بریده‌هایی از کتاب دریای آرامش

ترجیح می‌دهم شغل خطرناکی داشته باشم تا این‌که کارم من را غرق در ملال و دلزدگی کند،

پذیرش این نکته که نزدیکانم برای سروکله زدن با من به روحی بخشنده نیاز داشتند، دردی نه چندان شدید اما خاص در من به‌وجود می‌آورد.

چه نعمتی است وقتی با کسی باشی که به تمام کارهایی که در طول روز کرده‌ای علاقه نشان می‌دهد و آن‌قدر برایش مهم است که از تو سؤال می‌کند)

گاهی انسان تا ضامن جداشده را در دستانش نبیند حواسش نیست که می‌خواهد نارنجک پرتاب کند.

فکر می‌کنم که ما به‌عنوان یک گونهٔ جانوری، تمایل داریم باور کنیم در نقطهٔ اوج داستان زندگی می‌کنیم. این نوعی خودشیفتگی است. می‌خواهیم باور کنیم به شکلی منحصربه‌فرد مهم هستیم، که در پایان تاریخ زندگی می‌کنیم، که حالا، پس از چند هزاره هشدار دروغین، زمان ما در نهایت بدترین زمان ممکن است، که ما در نهایت به پایان جهان رسیده‌ایم.

ممکن است ازدواج خیلی موفقی داشته باشی اما همچنان نتوانی همه چیز را به همسرت بگویی.

چه می‌شد اگر همان‌طور که نمک توی آب حل می‌شود، آدم هم توی طبیعت وحشی حل شود؟

همیشه به این فکر می‌کردم که مؤسسهٔ تایم یک چیز را هیچ‌وقت نخواهد فهمید: حتی اگر اثباتی قطعی مبنی بر این‌که ما توی شبیه‌سازی زندگی می‌کنیم، حاصل شود باز هم پاسخ درست به این خبر این است که: خب که چی؟ زندگی توی شبیه‌سازی باز هم یک‌جور زندگی است.

درس عجیبی بود که زندگی در همه‌گیری به او آموخت: زندگی حتی در مواجهه با مرگ هم می‌تواند آرام باشد.

«باور شخصی‌ام این است که به سمت ادبیات پساآخرالزمانی گرایش پیدا کرده‌ایم، نه به این دلیل که قبلاً در دل مصیبت‌ها افتاده‌ایم، بلکه به این دلیل که به سمت چیزی کشیده می‌شویم که تصور می‌کنیم در آینده رخ خواهد داد. مخفیانه تمنای دنیایی را داریم که فناوری کم‌تری در آن باشد.

آیا با آوردن نام چیزی که از آن می‌ترسی، باعث جلب توجه آن می‌شوی؟

پارادوکس: دلم می‌خواهد برگردم خانه اما تا ابد می‌توانم محو تماشای طلوع خورشید روی زمین باشم.

چطور می‌توان با یک اسب یا اژدها محتاطانه در جهان این طرف و آن طرف رفت؟ اصلاً توجیه‌کردنی نیست. فکر کن بخواهی با یک اسب وارد بار شوی. نه، چیزی که لازم داری یک حیوان دستیار است که توی جیب هم جا شود؛ مثلاً یک موش.

اگر ضعیف نباشی، زندگی فوق‌العاده است

«همهٔ آدم‌ها گاهی حس می‌کنند دغلکارند.»

سمت نیمکتی رفت و هدفونش را روی گوشش گذاشت تا اگر کسی خواست با او همصحبت شود، تظاهر کند گوش نمی‌کند و به این شکل دور از دسترس می‌شد.

به هرحال تاریخ متعلق به فاتحان است.

مگر غیر از این است که آمده‌ایم این‌جا تا در این پهنهٔ بکر از خود اثری به‌جا بگذاریم؟