بریده‌هایی از کتاب سپید دندان

وحشیانه‌ترین و ترسناک‌ترین کاری که وحش انجام می‌دهد، حمله کردن به انسانی است که تسلیم شده است. انسانی که بیش از همه از زندگی آشفته و بی‌قرار است و حتی با تفکر که تمام جنب‌وجوش‌ها در نهایت متوقف می‌شوند، مخالف است و نسبت به آن معترض.

سپیددندان نه با حواس پنجگانه و نه با استدلال بلکه با حس‌های ناشناخته درونش و به‌طور غریزی متوجه شده بود خباثت و بدی از آن مرد می‌بارد و این طبیعی است که موجودی بر احساسش از یک چیز بد خوشش نیاید و از آن متنفر باشد.

هیچ‌کس بدون آنکه خودش بخواهد نمی‌تواند امیال و ماهیت وجودی خود را کنار گذاشته و آن را زیر پا بگذارد و له کند. کنار گذاشتن امیال مثل رشد مو می‌ماند، اگر مو برخلاف جهت رشد کند و به جای آنکه به طرف خارج از بدن برود به داخل نفوذ کرده و به طرف اعضای داخلی بدن برود، موجب رنج و عذاب می‌شود.

۱۱. مطرود لیپ‌لیپ همچنان سپیددندان را اذیت می‌کرد. سپیددندان نیز هر روز وحشی‌تر و خشمگین‌تر از آنچه که طبعش می‌طلبید، می‌شد.

سپیددندان هیچ علاقه‌ای به گری بیور نداشت.

با صدای زوزه سگ‌ها گرگ‌ها به هیجان می‌آمدند، می‌ایستادند و با تردید جلو می‌آمدند.

می‌کرد جانوران همنوع او در صدد نابودی اویند

حیوانی اهلی بود. سایر حیوانات وحشی بودند و در دنیای وحش زندگی می‌کردند. سپیددندان که در گذشته به‌خاطر یک تکه گوشت حیوانات دیگر را کشته بود، هرگز فکر نمی‌کرد در سرزمین جنوب اوضاع به گونه دیگری باشد. ولی او خیلی زود متوجه تغییر اوضاع شد. یک روز صبح زود وقتی کنار خانه پرسه می‌زد، به جوجه‌ای برخورد که از لانه مرغ‌ها فرار کرده بود. غریزه او ایجاب می‌کرد تا با خوردن آن جوجه دلی از عزا در بیاورد؛ بنابراین با یک حرکت

در دنیا همیشه آزادی نیست، بلکه حد و مرزی هم وجود دارد. آن حد و مرزها، قوانین بودند. اطاعت از آن قوانین، فرار از درد و رنج و ایجاد شادی را به همراه داشت.

در دنیا همیشه آزادی نیست، بلکه حد و مرزی هم وجود دارد. آن حد و مرزها، قوانین بودند. اطاعت از آن قوانین، فرار از درد و رنج و ایجاد شادی را به همراه داشت.

آنجا سرزمینی غمگین، مرده و بی‌روح، بی‌جنب‌وجوش، بسیار دورافتاده و سرد بود. نشانی از خنده در آن دیده می‌شد که وحشتناک‌تر از هرگونه اندوه بود. خنده‌ای مرموز و بی‌روح و خالی از نشاط. خنده‌ای به سردی یخبندان و شریک در خشونتی خدشه‌ناپذیر؛ خنده‌ای که نشانی از هیبت ملکوت در آن وجود داشت و به بیهودگی زندگی و تلاش و کوشش آن لبخند می‌زد.

گویی طبیعت رنگ کم آورده بود و تمام پس‌مانده‌های خود را در چشم‌های او فشرده بود.