بریده‌هایی از کتاب زندگی های پنهان درون گرایان

درون‌گرا بعد از یکی دو ساعت «روشن‌بودن» در اجتماع شروع می‌کند به محوشدن. این زمانی است که لازم است از جمع دور شود و دوباره انرژی بگیرد. تقریباً به‌ازای هر یک ساعتی که با دیگران می‌گذراند، دو ساعت در خلوت به سر می‌برد. از نظر او، این نشانهٔ افسردگی یا رفتار «ضداجتماعی» نیست. برعکس، تنهابودن او را ازنظر روحی و عاطفی تغذیه می‌کند، درست مثل اینکه خوردن و استراحت بدن را از نظر فیزیکی قوت می‌بخشد

«ذهن افراد ساکت بلندترین صداها را دارد.»

استیون هاوکینگ، یک بار گفت: «ذهن افراد ساکت بلندترین صداها را دارد.»

ساکت با دیوانه، غمگین، گستاخ، بدجنس، متکبر یا پرافاده یکی نیست. ساکت‌بودن یعنی تماشای مردم، مشاهده‌کردن و لذت‌بردن از زندگی... در سکوت.»

قانون کلی از این قرار است: برون‌گرایان گستره را طلب می‌کنند، اما درون‌گرایان طالب عمق‌اند.

لیان ادامه می‌دهد: «چیزی که خیلی‌ها نمی‌بینن اینه که در عمق وجود افراد درون‌گرا چیزهای زیادی در جریانه. ولی به‌جای اینکه با صحبت و گفت‌وگوی مستقیماً صداش رو دربیارن، از طریق فعالیت در پویش‌ها، خاطره‌نویسی، نقاشی، موسیقی، بناکردن باغچهٔ گل، مبارزه به دلایل خاص یا حتی سکوتِ ’بجا‘ اون رو ابراز می‌کنن.»

چانگ، نویسندهٔ درون‌گرای سرسخت، می‌گوید: «درون‌گرایان این‌طورند؛ آشفتگی‌مان را درونمان می‌ریزیم، جایی که کسی نتواند ببیند.»

اما مهم‌ترین نکته‌ای که باید راجع به درون‌گرایی بدانید این است که شما ایرادی ندارید.

کاش گفته بودم دربارهٔ کسی که ساکت است فرض و گمان نکند. آدم به هزار دلیل می‌تواند ساکت باشد. شاید درون‌گرایی باشد که برای گرم‌گرفتن با افراد جدید به زمان نیاز دارد. شاید در آن موقع در دنیای خصوصی درون مشغول افکارش باشد. یا اینکه آن آدم ساکت از سکوت رضایت داشته باشد. زود قضاوت نکنید.

هنگامی که فکر می‌کنید صحبت‌کردن به‌راستی تفاوتی ایجاد می‌کند، برانگیختگی زیاد را به جان می‌خرید.

«همیشه فشار زیادی می‌آوردن که به باشگاه‌ها برم و تازه از کلاس هم که بیرون می‌اومدیم، دوست‌هام می‌خواستن توجه زیادی بهشون کنم. و اگه توجه نمی‌کردم باعث یه عالمه مشکل دیگه می‌شد. چون من صددرصد دلبسته‌شون نبودم، ’دوست بدی‘ بودم. همه‌ش باید تظاهر به برون‌گرایی می‌کردم تا بگذره. نتیجه‌ش این بود که بدقلق و ’بدجنسِ پرافاده‘ باشم؛ این دقیقاً حرف یه هم‌کلاسی قدیمی بود.»

اما واقعیت مهم‌تر این است که در جامعهٔ ما تعصبی در مقابل هر دو ویژگی وجود دارد. به گفتهٔ کین، مطالعات نشان می‌دهند که ما صحبت‌کننده‌های سریع و پرگو را دوست‌داشتنی‌تر، تواناتر و باهوش‌تر از صحبت‌کننده‌های آرام و کند می‌دانیم. این سوءتفاهمی است که باید از میان برود. خجالتی‌بودن (یا درون‌گرایی) به این معنی نیست که لیاقت و ذکاوت کمتری داریم.

اگر درون‌گرایان و توانایی شگفت‌آورشان در تمرکزکردن نبود، شاید نظریهٔ نسبیت، گوگل و هری پاتر را نداشتیم (بله، آینشتاین، لاری پیج، و جِی کِی رولینگ احتمالاً همگی درون‌گرا هستند). جامعهٔ عزیز، بدون ما شما الان کجا بودید؟ قابلی ندارد. با عشق، درون‌گرایان.

شاید قلبتان انتظار فردی را می‌کشد که خود واقعی شما را ببیند و بداند به‌راستی در سرتان چه می‌گذرد.

درحقیقت، اگر درون‌گرایید، شاید تابه‌حال به چیزی که «خماری درون‌گرا» نام دارد دچار شده باشید. بعد از معاشرتِ زیاد احساس بی‌حالی و کرختی می‌کنید؛

وقتی در جمع هستید اغلب بیشتر احساس تنهایی می‌کنید تا زمانی که تنهایید. بودن در جمع فضایی دارد که باعث می‌شود حس کنید از خودتان جدا شده‌اید. شاید به‌خاطر این است که وقتی این‌همه سروصدا اطرافتان است، شنیدن صدای درونی‌تان سخت می‌شود. یا شاید خود را طور دیگری فرض می‌کنید، مثل من که می‌کردم. علتش هرچه باشد، شما که درون‌گرایید لَه‌لَه می‌زنید برای لحظات خلوت و ارتباطات عمیق؛ آن لحظات هم معمولاً در جمع پیدا نمی‌شوند.

طولی نمی‌کشد که یکی می‌بیند شما تنها نشسته‌اید. این شخص معمولاً برون‌گراست. راحت کنارتان می‌نشیند و خلوت آرامتان را بر هم می‌زند. بعد نوبت آن سؤال وحشتناک می‌رسد: «روبه‌راهی؟»

اما درون‌گرایان همیشه هم نمی‌خواهند تک‌وتنها باشند. در جایگاه انسان، ناچارند با دیگران ارتباط بگیرند و در جایگاه درون‌گرا مشتاق ارتباط معنادارند.

اگر درون‌گریان به شیوهٔ برون‌گرایان تظاهر کنند ممکن است به خستگی، استرس و بیماری‌های قلبی ـ عروقی دچار شوند.

وقتی نمی‌توانید از افکارتان خارج شوید، در حالت اندوه قرار می‌گیرید و این برای سلامتی‌تان مضر است

درون‌گرایان از معاشرت اجتماعی لذت می‌برند، اما مقدار آن مهم است. سروصدای زیاد و شلوغی جمع فرد درون‌گرا را زیادی خسته می‌کند.

«چیزی که باعث می‌شود عجیب باشیم ما را فوق‌العاده هم می‌کند. چیزی که ضعیفمان می‌کند قوی‌مان نیز می‌کند.»

اگر شما هم مثل من درون‌گرایید، رازهایی درونتان دارید. اندیشه‌هایی دارید که لغتی برای بیانشان نمی‌یابید و ایده‌های بزرگی که هیچ‌کسِ دیگری نمی‌بیندشان.

اما حساسیت ما نکتهٔ مثبتی هم دارد؛ ما متوجه جزئیاتی می‌شویم که شاید دیگران نشوند. مثلاً ممکن است متوجه تغییری جزئی در طرز برخورد دوستتان شوید که نشان می‌دهد ناراحت است (اما شگفت‌آور اینکه در اتاق هیچ‌کس دیگری ناراحتی این خانم را نمی‌بیند).

بعضی وقت‌ها مردم باعث می‌شن حس کنم جرمی مرتکب شده‌م که درون‌گرا هستم.

بعد که کارتان تمام شد، احساس بی‌رمقی می‌کنید و به استراحت نیاز دارید تا بهبود یابید. از خودتان می‌پرسید آیا دیگران هم هنگام ملاقات افراد جدید باید این‌قدر سخت تلاش کنند؟

و عاقبت، باراک اوباما را داریم، رئیس‌جمهور پیشین امریکا. به گفتهٔ مایکل دی. شیِر، نویسندهٔ نیویورک تایمز، اوباما تقریباً در سراسر مدت ریاست‌جمهوری‌اش هر شب چهارپنج ساعت را به‌تنهایی می‌گذراند. بعد از آنکه به‌اتفاق همسر و دخترانش شام می‌خورد، به دفتر کار شخصی‌اش می‌رفت. آنجا روی سخنرانی‌هایش کار می‌کرد، دسته‌دسته نامه‌های دولتی و نیز نامه‌هایی از مردم را می‌خواند. اما همه‌اش هم کار نبود. اوباما با تماشای ای‌اِس‌پی‌اِن، رمان‌خواندن و بازی وردز ویت فرندز با آی‌پدش زمانی را در درون‌گرایی از نوع خودش فرومی‌رفت تا دوباره انرژی بگیرد. از اوباما هم مثل دیگر درون‌گرایانی که به متکبر یا گستاخ‌بودن متهم می‌شوند

به یاد داشته باشید با اینکه درون‌گرایان شنونده‌های خوبی هستند، صحبت‌کردن را هم دوست دارند. متأسفانه، خیلی از مردم سکوت ما (و قطع‌نکردن حرف دیگران) را دعوت به ادامهٔ صحبت می‌پندارند.

هیچ ایرادی ندارد که حجم انرژی‌تان را برای افرادی نگه دارید که حقیقتاً با آن‌ها «سازگارید». ما که درون‌گراییم فقط همین‌قدر انرژی «هم‌نشینی» داریم. هنگامی که به رابطه‌ای اهمیت می‌دهیم، می‌خواهیم آن رابطه استثنایی باشد.

۱۱. به شما می‌گویند خیلی خشکید. این موضوع ریشه در بی‌علاقگی شما به گپ‌زدن دارد. اگر به عهدهٔ شما بود که پرحرفی بی‌فکر را غدغن می‌کردید.