بریده‌هایی از کتاب جامعه شناسی و مطالعات نظامی

تقسیم کار و وظایف معین، باثبات و دقیق، - موقعیت‌های رتبه‌بندی شده به صورت سلسله‌مراتبی، - قوانین، مقررات و شیوه‌های کاری رسمی، - حقوق و الگوهای شغلی معین، و - انتصاب و ارتقاء کارکنان دولت بر اساس مدارک تحصیلی و عملکرد (شایستگی) پیشین. سایر ویژگی‌های خاص، مانند نژاد، مذهب، خانواده یا منشاء جغرافیایی کارکنان، در استخدام و ارتقای پرسنل، بی‌اهمیت هستند یا باید بی‌اهمیت باشند.

رفتار منضبط سربازان که حرکات و کنش‌های خود را دقیقاً مطابق با دستوراتی که در طول تمرینات آموخته بودند انجام می‌دادند، عامل تعیین‌کننده‌ای در میدان نبرد بود.

وبر فقط به چند صفحه نیاز داشت تا بوروکراسی را به عنوان یک تیپ آرمانی تعریف کند، یعنی به عنوان یک سازهٔ نظری که به شکل نابی ویژگی‌های یک پدیده را که شاید هرگز به این شکل در واقعیت وجود نداشته باشد، استخراج کند

نظام سازمانی بوروکراتیک طی قرنها اصلاح شده است. هدف آن تضمین پیش‌بینی‌پذیری، عقلانیت، محاسبه‌پذیری و محافظت در برابر خودسری افراد در قدرت، به‌ویژه در مقابل اعضای سازمان است، بلکه همچنین در برابر کسانی که تحت تأثیر اقدام دولتی یا مورد خشونت دولتی نظامی قرار گرفته‌اند

باومن (۱۹۸۹) مدعی بود که هولوکاست- با زنجیره‌های دقیق اطلاعاتی، اداری، حمل و نقل و دیگر سازمان‌های لجستیک و سرانجام اردوگاه‌های مرگ سازماندهی شده توسط ارتش- هرگز نمی‌توانست بدون «منطق» سازماندهی عقلانی بوروکراتیک رخ دهد

با توجه به تقسیم کار دقیق، هر فردی تنها مسئول یک جنبهٔ (کوچکی) از کل ماشین آلات عملیات است. با این حال، اگر یک پهپاد هدف خود را از دست بدهد و باعث شود ده‌ها یا صدها انسان بی‌گناه جان خود را از دست بدهند، چه کسی پاسخگو خواهد بود؟

نیروهای مسلحی که نیروی کار آن‌ها در درجهٔ اول معطوف به جلوگیری از کودتا از داخل و محافظت از رژیم در قدرت است، در میدان نبرد بسیار کمتر از نیروهایی که ترکیب و کادرشان مبتنی بر معیارهای حرفه‌ای نظامی، یعنی صلاحیت و شایستگی است، مؤثر هستند. او دو مقایسه انجام داد: ویتنام شمالی با ارتش ویتنام جنوبی و نیروهای مسلح رژیم صدام حسین در عراق با نیروهای ایران.

مقررات بسیار سخت‌گیرانه (نوار قرمز)، رهبری اجبارآمیز، مناسک پرستی، «ناتوانی فرد آموزش‌دیده»، انطباق بیش از حد، جابجایی هدف و به اشتراک‌گذاری بسیار کم اطلاعات در سازمان، به صورت عمودی و افقی، ممکن است پیامدهای سازماندهی بوروکراتیک پیچیده‌ای باشد.

این ویژگی‌ها که اغلب مورد انتقاد قرار می‌گیرند اخیراً منجر به توسعهٔ انواع جدیدی از بوروکراسی مانند بوروکراسی «توانمند» یا «پسا بوروکراسی» شده‌اند، که قرار است جایگزین بوروکراسی «اجباری» قدیمی‌تر شوند (مانند آدلر و بوریس، ۱۹۹۶). رهبری کمتر اقتدارگرایانه، «قوانین بد» کمتر، و خودگردانی بیشتر در قالب فرماندهی مأموریت‌محور، عناصر این اشکال جدیدتر بوروکراسی (نظامی) هستند.

دو راه برای کنار آمدن با خواسته‌های جدید وجود دارد. یا واحدها و حرفه‌های جدیدی را در سازمان ایجاد می‌کنند که باعث افزایش میزان تمایز ساختاری می‌شود. یا واحدها و حرفه‌های موجود را برای انجام چند نقش آماده نموده و آموزش می‌دهند. در زبان مطالعات سازمانی این به ترتیب به دوسویگی ساختاری و متنی اشاره دارد.

ایجاد واحدها و حرفه‌های جدید با معایبی همراه است: انعطاف‌پذیری در سازمان را کاهش می‌دهد و به جدل‌ها و جنگ‌های بی‌پایان بر سر بودجه و نیروی انسانی دامن می‌زند.

در تفکر وبر، سه نوع از چنین اقتدار مشروعی وجود دارد (وبر، ۱۹۷۶: ۱۳). اولاً، اقتداری سنتی وجود دارد که در سازمان‌های پاتریمونیال غالب است، به این معنا که رهبر به وابستگان مستقر و حاکم، یعنی یک قبیله، منطقه یا گروه مذهبی تعلق دارد.

به جذابیت «قهرمانان کاریزماتیک جنگ » وبر در زمان‌های باستانی برمی‌گردد که وضعیت‌های اضطراری نظامی بخشی از زندگی روزمره بود (مثلاً مولکر، ۲۰۰۳). با این حال، کاریزمای برخی از فرماندهان نظامی امروزی لزوماً با اقتدار عقلانی - قانونی در هم آمیخته شده‌است، زیرا بوروکراسی‌های مدرن نمی‌توانند چیزی به جز دلایل اداری مبتنی بر قوانین و رویه‌ها را تاب بیاورند. در بوروکراسی‌های نظامی امروزی، کاریزما به ناگزیر به عادی شدگی رسیده است و در شیوه‌های عقلانی شده و حقوقی تجسد یافته‌است.

به دلیل فشار سیاستمداران جهت تصمیم‌گیری بر اساس چیزی بیش از بینش، تجربه و اقتدار یک فرمانده، کاریزمای فرمانده از بین رفته بود.

اقتدار عقلانی- ذاتی نامید (گوزمان، ۲۰۱۵). این نوع چهارم به جای عقلانیت رسمی و بوروکراتیک بر عقلانیت ارزشی مبتنی است («در اینجا، این‌ها قوانین و رویه‌ها هستند»). عقلانیت ارزشی مبتنی بر استفاده از دیدگاه‌ها و اطلاعات علمی، کلی و گسترده‌تری است که شاه فیلسوف افلاطون نمونهٔ بارز آن است. فرماندهان نظامی که بر رویکرد گسترده‌تری نسبت به خشونت و درگیری اتکاء دارند، ممکن است نمونهٔ دیگری باشند.

توسعهٔ سیستم‌های نت‌نویسی، هماهنگی ساختاریافته، همسرایان سازمان‌یافته، گروه‌ها، ارکسترها و تولید استاندارد شدهٔ ابزارهای مدرن از طریق این فرآیندهای اجتماعی امکان‌پذیر شده است. از بین تمام گونه‌های بیان موسیقی، بوروکراتیزه‌شده‌ترین شکل اجرای آن ارکستر به رهبری رهبر ارکستر است. همان‌گونه که وبر نشان داده، حتی حوزهٔ «غیر عقلانی» و عرفانی تولید و تجربهٔ فرهنگ و موسیقی نیز نمی‌تواند از عقلانی‌شدن و بوروکراتیزه شدن بگریزد.

موسیقی در زندگی نظامی نیز مهم است: رویدادهای تشریفاتی‌ای که در فرهنگ نظامی بسیار مهم هستند، را همراهی و تسهیل می‌کند، زیرا به شخصیت جمعی، ذهن و حافظهٔ جمعی ارتش تجلی می‌بخشند. موسیقی نظامی به طور خاص در انواع رویدادهای تشریفاتی مانند مراسم فارغ‌التحصیلی و ترفیع یا جشن‌های سالانهٔ تأسیس یک واحد مهم است. این امر به ویژه در مراسمی که در آن از کشته‌شدگان در صحنهٔ نبرد یاد می‌شود، اهمیت دارد

در زمان‌های تاریخی که وسایل ارتباطی دیگری در دسترس نبود، طبل و شیپور برای نشان دادن زمان و ریتم مانورهای عملیاتی در میدان جنگ مهم بودند. یک شیپورچی علامت حمله، مانور یا عقب نشینی را نشان می‌داده است. صدای طبل‌ها سربازان را به عنوان یک وجود جمعی به حرکت هماهنگ وا می‌داشت که این موجب می‌شد احساسی خوب و ترس کمتری داشته باشند.

برای جلوگیری از وقوع بدترین اتفاق، او ادعا کرد که «تنها دیدگاه واقعی نظامی این دیدگاه است که جنگ، اکنون دشمن است نه روسیه»

برنامه‌های پرزیدنت ترامپ برای افزایش بودجه‌های نظامی به بهای هزینه‌های دیپلماسی و کمک‌های خارجی به واکنش قابل توجهی منجر شد. بیش از ۱۲۰ ژنرال و دریاسالار بازنشسته در ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ با اصرار از کنگره خواستند که «به‌طور کامل بودجهٔ دیپلماسی ایالات متحده و کمک‌های خارجی را تأمین کند و گفتند که چنین برنامه‌هایی «برای حفظ امنیت آمریکا حیاتی هستند» (رویترز، ۲۸ فوریه ۲۰۱۷). در اینجا، اعضای ارشد نظامی، البته بازنشسته، تمایل چندانی به تبلیغ منافع مستقیم ارتش نداشتند، احتمالاً به این دلیل که می‌دانند چه چیزی برای جلوگیری از خشونت و درگیری به خوبی کار می‌کند.

«از زمان پایان جنگ جهانی دوم، اجتماعاتی که از نظر اقتصادی - اجتماعی محروم هستند سهم نامتناسبی از تلفات جنگی آمریکا را متحمل شده‌اند». دلایل پشتیبان این یافته‌ها به سازوکارهایی مربوط می‌شود که مردان و زنان جوان بیشتری را با فرصت‌های اجتماعی- اقتصادی کمتر وارد ارتش می‌کند. به بیان ساده، در اینکه چه کسی در ارتش خدمت کند، نابرابری وجود دارد.

پرسنل استخدام شده، که اکثریت قریب به اتفاق کشته‌های جنگی را تشکیل می‌دهند، به طور نامتناسبی از اجتماعات کم درآمد می‌آیند. افسران، با احتمال کمتری در جنگ جان خود را از دست می‌دهند و به طور نامتناسبی از اجتماعات سطح بالا می‌آیند