بریده‌هایی از کتاب ۱۰۰ قانون تربیتی که هر پدر و مادری باید بداند

تردیدی نیست که بچه‌ها باید از هر جهت نظم و نظافت را مراعات کنند. اما نخست باید بتوانند به شور و هیجان و شادمانی که چون رودخانه‌ای خروشان در وجودشان جاری است مجال تجلی دهند. اثرات انگشت روی میز آشپزخانه و گِلی بودن پاچه‌های شلوارشان به هر حال تمیز می‌شود. اما محرومیت از شور و نشاط دوران کودکی هیچگاه قابل جبران نیست.

بچه‌ها به‌ویژه در سنین پیش از دبستان از نگاهی تیز و دقیق بهره‌مندند. اما گوششان چندان شنوا نیست. بر این اساس پیوسته بکوشید به جای دادن پند و اندرز نمونۀ رفتاری خوب و پسندیده را به نمایش گذارید. آنان چون آینه بازتاب رفتار شما هستند.

بدون اغراق بچه‌ای نیست که در ژرفای ذهنش از والدین خویش شاکی و گله‌مند نباشد. بچه‌ها متقاعد شده‌اند که به‌خاطر کم سن و سال بودشان آنان را دست کم می‌گیریم، به احساساتشان توجه نداریم و اگر با تصمیمی موافق نباشند بی‌تفاوت از کنارش می‌گذریم. و راستش را بخواهید حق با آنان است. همه ما، نه همه اوقات، اما بیشتر مواقع این خطا را مرتکب می‌شویم.

باید بچه‌ها را به مقدار درست، در موقعیت درست، به شیوۀ درست و برای چیزهای درست تحسین کنید.

ارزش نهادن به نقطه نظرهای بچه‌ها و سهیم کردنشان در امور خانه به آنان عزت نفس می‌بخشد

انسان موجودی اجتماعی است و زندگیش بدون ارتباط و تبادل با دیگران ناممکن است. از این‌رو ترغیب و هدایت بچه‌ها به مجالست و همنشینی با دیگران یک ضرورت است، و در غیاب آن گسترش پرورش و شکوفایی‌شان با تأخیر مواجه می‌شود.

ذهن انسان در دوران طفولیت بسیار تأثیرپذیر، پرس‌وجوگر و شیفته آموختن است. در این دوران، رفتار والدین و سایر افراد بانفوذ با رویدادهای دیگر ترکیب می‌شوند و نظام اعتقادی و قالبهای فکری کودک را ‌ساخته و دیدگاهش را نسبت به جهان و جهانیان تعیین می‌کند.

شما به‌عنوان پدر یا مادر قانونمند در مورد روحیۀ افراد خانواده خود مسئول هستید و پیوسته باید بر افکار، احساسات و واکنشهایشان کنترل و نظارت داشته باشید. منظورم این نیست که در قبال غم و اندوه و آشفتگی‌شان مقصر هستید. مرادم آن است که اگر کسی زانوی غم در بغل گرفت و سردر لاک خود فروبرد، و یا جروبحث و قیل و قال راه انداخت این شما هستید که باید پاپیش گذاشته، به رتق و فتق امور پرداخته و گره از مشکلش بگشایید.

اعضای خانواده مانند قطعات پازل مکمل یکدیگرند و بر موقعیت یکدیگر اثر می‌گذارند. و از آنجایی که رشته‌ای قوی آنان را به‌هم پیوند می‌دهد، حالات و روحیات هر یک به دیگران نیز سرایت پیدا می‌کند. معدودند افرادی که به‌رغم بی‌حال و خمود بودن اطرافیانشان قادرند طراوت و شادمانی‌شان را حفظ کنند.

والدین باید در قاطعیت کلام باهم همسو و هماهنگ باشند. پس اگر پدر بر رعایت حدومرزها تأکید کند. اما مادر از کنار این قضیه بی‌تفاوت بگذرد، بچه تحت این تضاد و دوگانگی رفتار، گیج و سردرگم می‌شود. به طور کلی والدین باید در برخورد با صفات نکوهیده و ناپسند اشتراک نظر داشته باشند.

روزی دیدم که پسر چهار سالۀ همسایه‌مان روی دیوار باغشان می‌دوید. طرف دیگر این دیوار بسیار مرتفع بود به طوری که او در صورت سقوط با کف بتنی پارکینگ برخورد کرده و به شدت آسیب می‌دید. در حالی‌که هراسان به این ماجرا نگاه می‌کردم. مادر بچه به حیاط آمد و گفت: «بارها به او گفته‌ام که روی دیوار نرود. اما هیچوقت به حرفم گوش نمی‌کند. نمی‌دانم از دست این بچه‌ چه کار کنم؟» پاسخ به این پرسش مثل روز روشن است: «باید با قاطعیت، ژستهای خشم آلود، لحن کلام محکم بگویید که این رفتار قابل قبول نیست و در صورت تکرار با عواقب سخت و شدید‌ی روبه‌رو خواهدشد.»