بریده‌هایی از کتاب زبان و شناخت

انسان‌ها در محدوده تأثیرات مستقیم برخاسته از جهانِ پیرامون خود باقی نمی‌مانند، بلکه قادرند از حد و مرز تجربه حسّی فراتر بروند و عمیق‌تر از آن‌چه از طریق ادراک‌های مستقیم امکان‌پذیر است، به ماهیت اشیا راه یابند، و نیز می‌توانند مشخّصّات جداگانه اشیا را تجرید و روابط حاکم بر آن‌ها را درک نمایند.

در ساختار زبان چه چیزی وجود دارد که با استفاده از آن می‌توان خواصّ جهان خارج را انتزاع کرد و تعمیم داد؛ یعنی به عبارت دیگر، مفهوم ساخت؟ مشخّصات زبانی که شالوده تفکر کلامی ـ منطقی را تشکیل می‌دهند، کدام‌اند؟ مشخّصات زبانی که انتقال تجربه انباشته شده نسل‌ها را امکان‌پذیر می‌سازند، کدام‌اند؟

هر کلمه به صورت مرکزی در میان زنجیره تداعی‌هایی که با شنیدن آن کلمه به ذهن می‌آیند و نیز کلماتی که «به طور ضمنی» با آن مربوط هستند، در می‌آید. گوینده یا شنونده به طور انتخابی برخی از این صُور ذهنی و کلماتی را که به طور ضمنی با این کلمه مربوط می‌شوند، بازداری می‌کند تا بتواند در هر موقعیتی، «نزدیک‌ترین» معنا و یا معنای «صریح» مورد لزوم را برگزیند.

کلمه، واحد اندیشه است.