بریده‌هایی از کتاب چیزهای کوچکی مثل اینها

اگه هوای سگ بد رو داشته باشی سگ خوب گازت نمی‌گیره. خودت این رو خوب می‌دونی.»

خانم ویلسون می‌گفت اگر می‌خواهی کاری کنی آدم‌ها توانایی‌هایشان را نشان بدهند باید همیشه با آنها خوب رفتار کنی.

آدم‌ها می‌توانند خوب باشند؛ مسئله فقط این بود که یاد بگیری چطور با آنها بسازی و در این بده‌وبستان تعادل برقرار کنی، طوری که بتوانی هم با دیگران هم با خودت کنار بیایی.

هیچ چیزی هیچ‌وقت دوباره اتفاق نمی‌افتد؛ به هر آدمی روزها و فرصت‌هایی داده می‌شد که دیگر تکرار نمی‌شدند.

داشت چهل سالش می‌شد اما احساس می‌کرد به جایی نرسیده یا هیچ پیشرفتی نکرده است و گاهی بی‌اختیار از خودش می‌پرسید که روزهای زندگی را باید صرف چه کاری کرد.

می‌دونی که این راهبه‌ها خودشون رو نخود هر آشی می‌کنن و توی هر کاری دخالت می‌کنن.» بعد فرلانگ عقب ایستاد و رو کرد به او و گفت: «مطمئناً اونها فقط در حدی قدرت دارن که ما بهشون قدرت می‌دیم،

خانم ویلسون کتابخانهٔ کوچکی داشت و به‌نظر اهمیت چندانی به قضاوت‌های دیگران نمی‌داد و زندگی خودش را با آرامش پیش می‌برد

«آدم‌های مهم دردسرها و گرفتاری‌هاشون زیاده.»

اگر به‌خاطر خانم ویلسون نبود، ممکن بود مادرش سر از آن صومعه دربیاورد. حالا فرلانگ انگار داشت مادر خودش را در آن روزهای قدیم نجات می‌داد‌‌‌اگر می‌توانست اسم این کار را نجات‌دادن بگذارد. و فقط خدا می‌دانست چه بلایی سر او می‌آمد و کارش به کجا ممکن بود بکشد.

باید چهارچشمی مراقب دشمنش باشه، اگه هوای سگ بد رو داشته باشی سگ خوب گازت نمی‌گیره.

چرا آدم‌ها غالباً چیزهایی که بغل گوششان بود کمتر به چشمشان می‌آمد؟

احساس ترس بر هر احساس دیگری در او غلبه کرده بود اما دل دیوانه‌اش نه‌تنها امیدوار بود بلکه به‌درستی باور داشت که از عهده‌اش برمی‌آیند.

فرلانگ با خودش فکر کرد همیشه همین بوده؛ همیشه بدون وقفه و ماشین‌وار کاری را پیش برده و پشت‌سرش رفته بودند سروقت کار بعدی. از خودش پرسید اگر به آنها فرصت داده می‌شد تا دربارهٔ چیزها بیندیشند و تأمل کنند، زندگی چگونه می‌بود؟

به این نتیجه رسید که هیچ چیزی هیچ‌وقت دوباره اتفاق نمی‌افتد؛ به هر آدمی روزها و فرصت‌هایی داده می‌شد که دیگر تکرار نمی‌شدند.

از روی رودخانه که می‌گذشتند، چشم‌های فرلانگ دوباره به آب رودخانه افتاد که به تیرگی آب‌جوی سیاه بود و در تاریکی جاری می‌شد و می‌رفت‌‌‌‌و بخشی از وجودش به رودخانهٔ بارو حسودی کرد که این‌چنین مسیر حرکتش را می‌شناخت و راحت این مسیرِ ناگزیر را دنبال می‌کرد و آزادانه به دریا می‌ریخت.

می‌دانست که بدترین اتفاق‌ها هنوز در راه است. از همین حالا احساس می‌کرد دنیایی از مشکلات و گرفتاری‌ها پشت درِ بعدی به کمینش نشسته، اما بدترین اتفاقِ ممکن را پشت‌سر گذاشته بود؛ اینکه می‌توانست کاری بکند اما نکرده بود، احساس گناهی که مجبور می‌شد باقی عمرش را با آن سر کند.

«اگه می‌خوای توی زندگی پیشرفت کنی، یه چیزهایی هست که باید نادیده‌شون بگیری، تا بتونی پیش بری.»