن کار و ارائهٔ چیزهایی به دیگران توجیه کند؛ جلوگیری از پرخاشگری و خشمی که باعث محافظت از خود است؛ عمل براساس دو باوری که فشار و التزام برای فرد دارد: «من مسئول احساس دیگران هستم» و «هرگز نباید کسی را ناامید کنم».

موجوداتی که واکنش‌های خودتنظیم‌کنندهٔ استرسشان ضعیف است اضطراب بیشتری دارند و کمتر توانایی مواجهه با مشکلات محیطی عادی را دارند و حتی در وضعیت عادی هم استرس زیادی دارند.

به‌جای این‌که به‌طرز پوچ کاری کنیم تا کودک از فعالیت‌های کودکانه‌اش «خلاص شود»، باید بدانیم بازی‌کردن برای رشدِ سالم تمام گونه‌های پستانداران نوعی الزام است

باید متوجه باشیم بسیاری از صفات شخصیتی‌ای که باور داریم برای ماست و حتی شاید به آن‌ها افتخار هم می‌کنیم عملاً حامل زخم‌هایی هستند. این زخم‌ها وقتی به ما خورده که ارتباطمان با خودمان را از دست داده‌ایم؛ صحبت هم برای خیلی قبل است.

کودکی که از او سوءاستفاده می‌شود یا شاهد خشونتی است که در خانواده رخ می‌دهد یا طلاقی پُر از مشاجره یا از دست رفتن والدین. همهٔ این‌ها جزء معیارهای مشقت کودکی است که در تحقیقات مربوط به «مضرات تجربیات دوران کودکی» مطرح شده است.

تروما ما را در گذشته نگاه می‌دارد ــ مگر این‌که رویش کار کنیم. تروما باعث می‌شود از لحظهٔ حال حاضر دور شویم، نتوانیم غنایش را درک کنیم.

بعد از رخدادی پُراسترس در زندگی، خطرِ عود بیماری دو یا سه برابر می‌شود و بعد از سه یا چهار بار رخداد پُراسترس، خطرِ بیماری پنج‌برابر و حتی هفت‌برابر می‌شود؛ داشتن تاریخچهٔ ترومای کودکی که باعث افزایش آمار دو تا سه‌برابری کلیت جمعیت دارای این بیماری است؛ داشتن تاریخچهٔ سوءاستفاده‌های جنسی و فیزیکی ارتباط زیادی با افزایش آمار عود بیماری دارد؛ ارتباط کمتر با عواطف باعث می‌شود فرد کمتر بتواند خود را در مقابل استرس محافظ کند؛ [نبود] پشتیبانی اجتماعی‌ای که باعث کاهش تأثیراتِ استرس‌های زندگی شود.

این‌که یک نفر نداند چه احساسی دارد و چطور این احساسات را پیدا کرده مسلماً نشانهٔ جدایی از تَنش است.

بودا می‌گوید: «لحظه‌ای که شما متوجه می‌شوید ریشهٔ دردتان از کجاست همان لحظه‌ای است که دارید در راه رهایی گام برمی‌دارید.»

رنج مردان هم بخشی از چرخهٔ پدرسالاری است. هم رنج علت‌ها را می‌برند هم معلول‌ها را. تابو علیه آسیب‌پذیربودن بیشتر از هرچیزی باعث رنجش عمیق مردان است، درست همانند زنان. ممکن است بین مردان خشم جایز باشد، ولی غصه، ناراحتی یا «ضعف» نیست. یعنی چیزهایی که نشان‌دهندهٔ محدودیت‌های فرد است

بارهایی که در فرهنگ‌های پدرسالار بر دوش زنان گذاشته می‌شود و نحوه‌ای که آن‌ها محدود و خُرد می‌شوند سبب می‌شود آن‌ها نتوانند به تبلور شخصی اصیل از خود برسند.

مجلات زنان و نوجوانان پُر است از محتوایی که می‌خواهد کمک کنند زنان در تغییری فرهنگی قرار گیرند و توانایی‌های آن‌ها را چندگانه کند تا بتوانند به انواع گوناگون یکی دیگر را غرق در لذت کنند. این یکی دیگر در بیشتر اوقات یک مرد است. دختران تشویق می‌شوند حالت جنسی داشته باشند، نه این‌که طبیعی باشند یا خودشان را بروز بدهند، بلکه تبدیل شوند به ابزاری برای جلب‌توجه و حفظ همسر خود. این را به‌مثابهٔ راهی برای «قدرت‌گرفتن» در ساختار قدرتی که سرکوبگر است ارایه می‌کند.