بریده‌هایی از کتاب ایزد بانوان

«مادر کهن‌ترین سوژه‌ی هنری انسان است» . (توین‌بی، ۱۳۶۲: ۳۵۰)

توین‌بی می‌گوید: «مادر کهن‌ترین سوژه‌ی هنری انسان است» .

در بسیاری از سرزمینها جسد را جنینی دفن می‌کنند تا همان‌گونه که زاده شده دنیا را ترک گوید، یا شاید برای آن که مام زمین بتواند دیگربار بزایدش.

نام نانا ایزدبانوی کهن ماه در میان مردمان اور، در بسیاری از زبان‌ها مفهوم مادر دارد. این واژه در پارسی به ننه بدل شده است و رد آن را در بسیاری از دیگر زبان‌های دنیا نیز می‌توان پی گرفت.

اقوام آلتایی کندن علف را گناه می‌شمارند چرا که مادر زمین از کنده‌شدن گیسوانش درد می‌کشد.

بازماندگان دراویدیان در مرکز هند تنها در خاکستر کشت می‌کنند، زیرا شکافتن بطن مام زمین با خیش را گناه می‌دانند.

خود آرتمیس اما مغرور به بکارت ابدی‌اش، شکار و جنگ را بر ازدواج ترجیح می‌داد

این داستان در نوشتارهای بعدی به ایشتار (ت۲۳) منسوب گردید که برای باززنده‌سازی معشوق درگذشته‌اش تموز به دنیای زیرین، به فرمان‌روایی خواهرش ارشکیگال هبوط می‌کند. برهنگی او با وجود داشتن ردایی پشمی در یک سنگ‌نگاره (ت۲۴) از ماری (۲۵۰۰ پ. م.) یادآور مشهورترین اسطوره‌ی مرتبط با اوست، او هفت دروازه‌ی بی‌بازگشت زمین را برای رسیدن به دنیای مردگان پشت سر نهاد و در گذر از هر در ناچار شد بخشی از لباس‌ها یا زیورهایش را به جا نهد. بدین‌گونه قدرتش را از دست رفته و خویشتن را اسیر دنیای مرگ یافت، و زندگی بر زمین رو به نابودی نهاد

کاهنی سرخپوست پیروانش را به پرهیز از کشاورزی سفارش می‌کرد، زیرا زخم‌زدن و دریدن و خراشیدن زمین، مادر همه‌ی آدمیان گناه است.