بریده‌هایی از کتاب آواز خوش زندگی

چنان زندگی کن که هر کار تو، کاری عاشقانه باشد، و این کافی است. این خود نیایش است؛ به چیز دیگری نیاز نیست. آنگاه که بر همه عالم عاشق شویم، عشق ما بالا می‌رود و به خدا می‌رسد. زیرا خود اوست که در پس پرده‌ی رنگارنگ هستی نشسته است. خود اوست که در آیینه‌های گوناگون رخ می‌نماید.

هرکس که به این دنیا پا گذاشته، آمده است تا ترانه‌ای را بخواند؛ ترانه‌ی زندگی خود را.

هرگاه دمای هشیاری تو به صد درجه برسد، جوشش دگرگونی خودبه‌خود آغاز می‌شود.

پیام اصلی دین، رحمت است. اگر چشمه‌ی رحمت در تو بجوشد، خودبه‌خود خوب خواهی بود. در گذشته، بارها و بارها گفته شده است که اگر خوب باشی، مشمول رحمت واقع خواهی شد. من می‌گویم: رحمت پیشه کنید، خوب خواهید بود. خوبی، تابعی از رحمت است، شرط رحمت نیست. آدمی که رحمت و شفقت از دلش می‌جوشد، هرگز نمی‌تواند بد باشد و بدِ دیگران را بخواهد. تنها بدبخت‌ها بدِ دیگران را می‌خواهند؛ آن‌ها که خود چیزی ندارند تا به دیگران ببخشند، مگر بدبختی خویش را.

مردم به جای آن که زندگی را غزل کنند و بسرایند، آن را حساب و عدد و ارقام می‌کنند و می‌شمارند. آن‌ها برای پول و قدرت و اشیا، بیش‌تر از شعر و شور و شعور ارزش قایلند. پول و قدرت و اشیا، همه مهمل‌اند. آن‌ها مقصد نفسانیت‌اند، و نفسانیت جایی برای شور عاشقانه نمی‌گذارد. فقط در غیاب نفسانیت است که کسی شعر می‌شود، غزل و ترانه می‌شود، عشق می‌شود، پاک می‌شود و همچون نیلوفر در مرداب زندگی می‌شکفد‌.

خداوند، همه ‌چیز و همه ‌کس را می‌رباید. به همین دلیل است که همه، دیده و ندیده، طالب و سرگشته‌ی اویند. خداوند، مرکز وجود است. وجود، دایرمدارِ خداست. هرکس و هرچیزی، به جانب مرکز متمایل است. حتی سنگ‌ها و درختان، حیوانات و پرندگان، ستاره و کهکشان، آدم و عالَم، عاقل و دیوانه، شقی و سعید‌، همه رو به سوی او دارند. مغناطیس خداوند، بی‌نهایت است. اهمیتی ندارد که او را چه بنامیم؛ حقیقت، هستی، نور، عشق؛ این‌ها همه برچسب است. ما همه به دنبال آنی هستیم که گمشده‌ی ماست. نزدیک‌ترین دوست خداوند، وَجد است. شور و شعف است که بالا می‌رود و به خدا می‌رسد.

دانشمندان می‌گویند ذهن یک انسان ظرفیت آن را دارد که محتوای تمامی کتابخانه‌های دنیا را در خود جای دهد. البته، این کار، تو را به یک دائره‌المعارف تبدیل می‌کند، اما از تو بودا و حلاج و مولانا نمی‌زاید. تا زمانی که عشقی در دل جوانه نزده است، تا زمانی که عشق معلمی نکرده است، از بصیرت و فرزانگی خبری نخواهد بود؛ و حماقت در کسوت علم گام بر‌خواهد‌داشت و تفاخر خواهد کرد.