بریده‌هایی از کتاب کوری

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

فکر نمی‌کنم ما کور شدیم. ما کور هستیم، کوری که می‌بیند. کورهایی که می‌توانند ببینند، ولی نمی‌بینند.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، ولی دست‌کم می‌توانیم کور نباشیم و کور از دنیا نرویم.

پیش از انجام دادن هر کاری باید پیآمدهای آن را هم در نظر بگیریم

راننده اتومبیل، سر به طرف آنها بر‌گرداند، نخست به یک‌سو و سپس به سوی دیگر نگریست. از حرکت لبان او به نظر می‌رسید عبارتی را با فریاد تکرار می‌کند. این عبارت، نه از یک واژه، که از سه واژه تشکیل می‌شد. فردی در را ‌گشود و همه ‌شنیدند که راننده گفت: ــ من کور شده‌ام!

دعوا نوعی کوری است...

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

کارهای بد هم از کارهای خوب، آسانتر است

ــ چه کسی شنیده که کوری مسری است؟

این هم جنس واقعی بشر! بی‌اعتنایی و خباثت!

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

همه زندگی خود را با نگریستن در چشم سایر افراد گذرانده‌ام. چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است. اگر گریه نباشد، شاید بمیریم.

وحشت، موجب کوری می‌شود. ــ حرف درست‌تر از این نشنیده‌ام. بنابراین فکر می‌کنم ترس ما را کور کرده و همین ترس ما را کور نگه‌می‌دارد!

اشتباه بزرگ حسابدار کور، این بود که گمان می‌کرد اگر تپانچه داشته باشد، قدرت را در دست خواهد گرفت، در حالی که چنین نشد. در عین حال، هر بار که شلیک می‌کرد، بخشی از قدرت خود را از دست می‌داد.

کارهای بد هم از کارهای خوب، آسانتر است.

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود.

خدای من! بینایی چه نعمتی است! دیدن، حتی اگر به سایه‌ای محو هم اکتفا شود، نعمت بزرگی به حساب می‌آید. ایستادن در مقابل آینه و مشاهده تصویری سیاه و لرزان و گفتن اینکه این تصویر، صورت من است، و بخشهای تاریک آینه من هستم، چه لذتی دارد!»

پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

اگر نمی‌توان زندگی کاملاً انسانی داشت، باید از همه توان استفاده کرد تا زندگی کاملاً حیوانی نشود

برای نخستین بار از خود پرسید آیا دلیلی مناسب برای زنده ماندن دارد؟ پاسخ درستی نیافت. بله، پاسخها معمولاً زمانی که انسان به آنها نیاز دارد، گم می‌شوند و باید منتظر گذشت زمان ماند تا پیدا شوند.

افراد کور، اسم ندارند. من تنها یک صدا هستم و دیگر هیچ.

چشم تنها عضو بدن است که می‌توان روح را از طریق آن دید.

آنچه واقعاً ما را می‌کشد، کوری است. ما جاودانه نیستیم و از مرگ نمی‌توانیم بگریزیم، ولی دست‌کم می‌توانیم کور نباشیم و کور از دنیا نرویم.

همه ما لحظاتی درمانده می‌شویم و گریه می‌کنیم. گریه نوعی رهایی از درماندگی است.

لحظاتی بعد گفت: ــ نمی‌دانم چگونه از تو سپاسگزاری کنم. مرد پاسخ داد: ــ به خودت زحمت نده. امروز نوبت تو بود، شاید فردا نوبت من بشود. ‌معلوم نیست تقدیر برای ما چه می‌خواهد.

این هم جنس واقعی بشر! بی‌اعتنایی و خباثت!

هرچند بخت و اقبال موجب نمی‌شود انسان دزد شود، ولی به دزد شدن او کمک زیادی می‌کند، زیرا سرشت دزد به دنبال فرصت می‌گردد.