بریده‌هایی از کتاب من گاهی دروغ می گویم

جهان پیوسته می‌گردد،‌ مدام خودش را تکرار می‌کند تا این‌که چیزی تغییر کند،‌ که تغییر هم نمی‌کند چون ما تغییر نمی‌کنیم. با حساب و کتاب ساده‌ای می‌فهمم که مردگان به من لبخند زده‌اند و رو برمی‌گردانم.

دروغ‌ها، اگر اغلب و به قدر کافی بازگو بشوند، واقعی به نظر می‌آیند

فکر می‌کنم شاید دارم می‌میرم ولی به قدری از زیستن خسته‌ام که شاید هم موردی نداشته باشد.

برخی از افراد پیش از آن‌که بمیرند،‌ سایه هستند.

هر شمع اسم متفاوتی دارد، عشق،‌ شور و لذت،‌ امید. کنجکاوم بدانم که امید چه بویی دارد.

او خوشگل، مهربان و باهوش است، ولی این‌ها دلیل نمی‌شود که با بدجنسی با او رفتار کنند.

ولی او از همه جا بی‌خبر می‌ماند و به گونه‌ای همان اطراف پرسه می‌زند که انگار نه انگار به تازگی دنیا به پایان رسیده است.

مامان‌بزرگ همیشه می‌گفت در هر صورت کتاب‌ها، در مقایسه با مردم، دوست‌های بهتری هستند. او می‌گفت؛‌ اگر به کتاب‌ها فرصت بدهی،‌ آن‌ها تو را به هر جایی خواهند برد، فکر می‌کنم حق با او بود.

او سال‌ها پیش مرا گم کرد و حالا من پیدا نمی‌شوم.

او سال‌ها پیش مرا گم کرد و حالا من پیدا نمی‌شوم.

اما کابوس‌ها هم رؤیا هستند.