بریده‌هایی از کتاب شاهنامه فردوسی (کتاب اول)

در این دنیا نباید در جست‌وجوی دوست باشی، چرا که راستی و درستی و بی‌آزاری بهترین دوستانت هستند.

اگر آسمان بلند هم زیر پای تو باشد سرانجامی جز به‌زیر خاک رفتن نداری.

آنگاه چرمی را که آهنگران به هنگام کار بر کمر می‌بندند در آورد و بر بالای نیزه آویخت. چون کاوه چنین کرد، غوغایی برخاست. کاوه فریادکنان و نیزه‌به‌دست می‌رفت و تمام بزرگان را می‌خواند که هرکه هوای فریدون دارد و از دست ضحّاک خلاصی می‌طلبد با من همراه شود تا فریدون را بیابیم. چیزی نگذشت که جماعتی انبوه به سرکردگی کاوه به فریدون ملحق شدند. فریدون چون آن چرم بر نیزه دید، آن را به فال نیک گرفت و با دیبای رومی و زر و گوهر زینت داد و آن را درفش کاویانی نام نهاد. از آن پس هرکس که بر تخت شاهی تکیه زد بر آن چرم و گوهرهای فراوانی افزود. آن‌قدر بر این چرم گوهر و پارچه‌های دیبا و ابریشم آویختند که در شب تاریک چون خورشید نورافشانی می‌کرد.

بسیار نیکو گفت آن خردمندی که می‌گفت با کسی پیوند نمی‌بندم مگر آن‌که او را از خود بهتر یافته باشم

نیکو گفته‌اند دانایان و خردمندان که هرکس بد کند به بدی نیز کیفر بیند و همیشه مشغول تیمار دل دردمند خود باشد

در این دنیا نباید در جست‌وجوی دوست باشی، چرا که راستی و درستی و بی‌آزاری بهترین دوستانت هستند.»