بریده‌هایی از کتاب معجزه گفت‌وگو: راز دستیابی به زندگی مشترک عاشقانه و مستحکم

یک راه دیگر برای جلب همدلی طرف مقابل این است که خود را جدی بگیرید، به احساسات و افکار خود توجه کنید و به خود احترام بگذارید. اگر خود را برای داشتن احساسات و افکارتان محق بدانید، احتمال آنکه همسرتان نیز با همین تصور به صحبتهای شما گوش کند، بیشتر خواهد شد. واکنش شما نسبت به احساسات و افکارتان چیزی است که تحت کنترل فقط و فقط خود شماست. هر چند خود نکوهی معمولاً یک عادت است، اما عادتی است که خوشبختانه می‌توانید آن را تغییر دهید.

از عبارتهایی چون «احساس می‌کنم که تو...» بپرهیزید جمله‌هایی مانند «احساس می‌کنم که تو...» یا «فکر می‌کنم که تو...» توضیحی به دنبال دارند که مربوط به دیگری است نه ابراز احساس خود. این نوع جمله‌ها طرف مقابل را به جهبه‌گیری وا می‌دارد؛ چون شروع جمله حاکی از آن است که هشدار یا انتقادی در راه است. باز هم راه‌حل این است که قبل از نظر دادن، احساس خود را بیان کنید.

برای حفظ تدبیر و ظرافت، این نکته را به خاطر بسپارید که رفتار فرد به معنای شخصیت او نیست. همه ما گه‌گاه اشتباه می‌کنیم، با این حال، به عنوان انسان قابل پذیرش و احترام هستیم. ممکن است همسر شما شب گذشته دیر به منزل آمده باشد و از این موضوع ناراحت باشید، اما هنوز هم، به عنوان یک فرد، او را دوست دارید. در واقع، شما از رفتار او ناراحت هستید. وقتی همسرتان کاری کرده است که به آن علاقه ندارید، چگونه می‌توانید با ظرافت، ناراحتی خود را بازگو کنید؟ با توجه به عمل یا رفتار فرد و نه خود او، با استفاده از عبارتهایی که در قالب «وقتی تو... من...» بیان می‌شوند. به این ترتیب، با اجتناب از منفی‌گویی، حکم صادر کردن یا عبارات توهین‌آمیز، می‌توانید به جزئیات رفتار موردنظر بپردازید. حریم‌شکنی‌های زهرآلود، شامل هر پیام کلامی یا غیر کلامی است که تأثیری منفی برطرف مقابل شما داشته باشد.

مشاوران خانواده می‌گویند که یکی از ضروری‌ترین عوامل در سلامت روحی، فردیت و تشخص افراد است. رعایت حد و مرز بین خود و دیگران، ما را قادر می‌سازد تا فردیت خود را حفظ کنیم و به خود حق دهیم که نگرش، عقیده و تمایلاتی از آنِ خود داشته باشیم و ناراحت نباشیم که طرف مقابل، احساساتی متفاوت با احساسات ما دارد. اما زمانی که زوجها فردیت یکدیگر را در نظر نمی‌گیرند و حدود رعایت نمی‌شود، به حریم یکدیگر تجاوز می‌کنند. اگر زوجها به استقلال هم احترام نگذارند، به جای آنکه تفاوتها زندگی را از یکنواختی در آورد، به عاملی تهدیدآمیز تبدیل می‌شود.

هنگامی که عددی را در خودش ضرب کنیم یا به عبارتی آن را به توان دو برسانیم، آن عدد چندین برابر می‌شود. مانند: ۱۰۰=۱۰×۱۰ = ۲۱۰؛ حال آنکه اگر این عدد را به علاوه خودش کنیم، حاصل آن خیلی نمی‌شود: ۲۰=۱۰+۱۰ در ازدواج نیز چنین اتفاقی می‌افتد. وقتی دو فرد یک زوج می‌شوند، قدرت و نیرویی چند برابر می‌یابند و دریایی از عشق، محبت، قدرت و شادی شکل می‌گیرد. متأسفانه گاه شرایط کاملاً برعکس می‌شود و انرژی پدید آمده در جهت ایجاد محدودیت و تنگنا، تضعیف روحیه، ناامیدی و نارضایتی صرف می‌شود.

تفاوت دوم در این است که مردم سعی می‌کنند در موقعیتهای اجتماعی به بهترین وجه ظاهر شوند. ما می‌دانیم چگونه باید در جامعه رفتار کنیم؛ بنابراین با رعایت معیارهای اجتماعی می‌کوشیم که فرد خوبی به نظر بیاییم. اما به محض آنکه وارد منزل می‌شویم، از تلاش دست می‌کشیم و فرد دیگری می‌شویم. دوست داریم بیشتر استراحت کنیم و حتی بی‌میل نیستیم که دیگران به جای ما کار کنند.

توجه داشته باشید که رعایت ترتیب سه مرحله یاد شده مهم است. جرالد با دقت به صحبت جینا گوش می‌کند تا ببیند در چه مواردی می‌تواند با او موافقت کند. بعد معذرت خواهی می‌کند و سرانجام، توضیح خود را ارائه می‌کند. به این ترتیب جینا شرایط را درک می‌کند و البته، از آنجا که ابتدا جرالد با دقت و حوصله به حرفهای جینا گوش کرده است، او نیز با سعه صدر به توضیح جرالد توجه می‌کند و از این رهگذر، دوباره اعتماد و همکاری بین آنها شکل می‌گیرد.

صحنه مشاجره جایگاهی است که تربیت زن و مرد به آزمایش گذاشته می‌شود. جورج برنارد شاو

ازدواج در گذشته ضرورتی اجتماعی و اقتصادی قلمداد می‌شد و محبت و حمایت عاطفی امری فرعی بود و به ضرورت آن توجه نمی‌شد. حالا دیگر ازدواج یک انتخاب است و بهره‌مندی از عشق و محبت مهم‌ترین عامل در معادله ازدواج تلقی می‌شود و این نتیجه تحولات دهه‌های اخیر است که حتی معنای زوج بودن را نیز دستخوش تغییر کرده است: ارتقای موقعیت زنان موجب شده است که مردان ریاست و رهبری خانواده را با همسر خود قسمت کنند و این بدان معناست که زوجها برای همکاری و تصمیم‌گیری به مهارتهای جدید نیاز دارند.