بریده‌هایی از کتاب غریبه

آن که برای همیشه می‌رود باید مراقب باشد چه چیزی با خود می‌برد.

نمی‌خواهم خلوت خودم را هم از دست بدهم، دوست دارم این‌جا در تنهایی خودم شاهد گذر زمان باشم.

من به‌سختی می‌توانم نوعی از زیبایی را تصور کنم که در آن نشانه‌ای از غم و اندوه وجود نداشته باشد.

آن که برای همیشه می‌رود باید مراقب باشد چه چیزی با خود می‌برد. لئونورا کرینگتون، شیپور شنوا

یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.

تجربه به‌م ثابت کرده اگه قراره کاری انجام بشه، حالا به هر نحوی که شده، تا پولی وسط نباشه هیچ اتفاقی نمی‌افته.

من هم مثل خیلی‌های دیگر آدمی هستم نفرت‌انگیز، ازهم‌پاشیده و معیوب. واقعاً چه انتظاری داشتم؟ با چه معیاری فکر می‌کردم با بقیه فرق دارم؟

می‌دونم وقتی می‌گی بدون من نمی‌دونی چی‌کار باید بکنی قصد داری محبتت رو نشون بدی، اما من این‌جا نیستم فقط برای این‌که توی زندگیت احساس امنیت کنی یا این‌که همه‌ش ازت حمایت کنم تا به اهدافت برسی

زمان بهترین درمان دردهاست. زمان همیشه به نفع برگرداندنِ تعادل پیش می‌رود. اضطراب و دلواپسی جایش را به فراغت و آسایش می‌دهد. یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.

همه‌چی در حال تغییره. تغییر و تحول یکی از معدود امور مسلم زندگیه. انسان‌ها رشد و ترقی می‌کنند. چاره‌ای جز پیشرفت نداریم. تکامل پیدا می‌کنیم، پیش‌رَوی می‌کنیم و افق‌های تازه‌ای رو کشف می‌کنیم.

رابطهٔ ما در زمان حال نباید متأثر از اتفاقی باشد که معلوم نیست در آینده بیفتد یا نیفتد. باید توجهم را بیش‌تر روی زمان حال متمرکز کنم.

آینده با هیچ معیاری از پیش تعیین نشده و قطعی نیست،

پول همیشه دغدغهٔ اصلی شرکت‌ها بوده. برای بقاشون چارهٔ دیگه‌ای ندارند

اگه ساکت نشسته‌م، دلیل نمی‌شه که ناراحتم. ساکت بودن چندتا معنی داره

خبر خوب برای یک نفر گاهی می‌تواند برای دیگری خبر بدی باشد.

«تنها موندن خیلی سخت و طاقت‌فرساست. در کوتاه‌مدت می‌تونه مفید باشه، اما اگه ادامه پیدا کنه دیگه دردسرساز می‌شه. به‌خصوص اگه به تنهایی عادت نداشته باشی.

«حتی فکر رفتن به یه جای جدید هم آدم رو می‌ترسونه. اما مگه نباید هرازگاهی با ترس‌هامون روبه‌رو بشیم؟

تنها موندن خیلی سخت و طاقت‌فرساست. در کوتاه‌مدت می‌تونه مفید باشه، اما اگه ادامه پیدا کنه دیگه دردسرساز می‌شه.

وقتی رابطه‌ای رو شروع می‌کنی، باید با جون‌ودل واردش بشی، با امید و باور به این‌که می‌دونی داری با چه جور آدمی ازدواج می‌کنی و چه آینده‌ای در انتظارته. اما تا وقتی عملاً وارد زندگی مشترک نشده‌ای، نمی‌دونی چه چیزهایی انتظارت رو می‌کشه. بعد کم‌کم به جایی می‌رسی که امید جاش رو به یکنواختی و درک متقابل و بعد هم تکرار می‌ده. و این خیلی… طاقت‌فرساست،

«اگه نتونیم بخش اعظمی از اطلاعاتی رو فراموش کنیم که در طول شبانه‌روز به دست می‌آریم، اون وقت بخش عمده‌ای از کارآمدی‌مون رو از دست می‌دیم. به عبارت دیگه جونیور، می‌خوابیم تا فراموش کنیم.»

من هم مثل خیلی‌های دیگر آدمی هستم نفرت‌انگیز، ازهم‌پاشیده و معیوب. واقعاً چه انتظاری داشتم؟ با چه معیاری فکر می‌کردم با بقیه فرق دارم؟

در هر شرایطی سکوت را به جروبحث و فریاد کشیدن ترجیح می‌دهم.

‫معیار یک وضعیت طبیعی و بهنجار چیست؟ به گمانم اگر این را از پنجاه نفر بپرسید، پنجاه جواب متفاوت به شما خواهند داد. بدون شک تشابهاتی در جواب‌ها دیده می‌شود. اما سؤال اصلی این است که چه کسی تعیین می‌کند یک وضعیت طبیعی و بهنجار چگونه وضعیتی است. مرز نظم و بی‌نظمی کجاست؟

پمادی موضعی که به بدن کمک می‌کند تا به محیط بدون اتمسفر عادت کند. عجب ایده‌ای، یک ژل؛ ژلی که کمک‌تان می‌کند تا به چیزی عادت کنید. آن‌قدر عجیب و انتزاعی است که واقعاً نمی‌توانم حتی تصورش را بکنم.

هِن هیچ نمی‌دانست چه تأثیری از خودش به جا می‌گذارد. یک جورهایی بی‌خیال رفتار می‌کرد. این همان نیرویی بود که من را به سویش می‌کشید. از همان اولین دیدار.

«نه. آدم‌ها با همدیگه می‌مونند چون این تنها چیزیه که بلدند و ازشون انتظار می‌ره. خودشون رو به آب‌وآتیش می‌زنند تا به هر قیمتی شده ازدواج‌شون رو حفظ کنند، که همدیگه رو تحمل کنند، اما چیزی که آخرسر به‌ش می‌رسند یه جور بی‌حسی روحی و روانیه. به زندگی‌شون ادامه می‌دن، اما کرخت کرختند. هر چی بیش‌تر به این موضوع فکر می‌کنم، بیش‌تر به این نتیجه می‌رسم که هیچی بدتر از این نیست که آدم زندگیش رو این‌طوری هدر بده: وفادار، اما تنها و بی‌اعتنا. چیزی غیراخلاقی‌تر از این هم داریم؟»

زمان بهترین درمان دردهاست. زمان همیشه به نفع برگرداندنِ تعادل پیش می‌رود. اضطراب و دلواپسی جایش را به فراغت و آسایش می‌دهد. یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.

زیبایی ناپایدار و زودگذر نیست، اتفاقاً زیبایی جاودانه‌ست. اما… من نیستم. این منم که فانی‌ام و نکته‌ش دقیقاً همین جاست.

«نه. آدم‌ها با همدیگه می‌مونند چون این تنها چیزیه که بلدند و ازشون انتظار می‌ره. خودشون رو به آب‌وآتیش می‌زنند تا به هر قیمتی شده ازدواج‌شون رو حفظ کنند، که همدیگه رو تحمل کنند، اما چیزی که آخرسر به‌ش می‌رسند یه جور بی‌حسی روحی و روانیه. به زندگی‌شون ادامه می‌دن، اما کرخت کرختند. هر چی بیش‌تر به این موضوع فکر می‌کنم، بیش‌تر به این نتیجه می‌رسم که هیچی بدتر از این نیست که آدم زندگیش رو این‌طوری هدر بده: وفادار، اما تنها و بی‌اعتنا. چیزی غیراخلاقی‌تر از این هم داریم؟»

چشم‌هایم را تا جایی که امکان دارد باز می‌کنم. من هم مثل خیلی‌های دیگر آدمی هستم نفرت‌انگیز، ازهم‌پاشیده و معیوب. واقعاً چه انتظاری داشتم؟ با چه معیاری فکر می‌کردم با بقیه فرق دارم؟