بریده‌هایی از کتاب می خواهم بمیرم ولی دوست دارم دوکبوکی بخورم

خیلی دربارهٔ دلیل افسردگیم فکر کردم و فهمیدم دلیلش اینه که پست‌های اینستاگرام رو نگاه می‌کنم و به افراد دیگه غبطه می‌خورم. فکر می‌کنم این باعث تشدید افسردگیم می‌شه.

"دوستم علاقهٔ چندانی به دیگران نداره و من هم عاشق کسانی‌ام که علاقهٔ چندانی به دیگران ندارن.

من تنهایی رو خیلی دوست دارم، اما فقط تحت یک شرط: حتماً باید شخصی وجود داشته باشه که دوستم داشته باشه.

اعتمادبه‌نفس و عزت‌نفس پایینم باعث می‌شود نسبت به دیگران ظالمانه رفتار کنم. از آنجا که خودم را دوست ندارم، نمی‌توانم عشق کسانی که واقعاً عاشقم هستند را درک کنم.

میگن اگر خودت رو دوست نداشته باشی یعنی دیدگاه بسته‌ای نسبت به عشق داری." من: "دیدگاه بسته؟" روان‌پزشک: "آره، چون کم‌کم به عشقی که دریافت می‌کنی بدگمان می‌شی. مثلاً اگر از ظاهر خودت خوشت نیاد اما یک نفر از ظاهرت تعریف کنه، ممکنه پیش خودت فکر کنی چرا داره این کار رو با من می‌کنه؟ قصد و نیت بدی داره؟ اگر از ظاهرت راضی باشی خیلی راحت می‌تونی تعریف و تمجید طرف مقابل رو بپذیری. نکتهٔ مهم این نیست که کسی دوستت داره یا نه، مهم اینه عشقی که سر راهت قرار می‌گیره رو چجوری می‌پذیری."

معتقدم هرچه بیشتر مراقب خودم باشم، مسیرهای بیشتری به سمت خوشبختی پیدا می‌کنم.

کتاب‌ها هرگز از من خسته نمی‌شوند و لحظه‌ای که یک راه‌حل به من ارائه می‌دهند، با آرامش منتظر می‌مانند تا کاملاً بهبود یابم. این یکی از بهترین ویژگی‌های یک کتاب است.

سخن آخر: اشکالی ندارد، آن‌ها که با تاریکی مواجه نمی‌شوند هرگز قدر روشنایی را نمی‌دانند

دوست جدیدم کاملاً داره روی من تأثیر میذاره. وقتی به کسی نزدیک می‌شی، می‌خوای علایق اون رو در زندگی خودت جا بدی. من دارم کتاب‌هایی که اون دوست داره رو می‌خونم و به موزیک موردعلاقهٔ اون گوش میدم

"تو فقط نظرت رو به اونا گفتی. هیچ درست و غلطی این وسط وجود نداره. البته که بقیه انتظارات خودشون رو دارن، یا شاید به خاطر شغل یا مدرکت تحت فشار باشی و حس کنی باید نقدهات رو طوری بیان کنی که دیگران خوششون بیاد و تحت‌تأثیر قرار بگیرن. اما لحظه‌ای که به خودت فکر کنی و بگی، خب من اینجوری‌ام، می‌خواین چیکار کنین؟ همون لحظه احساس رهایی و آزادی بیشتری پیدا می‌کنی.

اگر از مردم توقع زیادی داشته باشی و از اونا بت بسازی، در نهایت ناامیدت می‌کنن

همهٔ ما بعدهای مختلف داریم. همین. نمی‌توانیم فقط به خاطر یک بعد به رابطه‌ای پایان دهیم یا آن را ادامه دهیم. ذهن من این را می‌داند اما قلبم در فهم آن مشکل دارد. غم روی سطح جاری می‌شود، درست مانند روغن، در حالی که شادی ته‌نشین می‌شود. اما مخزنی که هر دوی این‌ها را در بر می‌گیرد زندگی نام دارد، و همین‌جاست که من آرامش و لذت را پیدا می‌کنم. من غمگینم، اما زنده‌ام، و دارم به زندگی ادامه می‌دهم. آرامش و لذت من همین است.

طور." روان‌پزشک: "تو با وسواس زیاد خودت رو به این استانداردهای ایده‌آل گره زدی و خودت رو مجبور می‌کنی که هم‌اندازهٔ این استانداردها بشی. در واقع با این روش فقط داری خودت رو شکنجه میدی."

روان‌پزشک: "وقتی پای روابط درمیون باشه هیچ خوب مطلقی وجود نداره. اتفاقاً داشتن اختلاف نظر با دوستان و عزیزانمون بسیار سالم و طبیعیه. فقط امیدوارم تفاوت جز از کل رو یاد بگیری. فقط به خاطر اینکه یک خصوصیت طرف مقابلت رو دوست داری دلیل نمی‌شه همه‌چیزش رو دوست داشته باشی، و فقط به خاطر اینکه یک خصوصیت طرف مقابلت رو دوست نداری به این معنا نیست که اون شخص ارزش وقت گذاشتن نداره. فکر می‌کنم باید طرز فکرت رو عوض کنی."

فکر می‌کنم تو خودت رو پایین می‌کشی تا بقیه رو بالا ببری.

هنر یعنی تحت‌تأثیر قرار دادن ذهن و قلب دیگران. هنر به من باور می‌دهد؛ این باور که شاید امروز روزی عالی نباشد، اما باز هم روز خوبی است. این باور که بعد از یک روز افسردگی هنوز هم می‌توان با کوچکترین چیز قهقهه سر داد. همچنین به این درک رسیده‌ام که آشکار کردن تاریکی وجودم به اندازهٔ آشکار کردن روشنی‌ام عادی و طبیعی است

تصمیم گرفتم دیگه از دوستانم یا روابط دوستانه‌م انتظار زیادی نداشته باشم."

این چرخهٔ تلاش و شکست دلیل اصلی افسردگیته."

این حالت متناقض برای صمیمیت و درعین‌حال تمایل به دوری از ارتباط، دوراهی جوجه‌تیغی نام دارد. همیشه دلم می‌خواهد تنها باشم اما از تنهایی متنفرم. می‌گویند دلیلش این است که تمایلات هم‌وابستگی شدیدی دارم. وقتی به شخصی تکیه می‌کنم احساس ثبات دارم، اما همین امر باعث تقویت خشم و رنجشم می‌شود. وقتی از رابطه بیرون می‌آیم احساس آزادی می‌کنم، اما نگرانی و تهی بودن همراه این حس به من حمله می‌کند. در تمام روابطم به طرف مقابلم وابسته می‌شوم، اما در عین‌حال با خشونت با او رفتار می‌کنم. هرچه بیشتر از سمت دیگران حمایت می‌بینم بیشتر دلم می‌خواهد از شرشان خلاص شوم، و از این حس متنفرم.

گاهی نصیحتِ "شاد باش! شجاع باش" مثل سم روح و روان انسان را فاسد می‌کند.

از وقتی استانداردهای شخصی بالا برای خودم در نظر گرفتم، این نگرانی وسواسی رو پیدا کردم که نکنه دیگران رو به زحمت بندازم و باعث اذیت و آزارشون بشم. مثلاً وقتی می‌بینم یک نفر با گوشی تو اتوبوس بلند صحبت می‌کنه عصبانی می‌شم، انقدر که دلم می‌خواد خفه‌ش کنم. البته نه اینکه واقعاً تا حالا کسی رو خفه کرده باشم."

دلگرم‌کننده‌ترین جملاتی که می‌شنیدم از این قرار بودند: "چرا سعی داری شجاع باشی؟ چرا سعی داری اعتمادبه‌نفست رو بیشتر کنی؟ زندگیت رو جلو ببر و هر حسی که داری رو تجربه کن. نیازی نیست شادی کنی."

شاید امروز روزی عالی نباشد، اما باز هم روز خوبی است.

اگر از مردم توقع زیادی داشته باشی و از اونا بت بسازی، در نهایت ناامیدت می‌کنن.

"بیا یکم روی مهربونیت مانور بدیم، چون همین قضیه باعث می‌شه اون آدم ضعیفه از آب در بیای. هرچی بیشتر خودت رو فدا می‌کنی بیشتر انتظار جبران داری. حس می‌کنی کلی لطف در حقشون کردی، و اونا به اندازهٔ کافی لطف‌های تو رو جبران نکردن، و همین باعث می‌شه بیشتر روی این قضیه وسواسی بشی."

زندگی مدام در حال بهتر شدن و بدتر شدن و دوباره بهتر شدن است. بنابراین بدتر شدن بخشی طبیعی از زندگی است و فقط می‌خواهم یاد بگیرم با آن کنار بیایم.

همه‌چیز با گذر زمان بهتر می‌شود. یا شاید هم نه. شاید همه‌چیز در حال حرکت است، یعنی زندگی هم لحظات شادی دارد و هم لحظات غم؛ مانند یک موج جلو می‌رود و عقب می‌آید. اگر امروز ناراحت باشم فردا خوشحال خواهم بود و اگر امروز خوشحال باشم فردا غمگین خواهم بود، و هیچ اشکالی ندارد، مادامی که به دوست داشتن خودم ادامه دهم.

احساسات مانند گذرگاه هستند. اگر شما روی احساسات بد خود سرپوش بگذارید، در نهایت احساسات خوبتان را هم خفه می‌کنید.

سعی کن وارد موقعیت‌های مختلف بشی، موقعیت‌هایی که می‌دونی به شکست منتهی می‌ش

من تنهایی رو خیلی دوست دارم، اما فقط تحت یک شرط: حتماً باید شخصی وجود داشته باشه که دوستم داشته باشه. کسی که از تنهایی من سراغی بگیره.