بریده‌هایی از کتاب عطش باقی

بنابراین، نظریه تاریخ مصرف دارد.

اگر ما فرق نظریه‌ای علمی را دارا بودن شواهد مؤید معرفی کنیم آنگاه طالع‌بینی را هم باید علمی معرفی کرد.

از نظر روانشناسی، برخی توانایی‌ها برای هنرمند الزامی است، که می‌توان از تخیل خلاق، احتمالا سرزندگی، ذوق و ــ مهم‌تر ــ دل‌سپاری تام هنرمند به اثرش یاد کرد. اثر باید همه چیز او باشد، باید از شخصیت هنرمند فراتررود.

ابتکار موهبتی است از سوی خدایان ــ همچون ساده‌دلی، نه با خواستن حاصل می‌شود و نه با جست‌وجو به دست می‌آید

راه هنرمند از طریق تعامل با آنچه می‌کند چه بسا از لحاظ فردی رشد و کمال بیابد.

اینکه موسیقی به این نحو احساسات ما را برمی‌انگیزد... از آنجا ناشی می‌گردد که موسیقی منعکس‌کننده تک‌تک انگیزش‌های ذات نهان ماست.»

آنچه شاعر یا موسیقیدان تصنیف می‌کند کار خود او نیست بلکه پیامی یا فیضی از سوی خدایان، خاصه از سوی موزها، است. شاعر یا موسیقیدان صرفاً وسیله‌ای است که به واسطه او موزها سخن می‌گویند. او سخنگوی یکی از خدایان می‌شود و «برای اثبات این امر خدا عمداً عالی‌ترین شعرها را از طریق نازل‌ترین شعرا خواند.»

پیشرفت به معنای کشف برخی امکانات جدید و نیز مسائل جدید.

همچنان که چرچیل در کتاب خود درباره جنگ جهانی اول می‌گوید در جنگ بردی وجود ندارد و فقط باخت وجود دارد؛ و باخت جنگ جهانی دوم هم به لطف تانک‌های هیتلر در روسیه و بمب‌افکن‌های ژاپن در «پرل هاربر» پایان گرفت.

«عقلانیت آدمی در سؤال نکردن در خصوص اصولیات نیست بلکه در بازنه‌ایستادن از سؤال کردن است؛ در سرسپردگی به بدیهیات نیست بلکه در مسلم نینگاشتن هیچ چیز است.»

«وقوع این امر در اینجا محال است» همیشه حرف نادرستی است. امکان ظهور دیکتاتوری در هر جایی ممکن است.

باید بین پیشرفت یا راه‌حل به معنای عینی آن و احساس ذهنی پیشرفت یا احساس ذهنی دانستن و یا اعتقاد داشتن فرق بگذاریم.

نقد متضمن وجودِ معرفت عینی به‌صورت نظریه‌های صورتبندی‌شده، است و لذا تنها از طریق زبان است که نقد آگاهانه ممکن می‌شود. من حدس می‌زنم که این امر دلیل اصلی اهمیت زبان است: حدس می‌زنم که این زبانِ بشری است که پدیدآورنده ویژگی‌های آدمی (از جمله پیشرفت‌هایش در هنرهای غیرزبانی‌ای همچون موسیقی) است.