بریده‌هایی از کتاب مقابله با نگرانی و اضطراب

«با حقیقت روبرو شو، به نگرانی خاتمه بده، امید داشته باش و گام اول را بردار».

خداوندا به من آرامشی عطا کن تا بپذیرم آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم، شهامتی ده تا تغییر دهم آنچه را که می‌توانم تغییر دهم و بینشی ده که تفاوت آن دو را بدانم.

برای فرد عاقل هرروز آغاز عمری تازه و زندگی‌ای جدید است.

بخواهید و آن به شما داده خواهد شد؛ بجویید حتماً می‌یابید؛ در بزنید، حتماً در به‌سوی شما گشوده خواهد شد.

«بها و ارزش هر چیز برابر با همان عمری است که برای آن صرف کرده‌اید، چه اکنون چه در گذشته». به‌عبارتی‌دیگر، اگر برای هر چیزی بهایی بیش‌ازحد لزوم از عمر و زندگی خود پرداخت کنیم، بی‌شک ما نادان هستیم.

من و شما بین دو ابدیت جاودان گرفتار هستیم؛ گذشته‌ای طولانی که تا ابد گذشته و آینده‌ای که هنوز از راه نرسیده است. ممکن نیست ما بتوانیم، حتی برای لحظه‌ای، در یکی از این دو ابدیت زندگی کنیم. پس آگاه باشیم که با سماجت بر این امر جسم و روح خود را ویران خواهیم ساخت.

مونتانی، فیلسوف معروف فرانسوی، نیز مرتکب چنین اشتباهی شد. او می‌گوید: «زندگی من پر از پریشانی و بیچارگی‌های زیادی بوده، اما اغلب آن‌ها هرگز اتفاق نیفتاده است»؛ و چنین بوده زندگی من و نیز چنین بوده زندگی تو.

«زمانی که انسان برای اَدای تکلیفی گماشته شده و به‌طور کامل در کار غوطه‌ور است، آرامشی برآمده از عمق جان، اطمینان و امنیتی تسکین‌دهنده و نوعی کرختی و بی‌حسی لذت‌بخش، اعصاب او را تسلا می‌بخشد».

آیا دلهرهٔ فردا، زندگی امروز مرا تباه ساخته و رؤیای گلستان سحرآمیز، لحظات اکنون مرا ناخوشایند کرده است؟ آیا با نشستن و اشک ریختن بر آرامگاه حوادث گذشته، لحظات شیرین اکنون را غم‌انگیز نموده‌ام؟ آیا هرروز صبح که از خواب برمی‌خیزم، مصمم بر آنم که امروز را غنیمت بشمارم و بیشترین بهره را از این ۲۴ ساعت ببرم؟ آیا با زیستن در کپسول‌های نفوذناپذیر روزانه، از زندگی خود بهرهٔ بیشتری می‌برم؟ چه زمانی باید این کار را شروع کنم؟ هفته آینده؟ فردا؟ امروز؟