بریده‌هایی از کتاب شیدا

چه بسیار افراد ساده‌لوح و کم‌ظرفیتی که با چند شب نمازشب خواندن و چند دقیقه سجده و عبادت و گریه و یاد گرفتن الفاظی چند، همراه با تعریف و تمجید اطرافیان، تمام گذشته‌شان را به فراموشی می‌سپارند و خود را در مراتبی از معنویت و عرفان و بلکه در اوج می‌بینند و فکر می‌کنند که به وصال نائل شده و طی طریق کرده‌اند و آن وقت با احساس پیغمبر دیگران بودن، با احساس تافتۀ جدا بافته بودن هم خود دچار توهم می‌شوند و هم دیگران را دچار چنین توهماتی می‌کنند

انسان برای اینکه موقع نماز متوجه باشد و از مشغولیات روزمره دور شود، مستحب است که قبل از نماز کمی بنشیند و فکر کند که در مقابل یک بی‌نهایت، یک کریم، یک عزیز، یک غفور، یک رحیم، یک جواد، یک واحد، یک وتر، یک احد و یک صمد نماز می‌خواند.

مقصد و مراد آدمی‌ هر چقدر بزرگ‌تر و بالاتر باشد، انسان باید برای به دست آوردنش بیشتر از خود مایه بگذارد و استقامت به خرج بدهد، حال اگر مقصد و مراد آدمی‌ محبوبی باشد که به او نیازی نداشته و خود فرموده باشد الله الصمد، و اگر مثل او نیز کسی نباشد چنان که فرمود: و لم یکن له کفواً احد، برای به ‌دست آوردن این مطلوب اعلی چقدر باید همت داشت و استقامت ورزید؟!

مانعی بدتر ز پندار کمال نیست در راه کمال ای ذو دلال

این توهمات ابتدا غیر اختیاری شروع می‌شوند یعنی هم موقعیت معنوی فرد و هم تعریف دیگران این توهم را در او به وجود می‌آورد که او کسی است که می‌تواند به تشرف و ملاقات حضرت برسد. ولی بعد از آن در اثر ادامۀ این احوالات تبدیل به توهمات اختیاری می‌شود.

از او می‌پرسند در زمان غیبت کبری آیا امکان تشرف وجود دارد؟! او جواب می‌دهد: «بله، امام‌زمان پاک و طاهر است. باید پاک شوید، طاهر شوید تا سنخیت پیدا شود.»

کافی است روزی یک قدم به طرف خدا برداری و یک قدم از خود دور شوی تا او ده قدم به طرف تو بیاید. و البته هرچقدر شوقت بیشتر باشد اشتیاق خدا و نزدیکی‌اش به تو بیشتر است.

«برای همه راه باز است و آن‌ها که گذشتۀ خوبی ندارند استغفار و ذکر یونسیه بگویند و عزم بر بازنگشتن به کارهای ناپسند گذشته کنند.»

آیت‌الله کشمیری پاسخ می‌دهد: «هر روز یک ساعت با حضرت خلوت کنید و به حضرت متوجه باشید. زیارت آل یاسین بخوانید. یا صاحب‌الزمان اغثنی، یا صاحب‌الزمان ادرکنی، و المستعان بک یابن الحسن را زیاد

آن‌ که اهل خدا شد دیگر به رضایت خود نمی‌اندیشد. تنها یک طلب، یک طمع و یک هدف دارد، آن هم جلب رضایت معشوق است اما انسانی که طمع به کرامات و مقامات دارد به دنبال رضایت خود می‌گردد و در واقع اعمال پست و بی‌ارزش دنیایی خود را مخلوط به انواع شرک‌ها تحویل خدا می‌دهد و چیزی بالاتر و بهتر از آن را از خدا طلب می‌کند، عبادتی سودمندانه و تاجرانه!

«کمترین حد اخلاص این است که بنده تمام توان خود را برای خشنودی خدا به کار گیرد و کار خود را نزد خداوند درخور پاداشی نداند که آن را بر پروردگار خود فرض شمرد.»

... و خوب که دقت کنی، صدایی می‌شنوی که می‌گوید: من تو را هم خوانده‌ام، هر روز و هر ساعت. به دلت نگاه کن، آیا صدای من در گوش دلت نپیچیده ‌است؟ آیا نامۀ مرا نخوانده‌ای؟ آیا من مشتاقت نبوده‌ام؟ آیا نشانه‌هایم را ندیده‌ای؟!

اگر انسان دائماً یاد خدا باشد این صفات رذیله کم کم نه، بلکه همه‌اش با هم برچیده می‌شود

مردم صاحب دارند و اگر تو آن‌ها را به خودت مشغول کنی، چگونه می‌خواهی جواب این مسئله را بدهی؟

هرچه در این راه نشانت دهند گر نستانی به از آنت دهند

البته مراقبه برای هر شخصی معنای خودش را خواهد داد. مراقبه برای عده‌ای در انجام واجبات و ترک محرمات است و آن تقوای عام است و برای عده‌ای دیگر در انجام مستحبات و ترک مکروهات و به ‌دست آوردن فضائل اخلاقی و دور کردن صفات و افکار ناپسند است و آن تقوای خاص است و برای عده‌ای دیگر مراقبه یعنی توجه و حضور دائم در محضر خدا و آیت‌الله کشمیری همیشه بالا بود و به پایین توجه نداشت و این تقوا و مراقبۀ خاص‌الخاص است.

ما بارها و بارها این را تجربه کرده‌ایم که گناهان در زمانی اتفاق می‌افتند که یاد خدا فراموشمان شده باشد و غفلت به سراغمان آمده باشد.

اگر اخلاص در عمل و پاک شدن از ناخالصی‌ها و زدودن ریا و تظاهر و نفاق را می‌خواهیم باید به حضرت علی(ع) توسل کنیم.

اگر پاکی و طهارت و عفت در چشم و گوش و زبان و قلب را می‌خواهیم باید به مرکز و محور عصمت الهی حضرت صدیقۀ ‌طاهره(س) پناهنده شویم.

وقتی از آیت‌الله انصاری همدانی می‌پرسند چه وقت می‌توان به تشرف دست پیدا کرد، می‌گوید: «زمانی که ظهور و غیبت حضرت برایت فرقی نکند.»

به من گفت تو دعا کن، توسل کن به حضرت امیر(ع) ، ان‌شاءالله مشکلت حل می‌شود. وقتی دعا کردم و آمدیم بیرون مشکلم حل شد. ‌»

آن‌قدر سجدۀ طولانی انجام می‌داد که خانواده‌اش از او قطع امید می‌کردند و پتو یا روپوشی رویش می‌انداختند.

«نظر ایشان این بود که برای از بین بردن صفات رذیله‌ دو راه درمان وجود دارد: یک راه مجاهده است که انسان باید زحمت و ریاضت بکشد تا آن‌ها را بیرون کند اما یک راه دیگر هم هست که اگر به این مقام برسد همۀ رذائل با هم از بین می‌رود مثل کسی‌که غرق باشد و یک نفر بیاید او را نجات بدهد یا کسی که مثلاً پایش یا دستش نجس باشد و در آب کر همۀ بدنش تمیز و طاهر ‌شود. اگر انسان دائماً یاد خدا باشد این صفات رذیله کم کم نه، بلکه همه‌اش با هم برچیده می‌شود. این یاد و محبت خدا مانع می‌شود که انسان کار زشتی انجام دهد و ایشان با اینکه خودشان خیلی ریاضت کشیده بودند اما راه دوم را که محبت خداست اصلح می‌دانستند و خیلی بر آن تأکید داشتند.»

ایشان استعداد و قابلیت را در هر کسی که می‌دید دستگیری می‌کرد و گاهی مانند یک پهلوان به میدان می‌آمد.

«کسانی که در مسیر سیر الی‌الله قدم بر می‌دارند، به خاطر تزکیۀ نفس و ریاضات شرعی که دارند نورانیتی در قلب آن‌ها ایجاد می‌شود و خواسته یا ناخواسته جلوه‌هایی در باطن آن‌ها ظهور پیدا می‌کند و پرده‌هایی را می‌بینند. اما خطر همین‌جاست که اگر سالک به این‌ها بسنده کند که ما هم از اهل مکاشفه شدیم، همان‌جا آغاز سکون و درجا زدنش است. آن‌هایی که به مقامات عالیه می‌رسند به این چیزها دل نمی‌بندند.»

همان‌طور که شما نمی‌توانید بروید داروخانه و خودتان دارو را انتخاب کنید و به دلخواه و به هر تعداد که خواستید مصرف کنید، ذکر نیز این‌گونه است و تازه اگر کسی خواست دارو بدهد، درد شما هم باید مشخص باشد و اینجاست که بیشتر لزوم وجود یک راهنما و استاد احساس می‌شود، کسی که هم درد را بشناسد و هم احاطه به درمان داشته باشد

گفتن اذکار با تعداد زیاد بدون توجه و حضور و بدون اجازۀ استاد و رعایت شرایط دیگر که لازمۀ رشد و حرکت انسان است، تأثیر واقعی را نخواهد گذاشت.

به سید مرتضی کشمیری می‌گفتند: آقا، خدمت امام زمان(ع) می‌توان رسید؟ ایشان فرموده بودند: چه عرض کنم. من شخصی را می‌شناسم که از بلاد کفر آمده - منظور خودشان بودند که از هندوستان آمده بودند - ولی بیست و چهار ساعت در محضر چهارده معصوم (ع) است.»

ای عزیز، با شیعیان من مدارا کن که آن‌ها صاحب دارند و محبت و قهر نسبت به آن‌ها جواب دارد. یعنی، ببین می‌توانی به عشق امام‌زمان(ع) دلت را از کینۀ محب ائمه (ع) خالی کنی؟ از دوستت، همکارت، همسایه‌ات گرفته تا پدر و مادر و همسرت و هر که با او مشکلی داری اما همۀ محرم‌ها دیده‌ای که مشکی می‌پوشد و عاشورا چشم‌هایش پر است.

هرکس به هر اندازه روح خود را از آلودگی‌ها و سیاهی‌ها پاک کند، به همان اندازه به محور و مرکز عصمت الهی نزدیک خواهد شد و او را درک خواهد کرد.