بریده‌هایی از کتاب ب‍اغ‌ ت‍ن‍ه‍ای‍ی‌: ی‍ادن‍ام‍ه‌ س‍ه‍راب‌ س‍پ‍ه‍ری‌

کنار مشتی خاک در دوردستِ خودم تنها نشسته‌ام. اوج خودم را گم کرده‌ام. می‌ترسم، از لحظه بعد و از این پنجره‌ای که به روی احساسم گشوده شد...

دیرگاهی است در این تنهایی رنگ خاموشی در طرح لب است بانگی از دور مرا می‌خواند لیک پاهایم در قیر شب است... نفس آدم‌ها سر به سر افسرده است...