بریده‌هایی از کتاب قدرت یک زن

. ما تنها زمانی به دیگران اجازه می‌دهیم بر ما حکومت کنند و قیم ما باشند، که از نظر درونی بپذیریم و باور کنیم «به قدر کافی خوب نیستیم» و یا ارزشی نداریم.

کسی که خواسته‌های خود را قربانی می‌کند، خود نخستین قربانی این کار است.

ما از سوی خانواده و جامعه برای گونه‌ای خاص از عقاید و رفتارها برنامه‌ریزی شده‌ایم،

خودتان را دوست بدارید و به زندگیتان عشق بورزید! در درون شما، زنی هوشمند، پرتوان، پویا، مستعد، امیدوار، سر زنده، بیدار و شگفت‌انگیز نهفته است. بگذارید به تجلّی و نمایش در آید. دنیا چشم به راه شماست.

. از کودکی به مردان یاد می‌دهند که گریه نکنند و احساسات به خرج ندهند. آنها به گونه‌ای تربیت می‌شوند که احساسات خود را پنهان کنند. به عقیده من، این نوعی سوء استفاده و شکنجه کودکان است. جای تعجّب نیست که بعدها، در قالب مردان بالغ، این همه خشم از خود نشان می‌دهند. علاوه بر این، بسیاری از مردها از نداشتن یک رابطه خوب با پدران‌شان، شاکی هستند

همه زنان، حتّی من و شما، از دوران کودکی، احساس گناه را به دوش کشیده‌ایم. ما از سوی خانواده و جامعه برای گونه‌ای خاص از عقاید و رفتارها برنامه‌ریزی شده‌ایم، برای زن بودن، با همه قواعد، توقّعات و ناتوانی‌هایی که در پی دارد. برخی از ما این نقش را با خرسندی بسیار پذیرفته‌ایم، اما بسیاری نیز این گونه نبوده‌ایم.

. روح اصلاً احساس حقارت را نمی‌شناسد؛ روح به هیچ روی تفاوت جنسی را درک نمی‌کند. ما باید بیاموزیم که زندگی شخصی و توانایی‌های فردی خود را قدر بشناسیم، همان‌طور که آموخته‌ایم ارزش خواسته‌های دیگران را بدانیم

اکیدا به شما سفارش می‌کنم، کتاب‌های زیادی بخوانید و از آموزگاران بسیاری فرا بگیرید، زیرا هیچ انسان و هیچ دستگاهی نیست که پاسخ همه پرسش‌ها را بداند

دنیا چشم به راه شماست.

در روزگار زندگی مستعمراتی، مرد حاکم مطلق خانه به شمار می‌رفت و هر گونه سر پیچی از سوی زن، فرزندان و خدمتکاران با شلاق پاسخ داده می‌شد. در دهه ۱۸۵۰ هیچ زن آبرومندی اجازه تفریح نداشت. آری، ما بر موانع بسیاری غلبه کرده‌ایم، امّا هنوز در آغاز مرحله تازه‌ای از تحوّلات هستیم. کارهای زیادی هست که باید انجام دهیم و چیزهای زیادی که باید بیاموزیم. امروز زنان می‌توانند آزادی‌های غیر منتظره‌ای به دست آورند و ما نیازمند ارائه راه‌کارهای خلاّق برای همه زنان، حتّی زنانی که تنها زندگی می‌کنند، هستیم.

همه ما باید دقیقا به این واقف شویم که عشق در زندگی ما، از خودمان آغاز می‌شود.

پدید آوردن هر چیز تازه و نو، زمانی مؤثّرتر خواهد بود که انسان همزمان با اشتیاق نسبت به چیزهای تازه، دست یافته‌های کنونی را، با مراقبت تکمیل کرده و سر و سامان ببخشد. کریستیان نورتراپ

ما زنان به گونه‌ای تربیت شده‌ایم که تنها گزینه‌های محدودی را بپذیریم.

اگر می‌خواهیم با موفّقیت به پیری برسیم، باید آگاهانه دست به انتخاب بزنیم تا آن را به واقعیت برسانیم و سرانجام این‌که ما فقط به دنبال طولانی کردن عمر خود نیستیم، بلکه می‌خواهیم از سال‌های سرشار و پرامیدی که پیش رو داریم، لذّت ببریم.

من می‌خواهم در آینده بیشتر وقت خود را صرف کمک کردن به زنان برای پذیرفتن و استفاده مثبت از نیرو و توان فردی‌شان کنم.

این پس، هر بار که در مجله یا تلویزیون تبلیغی را مشاهده کردید، که در آن آشکارا به هوشمندی و درایت زنان توهین می‌شود، به جای ایستادن جلوی آینه و گفتن «ای کاش بدن من هم این اندازه بود.» باید یک کارت پستال به این مضمون برای شرکت مزبور بنویسید: «بسیار شرم آور است که شما به دنبال دست سازی و استثمار من، هستید. من دیگر هرگز محصولات شما را نخواهم خرید!»

واگذاری تقصیر، همیشه نشانه ترس است

انسانی که عزّت‌نفس داشته باشد، احترام دیگران را نیز بر می‌انگیزد.

ما در سنین نوجوانی، زیر بمباران تبلیغاتی قرار می‌گیریم که می‌کوشند، عزّت‌نفس ما را پایمال کرده و به ما بقبولانند که برای جذّابیت و برخورداری از احترام دیگران، باید این یا آن محصول را خریداری کنیم. از این رو است که در هر قشری از جامعه ما، دختران نوجوانی یافت می‌شوند که از عزّت‌نفس اندکی برخوردارند

انتقاد کاملاً بی معناست؛ این کار هیچ نتیجه مثبتی در پی ندارد. از خودتان انتقاد نکنید، این بار را از دوش خود بردارید. از دیگران نیز انتقاد نکنید، زیرا اشتباهاتی که دردیگران کشف می‌کنیم، اغلب فقط محصول چیزهای ناخوشایندی است که در خود ما وجود دارد و به مذاق ما خوش نمی‌آید.

هیچ کس نمی‌تواند عشقی را که ما می‌توانیم به خود ارزانی کنیم، به ما بدهد و کسی هم نمی‌تواند آن را از ما بگیرد.

. چشم اندازی مداوم و با ترس و لرز برای یافتن یک شریک مناسب، به اندازه اسیر کردن خود در یک رابطه درد سرساز و معتاد گونه، خطرناک است. اگر مشتاق یافتن یک شریک باشیم این اشتیاق نوعی احساس کمبود درونی را در ما منعکس می‌کند. این مانند هر نوع وابستگی دیگر، نامطلوب است. پرسیدن این سؤال که «مگر من چه اشکالی دارم؟» خود، راه نادرست دیگری است. «جستجو» برای شریک مناسب، همواره با ترس زیاد و احساس «به اندازه کافی خوب نبودن» همراه است. زنان با این کارخود را تا حدّی تحت فشار می‌گذارند که ناچار تن به ازدواج با مردانی می‌دهند که نمی توانند آنها را راضی کنند و یا بسیار خشن هستند

علم چیزی را ثابت کرده، که بسیاری از ما سال‌هاست از آن خبر داریم و آن وجود نوعی ارتباط، میان جسم و روح است. این ارتباط میان جسم و روح، هرگز قطع نمی‌شود. روح شما، بی وقفه، افکارتان را به سلول‌های بدن‌تان منتقل می‌کند. بنابراین ما لحظه به لحظه، آگاهانه یا ناآگاهانه، افکار سالم یا ناسالم را بر می‌گزینیم. این افکار بر جسم ما تأثیر می‌گذارند. یک فکر به تنهایی تأثیر چندان بزرگی ندارد. البتّه همه ما در روز بیش از ۶۰۰۰۰ فکر در سر می‌پرورانیم و تأثیر این افکار به صورت توده‌ای است. افکار مسموم جسم ما را مسموم می‌سازد. دانش امروز این مدّعا را ثابت می‌کند که ما نمی‌توانیم تسلیم افکار منفی شویم، چرا که این افکار ما را بیمار می‌کنند و حتّی می‌توانند کشنده باشند.

پاسخ همه پرسش‌هایی که برای ما پیش می‌آید، درون ماست. فقط باید فرصتی به دست بیاوریم و با منبع درونی خود ارتباط برقرار کنیم. از همین رو، تمرکز فکر، اهمیت و ارزش پیدا می‌کند. این ارتباط ما را طوری به آرامش می‌رساند که بتوانیم صدای دانایی درون خود را بشنویم. این بهترین نوع ارتباط با کلّ زندگی است که می‌توان به آن دست یافت: فقط باید به آن فرصت دهیم تا به سراغ ما بیاید. چگونه باید به آن دسترسی پیدا کنیم؟ باید فرصتی را برای رسیدن به آرامش اختصاص دهیم. توجّه خود را به درون‌مان معطوف کنیم و در خود به جستجوی آرامش عمیق و زلال یک چشمه بپردازیم.

فراهم کردن زمانی برای شنیدن صدای دانش درون، اهمیت حیاتی دارد. اگر هر روز به تمرکز فکر نپردازیم، نمی‌توانیم به یک ارتباط ثمربخش با این دانش درونی دست پیدا کنیم. بهترین کاری که می‌توانیم برای خود انجام دهیم، این است که هر روز در ساعتی مشخّص، در سکوت کامل بنشینیم. هیچ کس بهتر از خود ما و قلب ما، در باره زندگی ما و چیزهایی که برایمان مفید است، آگاهی ندارد. به صدای درون‌تان از عمق جان گوش بسپارید. این صدا همواره به بهترین وجه شما را در راه زندگی هدایت می‌کند.

فرهنگ نوپای خودساخته ما، اضطرابی را در ما ایجاد کرده که به هنگام بررسی جسم خود، کاملاً در برابر ترس از چروک‌های آن سکوت اختیار کنیم. ما هرگونه تغییر در چهره و بدن خود را منفی و قابل تحقیر می‌شماریم. به راستی چه تصویر خوفناکی از خود داریم! امّا این فقط یک عقیده است وعقاید تغییرپذیر هستند. شکل و شیوه‌ای که ما جسم خود را با آن می‌شناسیم، اکتسابی است.

هرگز خیال نکنید که برای شما دیر است و یا بیش از آن پیر هستید که بتوانید برای خود، رؤیا و هدفی داشته باشید. رؤیاها و اهداف، ما را جوان نگه می‌دارند و موجب می‌شوند که مشتاقانه در زندگی سهیم شویم. عمیقا در آینده به سر ببرید و گذشته را فراموش کنید.

من آماده شناختن عظمت خویش هستم. من اکنون آگاهانه تصمیم گرفته‌ام، هر فکر منفی، ویرانگر و ترس آوری که مرا از تبدیل شدن به زن شگفت‌انگیزی که در من نهفته است، باز می‌دارد، از خود دور کنم. من از امروز کاملاً به خویش متکی هستم، از خود مراقبت می‌کنم و به جای خودم می‌اندیشم. من آنچه را لازم دارم به خود می‌بخشم. من می‌توانم بی‌هیچ خطری، ترقی و پیشرفت کنم. هر چه زندگی‌ام سرشارتر می‌شود، به تعداد کسانی که به من عشق می‌ورزند، افزوده می‌گردد. من با همه زنانی که می‌کوشند به‌یاری‌زنان‌دیگر بشتابند، احساس همبستگی می‌کنم. من مایه برکت زمین هستم. آینده‌ای روشن و زیبا در انتظار من است.» پس چنین باشد!

خویشتن دوستی شرط اساسی داشتن سلامتی است. خویشتن دوستی و عشق به زندگی، آغوش ما را به روی ثروت‌های هستی می‌گشاید، به طوری که استغنا در همه وجود ما جریان می‌یابد. خویشتن دوستی تأویل ما را از خود بهتر می‌کند

وقت آن رسیده است که ما خشم، شانه خالی کردن از تقصیرات، بازی کردن نقش قربانی و ضعف را کنار بگذاریم. امروز نوبت آن است که ما زنان، قدرت فردی خود را بشناسیم و از آن استفاده کنیم. ما باید اندیشیدن برای خود را آغاز کرده و دنیای برابری را که از آن سخن می‌گوییم و خواستار آن هستیم، بیافرینیم.