بریده‌هایی از کتاب اولین پاسپورت من

چیزی که من از آن درس گرفتم این بود که پاسپورت سندی نیست که به ما نشان بدهد چه کسی هستیم، بلکه سندی است که نشان می‌دهد مردم چگونه در مورد ما فکر می‌کنند.

ما مجبور به پذیرفتن این بودیم که چیزهایی که مورد استفاده قرار می‌دادیم هرگز به ما تعلق نمی‌یابند و این کشور و سرزمین دیگر هیچ‌وقت به ما تعلق نخواهد داشت.

کشور دیگر کشوری بود که به مردمان دیگری تعلق داشت. ما مجبور به پذیرفتن این بودیم که چیزهایی که مورد استفاده قرار می‌دادیم هرگز به ما تعلق نمی‌یابند و این کشور و سرزمین دیگر هیچ‌وقت به ما تعلق نخواهد داشت.

آپارتمان ما ـ که پیاده تا پل‌های رود روهنه پنج دقیقه راه داشت و در نقطه‌ای بود که از دریاچه‌ی جنوا دیده می‌شد ـ به صورت مبل‌دار اجاره شده بود. این گونه بود که با نشستن پشت آن میزهایی که قبلاً دیگران روی آن‌ها نشسته بودند، با استفاده‌کردن از لیوان‌ها و بشقاب‌هایی که مردمان دیگری در آن‌ها نوشیده و خورده بودند و خوابیدن درون تخت‌هایی که آدم‌های آن‌ها حالا فرسوده شده بودند، به زندگی در کشور جدید خو گرفتم. کشور دیگر کشوری بود که به مردمان دیگری تعلق داشت. ما مجبور به پذیرفتن این بودیم که چیزهایی که مورد استفاده قرار می‌دادیم هرگز به ما تعلق نمی‌یابند و این کشور و سرزمین دیگر هیچ‌وقت به ما تعلق نخواهد داشت.

چیزی که من از آن درس گرفتم این بود که پاسپورت سندی نیست که به ما نشان بدهد چه کسی هستیم، بلکه سندی است که نشان می‌دهد مردم چگونه در مورد ما فکر می‌کنند.

کشور دیگر کشوری بود که به مردمان دیگری تعلق داشت. ما مجبور به پذیرفتن این بودیم که چیزهایی که مورد استفاده قرار می‌دادیم هرگز به ما تعلق نمی‌یابند و این کشور و سرزمین دیگر هیچ‌وقت به ما تعلق نخواهد داشت.

این سرزمین خارجی باغی بود بی‌انتها و پر از بچه‌هایی شاد. برادرم و من این باغ را از دور با اشتیاق تماشا می‌کردیم.

تمایل من به درون‌گرایی مرا از سختی‌های زندگی محافظت کرد و بعد در مدارس و شهرهای دیگر هم همچنین. اما از ثروت‌های دنیا نیز محرومم کرد.

طی همان مسافرت کوتاه پاسپورتم با نوعی بحران هویتی مبتلا بود. بحران اینکه تا چه اندازه به کشوری كه اولین پاسپورتمان را صادر کرده، وابسته هستیم و چقدر به «کشورهای دیگر» که اجازه می‌دهند ما وارد آنجا شویم.