بریده‌هایی از کتاب غریبه

نمی‌خواهم خلوت خودم را هم از دست بدهم، دوست دارم این‌جا در تنهایی خودم شاهد گذر زمان باشم.

من به‌سختی می‌توانم نوعی از زیبایی را تصور کنم که در آن نشانه‌ای از غم و اندوه وجود نداشته باشد.

آن که برای همیشه می‌رود باید مراقب باشد چه چیزی با خود می‌برد. لئونورا کرینگتون، شیپور شنوا

تجربه به‌م ثابت کرده اگه قراره کاری انجام بشه، حالا به هر نحوی که شده، تا پولی وسط نباشه هیچ اتفاقی نمی‌افته.

من هم مثل خیلی‌های دیگر آدمی هستم نفرت‌انگیز، ازهم‌پاشیده و معیوب. واقعاً چه انتظاری داشتم؟ با چه معیاری فکر می‌کردم با بقیه فرق دارم؟

زمان بهترین درمان دردهاست. زمان همیشه به نفع برگرداندنِ تعادل پیش می‌رود. اضطراب و دلواپسی جایش را به فراغت و آسایش می‌دهد. یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.

‫معیار یک وضعیت طبیعی و بهنجار چیست؟ به گمانم اگر این را از پنجاه نفر بپرسید، پنجاه جواب متفاوت به شما خواهند داد. بدون شک تشابهاتی در جواب‌ها دیده می‌شود. اما سؤال اصلی این است که چه کسی تعیین می‌کند یک وضعیت طبیعی و بهنجار چگونه وضعیتی است. مرز نظم و بی‌نظمی کجاست؟

پمادی موضعی که به بدن کمک می‌کند تا به محیط بدون اتمسفر عادت کند. عجب ایده‌ای، یک ژل؛ ژلی که کمک‌تان می‌کند تا به چیزی عادت کنید. آن‌قدر عجیب و انتزاعی است که واقعاً نمی‌توانم حتی تصورش را بکنم.

هِن هیچ نمی‌دانست چه تأثیری از خودش به جا می‌گذارد. یک جورهایی بی‌خیال رفتار می‌کرد. این همان نیرویی بود که من را به سویش می‌کشید. از همان اولین دیدار.

«نه. آدم‌ها با همدیگه می‌مونند چون این تنها چیزیه که بلدند و ازشون انتظار می‌ره. خودشون رو به آب‌وآتیش می‌زنند تا به هر قیمتی شده ازدواج‌شون رو حفظ کنند، که همدیگه رو تحمل کنند، اما چیزی که آخرسر به‌ش می‌رسند یه جور بی‌حسی روحی و روانیه. به زندگی‌شون ادامه می‌دن، اما کرخت کرختند. هر چی بیش‌تر به این موضوع فکر می‌کنم، بیش‌تر به این نتیجه می‌رسم که هیچی بدتر از این نیست که آدم زندگیش رو این‌طوری هدر بده: وفادار، اما تنها و بی‌اعتنا. چیزی غیراخلاقی‌تر از این هم داریم؟»

زمان بهترین درمان دردهاست. زمان همیشه به نفع برگرداندنِ تعادل پیش می‌رود. اضطراب و دلواپسی جایش را به فراغت و آسایش می‌دهد. یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.

زیبایی ناپایدار و زودگذر نیست، اتفاقاً زیبایی جاودانه‌ست. اما… من نیستم. این منم که فانی‌ام و نکته‌ش دقیقاً همین جاست.

«نه. آدم‌ها با همدیگه می‌مونند چون این تنها چیزیه که بلدند و ازشون انتظار می‌ره. خودشون رو به آب‌وآتیش می‌زنند تا به هر قیمتی شده ازدواج‌شون رو حفظ کنند، که همدیگه رو تحمل کنند، اما چیزی که آخرسر به‌ش می‌رسند یه جور بی‌حسی روحی و روانیه. به زندگی‌شون ادامه می‌دن، اما کرخت کرختند. هر چی بیش‌تر به این موضوع فکر می‌کنم، بیش‌تر به این نتیجه می‌رسم که هیچی بدتر از این نیست که آدم زندگیش رو این‌طوری هدر بده: وفادار، اما تنها و بی‌اعتنا. چیزی غیراخلاقی‌تر از این هم داریم؟»

چشم‌هایم را تا جایی که امکان دارد باز می‌کنم. من هم مثل خیلی‌های دیگر آدمی هستم نفرت‌انگیز، ازهم‌پاشیده و معیوب. واقعاً چه انتظاری داشتم؟ با چه معیاری فکر می‌کردم با بقیه فرق دارم؟

در این گرمای طاقت‌فرسا انجام دادن هیچ کاری راحت نیست. برای هر کاری باید چند برابر انرژی صرف کنی.

برای همین است که می‌گویند زمان بهترین درمان دردهاست. زمان همیشه به نفع برگرداندنِ تعادل پیش می‌رود. اضطراب و دلواپسی جایش را به فراغت و آسایش می‌دهد. یک ضربهٔ روحی، حالا هر قدر هم که عمیق و تکان‌دهنده باشد، همیشه با گذشت زمان تأثیرش را از دست می‌دهد.