بریده‌هایی از کتاب کتاب مرتضی کیوان

او طور دیگری بود؛ نه از اهمیّت و اعتبار یا حرف‌ها و کارهای بزرگ و از این چیزها بلکه از فرط سادگی، سادگی در دوست داشتن و این دوستی را مثل هوای خوش در دیگران دمیدن.

آن‌ها را که نگاه می‌کردم در دلم به بی‌حاصلی رنج‌های آدمی‌زاد گریه می‌کردم.

یک التهاب نامعلوم، یک انتظار تمام‌نشدنی، یک اضطراب دردناک، یک نگرانی گنگ، یک شوق مبهم، یک امید سمج و حتّی یک شکّ پیدا و پنهان در روحیهٔ من همیشه موج می‌زده است.