بریده‌هایی از کتاب سه خواهر، طلسم خانوادگی و یک ذره جادو

بتی فهمید ترس چطور می‌تواند آدم‌ها را خطرناک کند.

این فوق‌العاده است که فقط با یک‌خرده ساکت‌ماندن، چه چیزها که آدم یاد نمی‌گیرد!

طنز روزگار کارش را به جایی رسانده بود که حالا آرزو داشت برای آخرین‌بار خانه‌شان را ببیند، همان‌جایی که مدت‌ها دنبال فرار از آن بود. همیشه فکر می‌کرد این لحظه پر از حس پیروزی باشد، ولی حالا درعوض، کنار یک غریبه می‌رفت تا همهٔ چیزهای مهم زندگی‌اش را ببازد. هیچ‌وقت تا این اندازه حس شکست نداشت.

همهٔ عمرش را در آرزوی چیزهای بزرگ‌تر سپری کرده و چقدر دیر فهمیده بود، چه چیزی می‌توانست بزرگ‌تر از خانواده باشد؟ بزرگ‌تر از دوست‌داشتن و دوست داشته شدن؟

وقتی آدم‌های حسود و کینه‌جو به چیزهایی که به‌خاطرش به دیگری حسادت می‌کردند، می‌رسند، حسد و کینه‌شان از بین نمی‌رود. فقط یک چیز دیگر پیدا می‌کنند تا درباره‌اش حسد بورزند و کینه‌جویی کنند. چون داستان هیچ‌وقت این نبوده که دیگران چه دارند، داستان این بود که آنها چه ندارند.

همهٔ ما دنبال راه‌هایی... برای تغییر اوضاع بوده‌ایم. اما تقدیر این نیست. گاهی اوقات فقط باید قسمتت را بپذیری. فقط و فقط همین.

هیچ‌کس تماماً خوب یا تماماً بد نیست. بعضی وقت‌ها بهترین آدم‌ها قادرند بدترین کارها را بکنند و بعضی وقت‌ها بدترین آدم‌ها، بهترین کارها را، اخلاقی‌ترین و قهرمانانه‌ترین کارها را، فارغ از هرآنچه که در گذشته انجام داده‌اند.

«شاید یک‌ذره مهربانی همهٔ چیزی باشد که او نیاز دارد. شاید خوشحال است برای یک بار هم که شده کسی دارد به حرف‌هایش گوش می‌کند.»

کولتن گفت: «بستگی دارد به اینکه ثروت زیاد را چی بدانی.» شوخ‌طبعی از صدایش رخت بربسته بود. ادامه داد: «برای بعضی‌ها یک خانه و خانواده‌ای که آنجا برگردند... کافی است.»

همهٔ ما کاری را که باید، می‌کنیم. شرف در این دنیا هیچ جایی ندارد، نه وقتی پای محافظت از خودمان در میان باشد.

زنِ گدا فینگرتی را صدا زد، ولی فینگرتی جوابش را نداد. لب‌ولوچهٔ زن آویزان شد. بتی با ترحم نگاهش کرد. بعضی آدم‌ها برای نامرئی‌بودن نیازی به جادو نداشتند.

من بهتر از هرکسی می‌دانم بعضی زندان‌ها دیوار لازم ندارند.

با خودش فکر کرد که هر قلمروی ناشناخته‌ای، هرقدر هم کوچک، بازهم یک ماجراجویی به حساب می‌آید و یک فتح محسوب می‌شود.