بریده‌هایی از کتاب مغاک جنون

مرضی که خودش را مرض نمی‌داند بسیار زیانبارتر از مرضی است که از ذاتِ وجود خود آگاه است.

در حرفهٔ ما ایده‌ای قدیمی هست که می‌گوید فاجعه‌ای که می‌ترسیم بر سرمان بیاید، درواقع خاطره‌ای است از مصیبتی که مدت‌ها قبل بر سرمان آمده است.

شخصی که در شُرُف نابودی است، بیش از هرچیز به کسی نیاز دارد که وحشتش را بفهمد و پاسخی انسانی به او بدهد، پاسخی که او را در مسیر نجات روانش یاری رساند.

در برخی موارد، چیزی که فرد را از جنون نجات می‌دهد، ارتباط با خدا است. کافی است نوار پیوند او را با دیگران پاره کنید تا شاهد سقوطش باشید. هیچ‌کس ایمن نیست، چرا که جنون در زندگی هر انسانی ممکن است.

اگر سال‌های کودکی مملو از آزار و اذیت توسط دیگران و تجربه‌های مکرر رهاشدگی هیجانی و/یا واقعی باشد و اگر حقیقت ذهنی این رویدادها در نظام خانوادگی انکار و مدفون شده باشد، هر رویکرد مثبتی که فرد به زندگی در پیش بگیرد به‌منزلهٔ خیانت به حقیقت تاریخی زندگی خود و خویشتنِ حقیقی او است. نیروهایی که با قدرت تمام تیشه به ریشهٔ حقیقتِ زندگیِ فرد می‌زنند، باعث می‌شوند احساس کند وجود خارجی ندارد. نمایش (و بازنمایش) جزئیات زندگیِ گذشته، این جزئیات را به شکلی ملموس زنده نگه می‌دارد و جلوی تجربهٔ نابودیِ ناشی از محوشدن آنها را می‌گیرد. باز هم در قلمروی مادران قرار می‌گیریم.

این معجزهٔ روان‌درمانی است که گاهی می‌تواند ناگفتنی را گفتنی و تحمل‌ناشدنی را تحمل‌پذیر کند. البته، این کار نه با تسکین درد موجود در دنیای شخصِ بازماندهٔ تروما -که امری ناشدنی است- بلکه با گنجاندن آن درد در دایرهٔ فهم انسانی میسر می‌شود.

بررسی یک اثر در بستر کامل زندگی‌ای که آن را شکل داده، هم تحسین ما را نسبت به آن بیشتر می‌کند و هم به درک و ارزیابی و بسط بیشتر آن کمک می‌کند.

خلاقیت می‌تواند تلألؤ آن چیزی باشد که در تاریکی پنهان شده است.

افسردگی همیشه نتیجهٔ اتفاق‌های افسرده‌کننده است: خورشید سیاهی در قلمروی روح انسان که با رویدادهای ناگوار طلوع می‌کند.

من به موارد مشابه زیادی برخورده‌ام که در آن اقدام به خودکشی موفقیت‌آمیز بوده است. می‌توان گزارش‌هایی از این دست را در روزنامه‌ها خواند: دانش‌آموز ممتاز دبیرستان که هیچ‌چیز در زندگی کم نداشته، خود را حلق‌آویز کرده است؛ دانش‌آموز نمونهٔ دیگری که همه بر سر موفقیت او شرط‌بندی می‌کردند از پنجره خود را به پایین پرت کرده است. اینها کسانی هستند که برای دیگران زندگی کرده‌اند و زندگی برای خودشان هیچ ارزشی نداشته است.

در مواجهه با یأس انسان‌ها، امید مؤثرترین ابزاری است که در اختیار داریم.

تجربهٔ انزوای ناشی از تروما، تجربهٔ بیگانگی از همهٔ چیزهای انسانی است.

ما دربارهٔ قتل‌های زنجیره‌ای کودکان مطالب زیادی می‌خوانیم، اما مرگ دیگری هست که در گزارش‌های خبری به چشم نمی‌آید: قتل اصلیِ روحِ خود قاتل، جُرمی که مدت‌ها پیش اتفاق افتاده است. قتل زنجیره‌ای کودکان، بازنمایشی از آن قتل اولیه است که ماهیتش نه فیزیکی بلکه روحی است.

هرآنچه در زندگی ما روی دهد بر ما تأثیر می‌گذارد، مستقل از اینکه چقدر در دسترس خاطرات هشیار ما باشد.

ظرفیت نمادسازی خلاقانه اساسِ انسان بودن را می‌سازد و رؤیاها شکل اصلی بروز این ظرفیت هستند.

محتوای رؤیا را اینها می‌سازند: برداشت‌ها، احساس‌ها، خاطرات و افکاری که در هم آمیخته شده‌اند، حل و فصل نشده‌اند، به کلام درنیامده‌اند و به اندازهٔ کافی به آنها اندیشیده نشده است.

در حرفهٔ ما ایده‌ای قدیمی هست که می‌گوید فاجعه‌ای که می‌ترسیم بر سرمان بیاید، درواقع خاطره‌ای است از مصیبتی که مدت‌ها قبل بر سرمان آمده است.

اینجا سه مفروضه هست که می‌توان آنها را فلسفی دانست: اول، ما در دنیای مشترکی زندگی می‌کنیم؛ دوم، انسان موجودی تجربه‌کننده است؛ و سوم، همگان دنیا را به یک شکل نمی‌بینند. پایبند ماندن به این مفروضه‌ها به ما کمک می‌کند راه‌هایی برای پاسخ‌دادن به پدیده‌های غیرقابل‌درک و مبهم در آشفتگی‌های هیجانی شدید بیابیم.

جنون نتیجهٔ شکست در حفظ روابط انسانی است.

هیچ‌کس نه جنون را «انتخاب» می‌کند و نه چیزی را که به جنون راه می‌برد. درحقیقت، مغاک خط پایانی بر همهٔ انتخاب‌ها است، چرا که تمام پایه‌های تجربهٔ خویشتن برای هر نوع اقدام اثرگذاری، مطلقاً ناپدید می‌شود.