بریده‌هایی از کتاب مقابله با نگرانی و اضطراب

«با حقیقت روبرو شو، به نگرانی خاتمه بده، امید داشته باش و گام اول را بردار».

خداوندا به من آرامشی عطا کن تا بپذیرم آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم، شهامتی ده تا تغییر دهم آنچه را که می‌توانم تغییر دهم و بینشی ده که تفاوت آن دو را بدانم.

برای فرد عاقل هرروز آغاز عمری تازه و زندگی‌ای جدید است.

بخواهید و آن به شما داده خواهد شد؛ بجویید حتماً می‌یابید؛ در بزنید، حتماً در به‌سوی شما گشوده خواهد شد.

«بها و ارزش هر چیز برابر با همان عمری است که برای آن صرف کرده‌اید، چه اکنون چه در گذشته». به‌عبارتی‌دیگر، اگر برای هر چیزی بهایی بیش‌ازحد لزوم از عمر و زندگی خود پرداخت کنیم، بی‌شک ما نادان هستیم.

من و شما بین دو ابدیت جاودان گرفتار هستیم؛ گذشته‌ای طولانی که تا ابد گذشته و آینده‌ای که هنوز از راه نرسیده است. ممکن نیست ما بتوانیم، حتی برای لحظه‌ای، در یکی از این دو ابدیت زندگی کنیم. پس آگاه باشیم که با سماجت بر این امر جسم و روح خود را ویران خواهیم ساخت.

مونتانی، فیلسوف معروف فرانسوی، نیز مرتکب چنین اشتباهی شد. او می‌گوید: «زندگی من پر از پریشانی و بیچارگی‌های زیادی بوده، اما اغلب آن‌ها هرگز اتفاق نیفتاده است»؛ و چنین بوده زندگی من و نیز چنین بوده زندگی تو.

«زمانی که انسان برای اَدای تکلیفی گماشته شده و به‌طور کامل در کار غوطه‌ور است، آرامشی برآمده از عمق جان، اطمینان و امنیتی تسکین‌دهنده و نوعی کرختی و بی‌حسی لذت‌بخش، اعصاب او را تسلا می‌بخشد».

من به‌واسطهٔ تجربیات باارزش خودم به این نتیجه رسیدم که با مکتوب‌کردن این پرسش و پاسخ‌ها آسان‌تر می‌توانید مشکل را حل نمایید. در حقیقت، نوشتن حقایق امر روی کاغذ و بیان واضح گرفتاری‌هایمان، به‌خودی‌خود، قدم مؤثری در رسیدن به تصمیمی معقول و منطقی است. نظر به اینکه، چارلر کترینگ گفت: «مسئله‌ای که جزءبه‌جزء شرح داده‌شده، مشکلی است که نیمی از آن حل‌شده است».

زندگی درک وجود هرروز و هر ساعت است.

آیا دلهرهٔ فردا، زندگی امروز مرا تباه ساخته و رؤیای گلستان سحرآمیز، لحظات اکنون مرا ناخوشایند کرده است؟ آیا با نشستن و اشک ریختن بر آرامگاه حوادث گذشته، لحظات شیرین اکنون را غم‌انگیز نموده‌ام؟ آیا هرروز صبح که از خواب برمی‌خیزم، مصمم بر آنم که امروز را غنیمت بشمارم و بیشترین بهره را از این ۲۴ ساعت ببرم؟ آیا با زیستن در کپسول‌های نفوذناپذیر روزانه، از زندگی خود بهرهٔ بیشتری می‌برم؟ چه زمانی باید این کار را شروع کنم؟ هفته آینده؟ فردا؟ امروز؟

این دعای باارزش از زبان دکتر رین‌هولد نیبور است. خداوندا به من آرامشی عطا کن تا بپذیرم آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم، شهامتی ده تا تغییر دهم آنچه را که می‌توانم تغییر دهم و بینشی ده که تفاوت آن دو را بدانم. قبل از اینکه نگرانی شما را شکست دهد و روح شما را متلاشی سازد، اصل چهارم چنین است. قانون چهارم: با امور تغییر نیافتنی همراهی کنید.

«وقتی لیموترشی نصیب شما شده، با آن شربتی شیرین درست کنید».

«دو مرد زندانی از پشت میله‌های زندان بیرون را می‌نگریستند. یکی خاک و گل را می‌دید و دیگری ستاره‌ها را»

یکی از سخنان زیبا و فصیحی که از زبان رئیس کشوری جاری شده این است: «کینه‌جویی برای هیچ‌کس، خیرخواهی برای همه...»

هاری امرسون فاسدیک در کتاب خود، «توان و اراده تا نِیل به مقصود»، بیان می‌کند: «ضرب‌المثلی اسکاندیناوی می‌گوید کهسختی، غرش تندباد و طغیان دریا وایکینگ‌ها را مقاوم و مقتدر نمود. شاید بعضی از ما باید این ضرب‌المثل را سرمشق زندگی خود قرار دهیم.

معتقدم ریشهٔ همهٔ گرفتاری‌ها همین است. وقتی افراد کاری را که مطابق میل آن‌ها نیست انجام می‌دهند، اغلب دچار مشکلات روحی می‌شوند.

مادرم همیشه روحیه‌ای حاکی از امیدواری داشت و نماد توکل و پیروزی بود. هنوز صدای او در گوشم می‌پیچد. هنگامی‌که مشغول کار کردن بود، می‌خواند: آرامش، آرامش، آرامش اعجاب‌انگیز آن را از خداوند آسمان‌ها طلب می‌کنم، خداوندا روح مرا تا همیشه در انتهای امواج بی‌انتهای عشق غوطه‌ور ساز.

ناپلئون بناپارت می‌گفت: «هیچ‌کس جز خودم مقصر سقوط من نبوده است. من بزرگ‌ترین دشمن خودم و دلیل تقدیر مصیبت‌بارم هستم».

ما خیلی دیر متوجه می‌شویم که زندگی را زندگی کنیم. زندگی درک وجود هرروز و هر ساعت است.

علاج نگرانی این است که خود را به کاری مفید و سازنده مشغول کنید».

مشغول باشید و مشغول بمانید. این‌یکی از داروهای ارزان و خوب روی کرهٔ زمین است.

ما اغلب شجاعانه با مصیبت‌های زندگی روبرو می‌شویم، اما گاهی اجازه می‌دهیم مسائل ناچیز و پیش‌پاافتاده و دردسرهای جزئی، ما را دل‌تنگ و غصه‌دار کنند

«سرچشمهٔ اغلب ناخوشی‌های زندگی زناشویی، مسائل جزئی و بی‌ارزش است».

گرچه هست درمان، سعی کن آن را بیاب گرچه نیست هیچ درمان، دربندش مباش

من و شما بین دو ابدیت جاودان گرفتار هستیم؛ گذشته‌ای طولانی که تا ابد گذشته و آینده‌ای که هنوز از راه نرسیده است. ممکن نیست ما بتوانیم، حتی برای لحظه‌ای، در یکی از این دو ابدیت زندگی کنیم. پس آگاه باشیم که با سماجت بر این امر جسم و روح خود را ویران خواهیم ساخت.

ویلیام آسلر دانشجویان دانشگاه ییل را ترغیب کرد تا روز خود را با این دعای حضرت مسیح آغاز کنند: «رزق و روزی امروزمان را به ما عطا کن.» به خاطر داشته باشید که این دعا، فقط نان و رزق امروزمان را طلب می‌کند. این دعا از نان و غذای مانده‌ای که روز گذشته خورده‌ایم شکایت نمی‌کند و نمی‌گوید: «خدایا منطقهٔ گندم‌خیز ما دچار کم‌آبی و بی‌بارانی بوده است؛ ممکن است دچار خشک‌سالی دیگری بشویم؛ در چنین وضعی، در پائیز آینده چطور لقمه نانی برای خوردن پیدا کنم، یا فرض اینکه اگر شغلم را از دست بدهم، خدایا آن‌وقت چطور لقمه نانی پیدا کنم.»