بریده‌هایی از کتاب و کسی نماند جز ما

«یه هدف دارم، اونم اینه که پیشرفت کنم.»

«تو همسر منی. من باید اونی باشم که جلو هیولاهای بیرون ازت محافظت کنه، نه که خودم یکی از اونا باشم.»

«لی‌لی، چیزی به ‌نام آدم بد نداریم. همه‌ی ما فقط آدمایی هستیم که بعضی وقتا کارای اشتباه ازمون سر می‌زنه.»

پدری از‌دست‌رفته و هم‌اتاقی‌ رو اعصاب و متن‌های قدردانی سؤال‌برانگیز خیلی‌ هم ناخوشایند به‌نظر نمی‌آن، وقتی آسمون شب اون‌قدر صاف باشه که بشه عظمت عالم رو خوب حس کرد.

بعضی وقتا نمی‌تونی ذهنتو کنترل کنی. فقط باید عادتش بدی که فکرش بعضی جاهای دیگه نره.

نباید وقت‌مون رو برای چیزایی که شاید روزی اتفاق بیفتن یا حتا هرگز اتفاق نیفتن، تلف کنیم.»

محکوم نیستیم همواره همونی که یه زمانی بودیم، بمونیم

دو دقیقه‌ی تمام بدون این‌که یه کلمه‌ی دیگه بگم، اون‌جا ایستادم. حتا یه موضوع فوق‌العاده هم نبود که بخوام راجع‌به اون مرد بگم. واسه همین تو سکوت فقط زل زدم به جمعیت.

«تا حالا شده دلت بخواد مردم یه‌کم روراست‌تر باشن؟»

«تو همسر منی. من باید اونی باشم که جلو هیولاهای بیرون ازت محافظت کنه، نه که خودم یکی از اونا باشم.»

تو فقط یه انسانی. و به‌عنوان انسان نمی‌شه انتظار داشت، بار تمام غم‌ها رو تنهایی به‌ دوش بکشیم. بعضی وقتا لازمه اونا رو با کسایی که دوست‌مون دارن درمیون بذاریم تا زیر فشار بارشون له نشیم

خیلی به هوای تازه و سکوت نیاز داشتم. یعنی یه چیزی مثل به دَرَک!

«لی‌لی، چیزی به ‌نام آدم بد نداریم. همه‌ی ما فقط آدمایی هستیم که بعضی وقتا کارای اشتباه ازمون سر می‌زنه.»

اون رفت و من این‌جام. هنوز زنده‌م. هنوز نفس می‌کشم. فقط تا حدی.

برای پدرم، که با همه‌ی وجود تلاش کرد بدترین نباشد. و برای مادرم، که باعث شد هرگز بدترین چهره‌ی پدرم را نبینیم

گفت: «درست مثل هم هستیم.» چشمام برگشتن سمتش. «من و تو؟» سرشو تکون داد. «نه. گیاهان و انسان‌ها. گیاهان برای بقا نیاز دارن دوست‌شون داشته ‌باشی، همین‌طور انسان‌ها. ما از زمان تولد به پدر و مادرمون وابسته‌ایم تا اون‌قدر به‌مون عشق بورزن که زنده نگه‌مون داره و اگه پدر و مادرمون عشق درست رو به‌مون نشون بدن، در کل ما انسان‌های بهتری می‌شیم؛ ولی اگه نادیده گرفته بشیم...» صداش آروم شد. تقریباً غمگین. دستاشو با زانوش پاک کرد. سعی کرد یه مقدار از خاک‌وخل رو بزنه کنار. «اگه نادیده گرفته بشیم، دست آخر بی‌خانمان می‌شیم و توانایی انجام هیچ کار درست‌حسابی‌ای رو نداریم.»

«لی‌لی، چیزی به ‌نام آدم بد نداریم. همه‌ی ما فقط آدمایی هستیم که بعضی وقتا کارای اشتباه ازمون سر می‌زنه.»

آدمای زیادی جرئت به زبون‌آوردن چیزی رو که واقعاً بهش فکر می‌کنن، ندارن.

لی‌لی، زندگی خیلی مسخره‌‌س. یه عمر می‌گذرونیمش و هر کاری می‌تونیم انجام می‌دیم تا مطمئن شیم کل عمرمون بیهوده نگذشته. نباید وقت‌مون رو برای چیزایی که شاید روزی اتفاق بیفتن یا حتا هرگز اتفاق نیفتن، تلف کنیم.

گیاهان بسته به عشقی که به‌شون می‌دی، مزدتو می‌دن. اگه به‌شون علاقه نداشته باشی یا اونا رو نادیده بگیری بار نمی‌دن؛ ولی اگر مراقب‌شون باشی و اون‌جوری که باید دوست‌شون داشته باشی، با هدیه‌هایی تو قالب سبزیجات یا میوه یا گل مزدتو می‌دن.

اون‌قدر زندگی‌م رو دوست دارم که تا آخرین نفس ادامه‌‌ش بدم.

«حس می‌کنم انگار همه‌ی چیزی رو که واقعاً هستیم، نشون نمی‌دیم. اونم وقتی تک‌تک‌مون به یه اندازه از زندگی خسته‌ایم. بعضیامون فقط توی پنهان‌کردن این موضوع از دیگران ماهرتریم.»

بعضی موارد اصلاً ارزش ریسک ندارن. خصوصاً زمانی‌که اون ریسک‌کردن‌ها تو گذشته باعث شکست شده باشن.

نباید وقت‌مون رو برای چیزایی که شاید روزی اتفاق بیفتن یا حتا هرگز اتفاق نیفتن، تلف کنیم.»

«حس می‌کنم انگار همه‌ی چیزی رو که واقعاً هستیم، نشون نمی‌دیم. اونم وقتی تک‌تک‌مون به یه اندازه از زندگی خسته‌ایم. بعضیامون فقط توی پنهان‌کردن این موضوع از دیگران ماهرتریم.»

تو شرایط این کارو ساده می‌کنی. با تو بودن راحته. باز می‌تونم شغلی رو که همیشه خواهانش بودم، داشته‌ باشم؛ ولی وقتی تو پشتم هستی، داشتن این شغل صد برابر بهتر می‌شه. با تو که هستم حس می‌کنم می‌شه همه‌چی رو باهم داشت.»

وقتی آسمون شب اون‌قدر صاف باشه که بشه عظمت عالم رو خوب حس کرد. عاشق لحظه‌ای‌م که آسمون بهم حسِ کم‌اهمیتی می‌ده.

هیچ‌کی کاملاً بد نیست، هیچ‌کی هم کاملاً خوب نیست. بعضیا فقط مجبورن برای سرکوب بدی‌هاشون بیش‌تر تلاش کنن.

برای آدما چقدر ساده‌س وقتی تو یه شرایطی نیستن، قضاوت کنن.

وقتی به کسی علاقه داری، دیدن ناراحتی‌ش هم ناراحتت می‌کنه.