بریده‌هایی از کتاب دریای آرامش

ترجیح می‌دهم شغل خطرناکی داشته باشم تا این‌که کارم من را غرق در ملال و دلزدگی کند،

گاهی انسان تا ضامن جداشده را در دستانش نبیند حواسش نیست که می‌خواهد نارنجک پرتاب کند.

چه نعمتی است وقتی با کسی باشی که به تمام کارهایی که در طول روز کرده‌ای علاقه نشان می‌دهد و آن‌قدر برایش مهم است که از تو سؤال می‌کند)

پذیرش این نکته که نزدیکانم برای سروکله زدن با من به روحی بخشنده نیاز داشتند، دردی نه چندان شدید اما خاص در من به‌وجود می‌آورد.

چه می‌شد اگر همان‌طور که نمک توی آب حل می‌شود، آدم هم توی طبیعت وحشی حل شود؟

مگر غیر از این است که آمده‌ایم این‌جا تا در این پهنهٔ بکر از خود اثری به‌جا بگذاریم؟