بریده‌هایی از کتاب تئاتر بدن

بیماران بزرگسالم، برخی اوقات ازنظر روانی همچون کودکان رفتار می‌کنند (کلمهٔ لاتین "Infans" به معنی «آنکه نمی‌تواند صحبت کند» است)

برخی افراد، حال چه به این خاطر که از احساسات خود بی‌خبر هستند یا به دلیل ناتوانی در تفکیک آن‌ها، کلمه‌ای برای توصیف وضعیت احساسی خود پیدا نمی‌کنند. ممکن است این افراد نتوانند بین اضطراب از افسردگی، یا هیجان از خستگی شدید یا خشم از گرسنگی تمایز قائل شوند.

افراط او در نوشیدن الکل نیز تلاش دیگری بود برای رها کردن خود از حالات عاطفی غیرقابل‌تحملِ خشم و رهاشدگی که نه می‌توانست آن‌ها را مهار سازد و نه شرح بدهد.

«غمی که به اشک راه پیدا نکند، موجب می‌شود ارگان‌های دیگر بدن گریه کنند.»

از میان افراد بسیاری که به دلیل رنج خود رو به تحلیل می‌آورند، تعدادی از آنان نمی‌توانند از شرایط روانکاوی تحلیلی بهره‌مند شوند. تحمل این شرایط که در آن از فرد تقاضا می‌شود تا «همه‌چیز را بگوید» و هم‌زمان «کاری انجام ندهد»، برای برخی افراد مشکل است.

به‌جای تفکر، به عمل متوسل می‌شویم. به‌جای اینکه نسبت به احساسات خود از قبیل گناهکار بودن، اضطراب داشتن یا عصبانی بودن آگاه شویم، روی به پرخوری یا مصرف مشروب آورده، ناخودآگاه تصادف می‌کنیم یا با همسایه یا شریک زندگی‌مان جروبحث راه می‌اندازیم، یا اگر آب‌وهوا مساعدت کند سرما می‌خوریم!

احساسی که برانگیخته می‌شود، به شیوه‌ای نمادین (یعنی در محدودهٔ زبان که به بازنمایی‌های دارای بار عاطفی، اجازهٔ نام برده شدن، موردتفکر قرار گرفتن و مواجه شدن توسط ذهن را می‌داد) شناخته نمی‌شود، به‌جایش به شیوه‌ای ابتدایی و غیرکلامی مانند تکانه‌های جنگ و گریز به‌سرعت توسط ذهن به بدن منتقل می‌شود، به‌این‌ترتیب موجب نابه‌سامانی جسمی می‌شود که آن را نشانهٔ روان‌تنی می‌نامیم.

هرچند واکنش روان‌تنی به‌قصد حفاظت از فرد در برابر آسیب روانی می‌باشد، اما ممکن است خودش زندگی فرد را در معرض خطر قرار بدهد.

روانکاو: فکرهایی که در ما احساسات قدرتمندی را برمی‌انگیزند هرگز نمی‌توانند «احمقانه» باشند. حتی اگر اشتباه باشند نیز معنایی دارند.

ترس از درهم شکستن، از درون پاشیدن یا از هم پاشیدن ارتباطات فرد با دیگران غالباً کاری می‌کند تا افراد نه‌تنها به برداشت‌های خود از عواطفشان، بلکه به هر نوع ادراکات بیرونی که می‌تواند منتهی به برانگیختن عاطفه شود نیز حمله کنند.